The Film Pit

Πολλές φορές διαβάζουμε ή ακούμε ότι μια ταινια είναι ένα "love letter" σε κάτι. Λίγες φορές όμως κάτι τέτοιο ισχύει πραγματικά. Χωρίς ίχνος κυνισμού. To Lost Arcade είναι όμως μια 100% ερωτική επιστολή σε μια πραγματικότητα που κανονικά θα έπρεπε να έχει σβήσει, αλλά κάποιοι περίεργοι-τρελοί-ρομαντικοί την κρατούν ζωντανή.

Το απόλυτα from-the-heart δημιούργημα του Κερτ Βίνσεντ και της Αηρίν Τσιν κατεβαίνει τα σκαλιά του ημι-υπογείου και μαζί του ξεδιπλώνουμε και εμείς τις αναμνήσεις μας απο τα ουφάδικα, τις μπλιμπλικερί και τα δικά μας arcade.

Τα coin-ops που μας σημάδεψαν, αυτά που πέρασαν ξώφαλτσα και εν τέλει την δική μας σχέση με αυτά τα ξεχασμένα μαγαζιά που κάποτε ήταν ο λόγος για να "δραπετεύουμε" απο το σχολείο και την πραγματικότητα την ίδια.

Arcades man. This brought back some memories.

Για να μην χαλάσομε τελείως την ροή των ποδκαστ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΣΟ ΚΟΠΟ ΧΤΙΣΑΜΕ ΚΑΙ ΑΣ ΜΗΝ ΜΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΟΥ ΠΟΔΚΑΣΤΙΝ, βρισκόμεθα εδώ με ένα ΕΚΤΑΚΤΟ Φιλμ Πιτ, μιας και λόγω εργασιών δεν μποράμε ούλοι να είμαστε στας Αθήνας.

Αυτήν την εβδομάδα λοιπόν, τραβάμε ελαφρό χειρόφρενο και κοιτάμε τις ταινίες που μας ΑΡΕΖΑΝ μέχρι στιγμής μέσα στο 2024. Συμφωνάμε σε όλα; Διαφωνάμε σε όλα; Συμφωνωδιαφωνάμε σε όλα; Και τελικά ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ ΚΑΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ του 2024, ή είμαστε τίποτα μαλάκηδες;

Αυτά και άλλα τόσα, στο σημερινό πεσόδιο, γιατί η δουλειά στο ημι-υπόγειο δεν σταματά ποτές.

Ομάδα επίλεκτων Γιοκαρίνηδων, Γόηδων και γενικών Μουσάτων πάει Βιετναμ να σώσει κάτι μόμολα, αλλά ο παλαιός της ομάδας παθαίνει ζουγκλο-φήβερ (οβ σορτς), παραμένει εκεί και μεταμορφώνεται σε ντραγκ οβερλορδ.

Χρόνια μετά, ο πιο μαλλιά-φανέλα-τρέλα της ομάδας καλείται απο την CIA να ξαναπάει στην ζούγκλα, να τονε βρει και να τον κάνει:

1. ντα

2. νεκρό

3. να επανέλθει στην τάξη

4. έναν συνδυασμό απο τα παραπάνω.

Στον δρόμο του θα συναντήσει σεξ γουόρκερς που γίνονται όπλα, σεξ γουόρκερς που κρατάνε όπλα και σεξ γουόρκερς που κοιτάνε όπλα. Μια πολεμική ταινία που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απο μια άλλη πολεμική ταινία (κάποια, δεν χρειάζεται να γίνομε συγκεκριμέην), ένα έργο ζωής και μια έκφραση τέχνης που πάνω απο όλα μας κάνει να σκεφτούμε:

Τελικά, στο Βιετνάμ απο ποιο μήκος τρίχας και πέρα έτρωγες φυλάκα;

O φόλα υποτιμημένος αλλά φανατικά πιστός υπηρέτης του action cinema σε όλες του τις μορφές Αλβέρτος Πάγιουν, επιστρέφει στο υπόγειο, αφήνει στο ντουλάπι την ασπίδα του Κάπτεν Αμέρικα και κάμει το φόκους στην ίσως πιο ολοκληρωμένη στιγμή της καριέρας του με το Νέμεσις, ένα σαημπερ-πανκικό, low-budget, high cinematic stakes κομψοτέχνημα που θέλει να πει πολλά, ίσως να μην καταφέρνει πάντα, αλλά διατηρεί απαράμιλλο στυλ και πένταλ-του-δε-μέταλ ακσιονιές που όχι μόνο ζήλεψαν αλλά και αντέγραψαν πολλές παρόμοιες παραγωγές που ακολούθησαν.

Με τον Ολιβιέ ΓΚΓΚΓΚΓΚΓΚρούνεγγγγγγ στην θέση του πρωταγωνιστή, το καυτό χοτ-ροντ του Πάγιουν αναζητά και οφείλει να πάρει μια τίμια επανεξέταση, ένα πιο ειλικρινές ΑΣΕΣΜΕΝΤ απο το φθηνότατο "νταημ στορ μπλέηντ ράνερ" που έχει λάβει ανά τα χρόνια και ΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΥΧΕΙ ΑΥΤΟ ΑΝ ΟΧΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΖΕΣΤΗ ΑΝΧΑΛΙΑ ΤΟΥ ΦΙΛΜ ΠΙ;

Άλμπερτ, ΓΙΟΥ ΑΡ ΛΟΒΝΤ.

Η εν λόγω ταινία, είναι θα λέγαμε ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ταινια που σε έναν ιδανικό κόσμο ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ για να δώσει ζωή και σφυγμό στο σπουδαιότερο πόδκαστ στην ευρύτερη περιοχή της Αγίας Ζώνης.

Μιλάμε εντωμεταξύ για μια ταινία που τα έχει όλα. ΟΛΑ. Τσαμπουκάδες έχει, κωμωδία έχει, άκσιον έχει, ΟΜΟΡΦΑ παιδιά έχει, ΜΑΛΑΚΕΣ έχει, ΤΟ ΠΙΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΤΟ ΕΧΕΙ, πιθανή σύνδεση για ένα σπίνοφ του Τζουράσικ Παρκ (οπως πρέπει να έχει ΚΑΘΕ ταινία που σέβεται τον εαυτό της) έχει, ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Ίσως ένα μπουκάλι τζιν και μια χουφτα μυοχαλαρωτικα αλλά νταξει, αυτά περισσότερο για την φάση.

O Tοντ Φίλιπς, πολλά, ΠΟΛΛΑ χρόνια πριν μας δώσει την σιχαμερή κουράδα του Τζόκερ, ξεκίνησε το ταξίδι του στα κινηματογραφικά με ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟΤΑΤΟ ΕΠΟΣ.

Ακολουθώντας τον GG Allin και την μπάντα του, ο Φίλιπς καταγράφει με πολλές φορές εμετική λεπτομέρεια τον ίσως πιο KONΤΡΟΒΕΡΣΙΑΛ φρόντμαν στην ιστορία της μουσικής , αλλά και τον κομιούνιτι των ανθρώπων που περιστρέφεται γύρω απο τον GG, απο τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΩΣ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΥΛ ΑΔΡΕΦΟ ΤΟΥ, μέχρι τους φίλους του απο το σχολείο, τους φανατικούς οπαδούς του και ΑΣΦΑΛΩΣ τον πρώην συνεργάτη του, για τον οποίον τρέφει ιδιαίτερη συμπάθεια ο κύριος Αχιλλέας.

Ή και όχι. Ενα ντοκιμαντέρ που ΞΕΚΑΘΑΡΑ δεν είναι για όλους και που ΞΕΚΑΘΑΡΑ θέλει γερό στομάχι, το Hated ήταν ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟ να κατέβει τα σκαλιά του ημι-υπογείου, SO HERE WE FUCKING ARE.

Ολοκληρώνουμε την τριπλέτα της Νέας Υόρκης αλλά ΟΧΙ ΤΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΚΑΝΑΜΕ ΛΑΘΟΣ ΑΛΛΑ ΟΚ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΑΥΤΑ με το Flyin Cut Sleeves, σίγουρα το λιγότερο light hearted από τα προηγούμενα.

Το Μπρονξ παραμένει σκατένιο και κάπου μέσα σε όλα μια δασκάλα και μια συμμορία Πορτορικάνων με όραμα προσπαθούν να αλλάξουν τον ανθρωποχάρτη της εμπόλεμης ζώνης του Μεγάλου Μήλου.

Εξετάζοντας μια αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο, το Flyin Cut Sleeves καταφέρνει να αποτυπώσει με άφθονη δόση ρεαλισμού μια περίοδο με μπόλικο sensationalism από μεριάς media και να μείνει μακριά από εύκολα συμπεράσματα.

Επίσης και. Μας εισάγει στην μουσική των Ghetto Brothers.

Ο Ντάνι ο Γκαρσία καταπιάνεται με τον βόρειο πόλο του NYC πανκ, αλλά και με τον απόλυτο προορισμό της Αντυ-Γουορχολικης σουρταφέρτας, για να σπάσει και λίγο η εμμονή με το ευλογημένο CBGB.

To Max's Kansas City ξεβράζει από μέσα του υπέροχες ιστορίες και σκηνικά και με την παρέλαση μιας εντυπωσιακής στρατιάς talking heads, o Γκαρσία δίνει μικρόφωνο στους πρωταγωνιστές και ουχί στους λέω-ότι-ήμουν-κι-εγώ-εκεί αν και τελικά η ΑΠΟΛΥΤΗ σταρ δεν είναι άλλη από την φανταστική Jayne County. ΣΙΓΑ ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ.

Ένα ντοκουμέντο μιας εποχής που πονάει κάπως που δεν θα ζήσουμε, αλλά χαιρόμαστε που την νιώθουμε ΛΙΓΟ έστω κι έτσι.

H ιστορικη σύμπραξη του σκηνοθέτη Γκάρι Βάης και του δημοσιογράφου Τζον Μπράντσο, αποτελεί μια απο τις πλέον χαρακτηριστικές αλλά ταυτόχρονα και ιδιαίτερες καταγραφές της συμμοριακής πραγματικότητας στην Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του 70.

Βασισμένη στα κοντινά και "ξερά" πλάνα του Βάης, που εκμεταλλεύτηκε την οριακά φιλική σχέση που είχε αναπτύξει ο Μπράντσο με τους Savage Skulls και τους Savage Nomads, δύο αντιμαχόμενες συμμορίες του Νότιου Μπρονξ, το 80 Blocks From Tiffanys είναι ένα short and sweet πέρασμα απο ένα κεφάλαιο της αστικής ιστορίας της Νέας Υόρκης που έχει δικαίως γεννήσει μια δαιδαλώδη μυθολογία, η οποία μέχρι και σήμερα "χρωματίζει" κάθε γωνιά της σύγχρονης ποπ κουλτούρας.

Σε αντίθεση με αυτό που θα περίμενε κανείς απο μια τέτοια θεματολογία, ο Βάης επιμένει να μένει μακριά απο τον κοινωνικό σχολιασμό και την κριτική, μπαίνοντας πιο ζεστά στην καθημερινότητα των ανθρώπων που εξετάζει, δημιουργώντας τελικά ένα αποτέλεσμα που οριακά θυμίζει ένα holiday movie, έστω και αν αυτό προέρχεται απο μια ΚΑΤΙ ΣΑΝ εμπόλεμη ζώνη.

Απο την ανυποληψία στα τέλη της δεκαετίας του 70, στις "πειρατικές" κόπιες που του έδωσαν ζωή και στην επίσημη και αφόρητα αργοπορημένη πρεμιέρα στις αρχές των 00ς, το Death Bed έφαγε πολλά κορμιά, άφθονη κριτική και ακόμα περισσότερα κινηματογραφικά χιλιόμετρα ώστε να φτάσει στο ημι-υπόγειο της Αγίας Ζώνης.

Να που όμως τα κατάφερε. Το χαμένο art-house διαμάντι του Τζορτζ του Μπάρι, ίσως μια απο τις πλέον παρεξηγημένες ταινίες όλων των εποχών, καταδικασμένο για χρόνια στα ράφια με τα "καλτ" και με τα "σο μπαντ ιτς γκουντ", κατάφερε με το παραισθησιακό του στήσιμο να διεκδικήσει και εν τέλει να κερδίσει μια πιο ρεαλιστική θέση για την αξία του και να στέκεται σήμερα σαφώς πιο περήφανα στην πίστα του "αν δεν με πιάνετε πρόβλημά σας".

Αναμενόμενα θα ερχόταν και στην αγκαλιά μας και στο πόντκαστ αυτής της εβδομάδας, στήνουμε ένα απόλυτα ειλικρινές love-in για σατανιασμένο κρεβάτι και τα σωθικά του.

Ακούστε, νιώστε και ξαναδείτε το Death Bed.

Επιστήμονας από το πάνω ράφι πέφτει λαβωμένος από το οργανωμένο έγκλημα και γίνεται Άηρον Μαν πριν τον Άηρον Μαν.

Οι παραγωγοί του τότε όμως δεν πείστηκαν από τις προθέσεις του και άφησαν τούτο εδώ το δημιούργημα στο ράφι, παγιδευμένο κάπου ανάμεσα στο κινηματογραφικό κατι-σαν και το τηλεοπτικό περίπου.

Παίζοντας δυνατά στην κλίμακα Ναητ Στικ, το EXO MAN είναι η ταινία αυτής της εβδομάδας.

You've been warned

Το αριστουργηματικά DIY καυσωνικό έπος του Μπρετ Μακόρμικ, με το πενιχρό μπάτζετ αλλά με το αίμα σε κουβάδες, κατεβαίνει τα ημι-υπόγεια σκαλιά.

Νεαρός ανθυπο-τραγουδιστής των Journey με γυαλί Τερμινέητορ κολλάει Βαβυλωνιο-τερατίτιδα από έναν όγκο της μάνας του και γίνεται σκλάβος στις αιματηρές του ορέξεις.

Του όγκου. Αλήθεια.

Ελάχιστο νόημα, άφθονα κενά πλάνα και οικιακά έπιπλα με δόντια.

It don't get much better.

Τα είπαμε. Τα ξαναλέμε. Μας πολεμάνε τα συστήματα. Ίσως και ο Κώστας Μπίγαλης. Οκ όχι ο Κώστας Μπίγαλης μπορεί να κάμαμε λάθος αλλά οκ το είπαμε τώρα, δε σβήνει.

Εδώ λοιπόν είναι το AUDIO TRACK του μαρτυρικού κομεντέρι σέσιο για το Αμέρικαν Σαολίν που κατακεραυνώθηκε από ξένα κέντρα αποφάσεων.

Η ιστορία της ταινίας είναι μοναδικιά και γεμάτη από νοήματα και εσείς μποράτε πλέον να δείτε την ταινία και μετά να ακούσετε τι είπαμε ή πρώτα να ακούσετε τι είπαμε και μετά να τη δείτε η ΤΕΟΣΠΑΝΤΩΝ ΚΑΝΤΕ ΟΤΙ ΘΕΛΕΤΕ.

**** ΠΡΕΗΚΙΝ ΝΙΟΥΖ ****

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΧΑΣΕ. Καλά δεν έχασε αλλα τέλως πάντως βρήκαμε μια γωνία του ίνορνετ που κρατάει μια πιο χαλαρή στάση στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων. Βαράτε το παρακάτω λινκ για να φαν τα μάτια σας αγνό, ατόφιο λάηβ κόμεντερι χωρίς συντηρητικά: https://www.dailymotion.com/video/kI5dSQ7Pb5w3PqAzfaY

Άλλη μια κινηματογραφική προσπάθεια του σπουδαίου Ντέιβιντ Εη Πράηορ, του απόλυτου ΗΓΕΜΟΝΑ τούτου εδώ του ημι-υπογείου που αποδεικνύει ότι όταν οι πλούσιοι τα βάζουν με τους πτωχοί, νικήτρια βγαίνει ΠΑΝΤΑ η τέχνη.

Στο Ντεθ Τσεης, ένας νεαρός χαίτουλας, οπλισμένος παρά την θέληση του με ένα μοναδικό όπλο-αλάρμ-κλοκ αποφασίζει να τα βάνει με την Λερναία Ύδρα του κεφαλαίου επειδής ΣΕΝΑΡΙΟ και τελικά τηνε πληρώνει ο τόκεν αφρο-αμερικέν.

Κοινώς, ΝΤΕΗΒΙΝΤ ΠΡΑΓΙΟΡ ΠΑΛΙ ΦΤΥΝΕΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ. Ένα Χαρντ Τάργκετ πριν την ώρα του, ένα Χαντ για χαμηλά πάτσετ και ένα προμο για κρις κραφτ, το Ντεθ Τσεης τρέχει χωρίς ανάσα, χωρίς γεμιστήρες (δεν χρειάζονται) και χωρίς σουτιέν. Και ξαναλέμε. ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΗΣΕ ΓΙΑ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ;

Μια ταινία σταθμός. Μια ταινία που προσπαθεί, ΘΕΛΕΙ και τελικά καταφέρνει να γεμίσει το κενό ανάμεσα στο φρατ-κόμεντι και τον σουπερνατσουραλ τρόμο, ένας ύμνος στο καλό σενάριο, το ακόμα καλύτερο μοντάζ και ίσως, λέμε ΙΣΩΣ τον πιο τρομακτικό Φρέντι-Κρούγκερ-απο-τα-λιντλ που έχει περάσει από το υπόγειο.

Σημείωση: ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ.

Σημείωση 2: Φήμες που θέλουν τον Αχιλλέα να μην είδε ούτε τα οπενιγκ κρεντιτς ελέγχονται ως συκοφαντικές.

Σημείωση 3: Μας ενημερώνουν από το κοντρόλ ότι ο Αχιλλέας όντως δεν είδε την ταινία, οπότε ζητάμε συγγνώμη για την σημειώση 2.

Πρώτο επεισόδιο της νέας, ενισχυμένης ΟΓΔΟΗΣ σεζόν και ταξιδεύουμε ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΚΟΝΔΕΝΟ ΜΕΛΛΟΝ, εκεί που οι συμμορίες φοράνε κρεμ καπαρθίνες, την πέφτονε στους αντίπαλοι με ροδάκια και κάνουν συνετές επενδύσεις.

Μηνγουάηλ, στα μετερίζια της εργατιάς ο αδικοχαμένος Κόρεη Χέημ δουλεύει ντελιβεράς στα Λαρτιτζάνο του μέλλοντος, ή εστω του Λος Άνχελες, σε μια προσπάθεια να βγάνει ένα κομμάτι ψωμί για εκείνονα και τον αδιανόητα ανυπόφορο αδερφό του.

Τι θα γίνει όταν οι δύο αυτοί κόσμοι συναντηθούν; Θα αναδεικνύει η κρεμ καπαρθίνα το ΤΟΥΤΟ του Κόρεη; Θα πει κάποιος συμμορίτης στον μικρό να βγάλει τον σκασμό;

Και τελικά που είναι ο Απόστολος Σουγκλάκος να μας σώσει απο το μαύρο λούκι όταν το χρειαζόμαστε;

Σας έχουμε πεθάνει στα curveballs εσχάτως αλλα είναι που είμαστε τσίφτηδοι και σας αρέσει, ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ. Στο πλαίσιο αυτής μας της τάσης, κάναμε μια στάση απο τα λημέρια του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα, για να μιλήσουμε για το ΜΙΝΟΡΕ, μια όχι-και-τόσο-ταινία και πολύ περισσότερο μια ξεκάθαρη-κατάθεση-ψυχής-με-περισσότερα-αγαπημένα-references-απο-όσα-προλάβαμε-να-εντοπίσουμε.

Μπαγλαμαδο-Λαβκραφτ είναι το είδος που ρίχνει στο τραπέζι ο Κωνσταντάην και αν και ασυνήθιστο πάντρεμα, είναι δωσμένο με τόση ατόφια αγάπη που λειτουργεί μέχρι τέλους και σε παρασύρει στο pulpy, cosmic-horror-ικό του σύμπαν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.

Λίγες μέρες πριν την προβολή της ταινίας στο πλαίσιο του Midnight Express, τον βάλαμε μπροστά σε μια κάμερα, κάτσαμε κι εμείς μπροστά στην δική μας και με κάποιο τρόπο η κουβέντα έφτασε στα επιτραπέζια.

ΠΩΣ ΦΤΑΝΕΙ ΠΑΝΤΑ Η ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΕΚΕΙ;

Ηντζόι.

Kαι κάπως έτσι ολοκληρώνουμε την μινι βόλτα μας στην κατηγορία "ποδκαστ με άλλους αθρώποι", με τελευταίο καλεσμένο σε αυτό το εντυπωσιακό κουαρτέτο τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο, watcher of films, appreciator of the arts, player of vinyl and all-round-smashing-type-of-guy που λένε και σε κάποια χωριά.

Κουβαλώντας νυν μέτριο, πρώην βαρύ τραυματισμό, κατέβηκε τα όχι και τόσο καλοφτιαγμένα σκαλιά του ημι-υπογείου της Αγίας Ζώνης για μια συζήτηση με άφθονο κινηματογράφο προφανώς και μερικές εκρήξεις (ΟΧΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ) για τον Γούντι Άλλεν.

No prizes for guessing who from.

Μια συνάντηση που σχεδιάζαμε απο την ΠΡΩΤΗ χρονιά του Film Pit, μια εισβολή στο ημι-υπόγειο που ΑΡΓΗΣΕ πολύ, αλλά ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έφτασε η ώρα της.

Ο Φωκίωνας Μπόγρης κατεβαίνει στα άδυτα της Αγίας Ζώνης και τον υποδεχόμαστε με ό,τι καλύτερο έχουμε να προσφέρουμε. Κοινώς (σχετικά) φτηνά πατατάκια, μπύρες ανατολικού μπλοκ, καφέδες και γκαζόζες.

Απο τα DIY χρόνια της Επιστροφής των Καθαρμάτων (μια ταινία που κάποια στελέχη του Film Pit ΙΣΩΣ να ξέρουν και απόξω), μέχρι τις urban-crime διαδρομές της Κάθαρσης και του Πρόστιμου, ο Φωκίωνας ξηγιέται ξεκάθαρα his way και φέρνει τις πλούσιες b και z movie σημειώσεις του για μια κοβένδα που μάλλον θα ΣΚΙΣΕΙ ΧΑΣΕΔΕΣ.

Δεύτερο επεισόδιο στην νέα σειρά "γέφυρα" για την επόμενη σεζόν του Film Pit και κολυμπάμε στα βαθιά με τον Larry Gus, τον άνθρωπο (σίγουρα), μουσικό (επίσης σίγουρα), καλλιτέχνη (ίσως θα προτιμούσε το ΓΚΑΛΛΙΤΕΓΝΗΣ), ηθοποιό (περίπου), σεναριογράφο (όχι τόσο περίπου) και ολ αραουντ πολυθεσίτη της ποπ κουλτούρας.

Σε ένα πόδκαστ σοκ-δεος-ντου-και-ξύλο, ο Larry Gus καταφέρνει να κάμει κάτι που σπάνια συμβαίνει σε ετούτο το ημι-υπόγειο: να μην προλαβαίνουμε να μιλάμε και να καθόμαστε να χαζεύουμε τον λεκτικό ταζμέηνιαν ντέβιλ που αμολήσαμε στο ανυποψίαστο πληθυσμό της Αγίας Ζώνης.

It really is a sight to behold. If you could actually see it. Only you can't. Coz you weren't there and stuff.

ΖΗΛΙΑ ΨΩΡΑ.

Πρώτο επεισόδιο της νέας σειράς του Film Pit, όχι τόσο επειδής θέλαμε να τήνε κάνουμε, αλλά περισσότερο επειδή είμαστε ανοργάνωτοι και επειδής ο βιντεογράφος με τον οποίο συνεργαζόμαστε μας έχει γράψει στα παλιά του παπούτσα.

Επίσης και. Θέλαμε μια "γεφυρα" για να περάσουμε στην επόμενη σεζόν.

Πρώτη καλεσμένη σε αυτήν την σειρά το λοιπόν η Ιωσηφίνα Γριβέα, που τα κάνει ούλα και συμφέρει. ΚΑΙ κριτικός κινηματογράφου είναι ΚΑΙ συντάκτρια είναι ΚΑΙ ιέρεια της ποπ κουλτούρας είναι ΚΑΙ ποντκάστερ είναι ΚΑΙ ψηφοφόρος στις Χρυσές Σφαίρες είναι ΚΑΙ τηλεοπτική περσόνα (χαίρε WatchNext) είναι και γενικά ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΝΤΑΞΕΙ ΑΤΟΜΟ ΑΣΟΥΜΕ, πως να το θέσουμε καλύτερα;

Τήνε ρωτάμε, απορεί και γελάει, την ακούμε "α ναι, έχεις δίκιο" λέμε, τρώμε κάτι πατατάκια, πίνουμε κάτι καφέδες, ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΜΠΑ. ΗΝΤΖΟΙ.

Και κάπως έτσι, με πανκ, Red Crayola, γυναικείους στρατούς και δυστοπικα ΜΕΛΛΟΝΤΑ ολοκληρώνουμε άλλη μια σεζόν Film Pit, γιατί έτσι μας αρέσει και έτσι σας αρμόζει.

Στο κοντινό μέλλον (που μοιάζει ΣΑΣΠΙΣΙΟΥΣΛΗ με το παρόν μας) η ανδροκρατούμενη κοινωνία συνεχίζει και κάνει τα δικά της, ελέγχοντας κάθε πληροφορία και "πεθαίνοντας" αντιφρονούντες που δεν τηνε βολεύουν και όλο το παιχνίδι προσπαθεί να το γυρίσει ένα γκρουπ γυναικών που basically, will not take no for an answer.

Mε το έρμπαν τοπίο της Νεας Υόρκης να παίζει για μια ακόμα φορά πρωταγωνιστικό ρόλο, η Λίζι Μπόρντεν δίνει DIY πόνο, εξακολουθεί να γρυλίζει και στα σημερινά κοινά και ίσως, λέμε ΙΣΩΣ να ετοιμάζεται να κάνει και το δίκαιο comeback που της στέρησε ο Χάρβι ο Γουάηνστην και το παρεάκι του.

Το υπόγειο το σοβαρεύει απότομα και πέφτει με τα μούτρα στο έργο του πραγματικά σπουδαίου Μιγκέλ Πινέιρο, με το Short Eyes, ένα φυλακόβιο δράμα με μια ιδιαίτερα δύσκολη συνθήκη, που δεν σηκώνει και πολύ πλάκα, αλλά ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΜΕ, δεν είμαστε εδώ μόνο για να σας διασκεδάζομε, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΛΙΑΤΣΟΙ ΕΝΤΑΞΕΙ;

Iν άδερ νιούζ, η ταινία αποτελεί άλλη μια εξαιρετική επιλογή του Στυλιάν Ντε Καρακάς, ο οποίος αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι είναι μάστορας των κινηματογραφικών curveballs, ανοίγοντας και την πόρτα δια τα ντοκιμαντέρ (ΤΑ ΛΕΜΕ ΜΕΣΑ ΜΗΝ ΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΟΛΑ ΕΔΩ), ΜΠΑΤ ΜΟΡ ΟΝ ΔΑΤ ΛΕΗΤΕΡ.

Σταρσκι εν Χατς αλα Πουτανέσκα, Ντέρτι Χάρηδες Κουάτρο Φορμάτζι και άλλα τέτοια ευφάνταστα, σε μια πρόταση που φέρνει φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Στυλιανού Καρακάση

Ψυχοπαθείς μηχανόβιοι σκατόμπατσοι, με περίσσιο ύφος, μπάνικη σούζα και απόλυτα παραβατική συμπεριφορά, παίρνουν εντολές από μια Αμιγκα 500 και ξυλοσκοτώνουν όποιον τους κοιτάξει στραβά.

Αλλά μένονε μαζί, γελάνε ενδιάμεσα και κάνουν πλάκα με την καθαρίστριά τους οπότε ΤΕΛΙΚΑ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΙΑΛΕΜΕ ΤΩΡΑ.

Πρώτο πόδκαστ του 2024, παρέα με αγνή μπατσική κωλοπαιδοσύνη;

Καλά αρχίσαμε.

Τελική ΕΥΤΕΙΑ δια το τέλος της κρονιάς και τι καλύτερο από το να πέσουμε στην κινηματογραφική αγκαλιά του Στυλιανού Καρακάση που θα μας ταξιδέψει σε τόπους υπέροχους, σε τόπους μαγικούς, με υπέροχα ραδιενεργά ΑΡΔάκια και σκατόψυχους CEO μεγάλων ΠΑΓΟΥΕΡ ΚΟΜΠΑΝΙΖ.

Μια ταινία ΛΟΓΧΗ στα πλευρά του καπιταλισμού, ένας ΥΜΝΟΣ στην μαχητική δημοσιογραφία, ένας κινηματογραφικός ΟΡΓΑΣΜΟΣ εξαιρετικών ερμηνειών και άλλες λέξεις με κεφαλαία.

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΡΧΟΝΔΑΙ ΝΩΡΙΣ.

Και τελειώνουμε με το έπος, τελειώνουμε με το διάσημο, τελειώνουμε με τον θρύλο. Διότι ναι, ολοκληρώνουμε την τριλογία του Εντ Γουντ εδώ στο υπόγειο της Αγίας Ζώνης και ναι, ΠΡΟΦΑΝΩΣ και η τελευταία ταινία που εξετάζουμε είναι το ιστορικά και πυρηνικά αδικημένο Plan 9 from Outer Space, η ταινία που εδώ και δεκαετίες κουβαλάει την ετικέτα της ΧΕΙΡΟΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ.

Είναι; Ούτε να το σκέφτεστε. Είναι αριστούργημα; Ούτε να το σκέφτεστε. Είναι όμως η απόδειξη το πόσο άδικη μπορεί να είναι πολλές φορές η παλίρροια της ποπ κουλτούρας, η οποία έχει την δύναμη να ξεβράσει ή να παρασύρει ό,τι και όποιον γουστάρει.

Στο Plan 9 from Outer Space, ο Γουντ προσπαθεί να συνθέσει ένα horror-sci-fi σενάριο που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απο την pulp απλοϊκότητα των B-movies της εποχής και παρά τις ανορθογραφίες του δεν μπορεί να κρύψει την άσβεστη δίψα του και εδώ που τα λέμε τον ακόρεστο έρωτά του για τον κινηματογράφο.

Διότι αν αυτό σας κάνει να αισθάνεστε καλύτερα, ασφαλώς και πολλά μποράμε να προσάψουμε στον Εντ. Αλλά ένα είναι τελικά το σίγουρο: προσπάθησε σθεναρά, με όποια μέσα είχε στην διάθεσή του, να φτιάξει τις καλύτερες ταινίες που μπορούσε.

Και αυτό είναι ένα καλό πράγμα να έχεις ως επιτάφιο.

Η πλέον πειραματική ταινία του Εντ Γουντ, η πιο προσωπική του και ξεκάθαρα η πιο art house απόπειρα του, έστω και αν δεν είμαστε σίγουροι ότι την είδε ποτέ έτσι.

Ο Μπέλα Λουγκόζι σερβίρει στον αυτόματο χωρίς να ξέρει πως τσουλάει η υπόλοιπη ταινία, ο Εντ τα κάνει όλα και συμφέρει, αλλά εν τέλει αυτό που μένει είναι το μήνυμα της ταινίας που μπορεί να φαντάζει απλό, αλλά τελικά είναι κάθε άλλο παρά τέτοιο.

Το Glen or Glenda δείχνει τελικά να έχει γεράσει πολύ καλύτερα από όσο φανταζονταν οι βαρετοί επικριτές του Γουντ και σας καλεί να το χαρείτε χωρίς ενοχές.

DO THAT.

Αρχινάμε λεπόν το αφιέρωμα στον Εντ Γουντ, έναν παρεξηγημένο όσο δεν πάει ήρωα του κινηματογραφικού παραμυθιού, έναν παλίκαρο που είναι ο ορισμός του he meant well.

Με το Bride of the Monster ξεκινάμε με μια ταινία peak Ed Wood, ένα δημιούργημα που τα έχει όλα και συμφέρει: όλους τους αγαπημένους του συνεργάτες (και έναν που δεν ήθελε να τονε βλέπει ζωγραφιστό), χάρτινους τοίχους, αποφασιστικά βλέμματα, καθυστερημένες αντιδράσεις, άχρηστους μπάτσους, σατανικούς επιστήμονες και ασφαλώς την ρουφιάνα την ατομική ενέργεια.

Με τον Μπέλα Λουγκόζι στα τελειώματα, να ξεζουμίζει ότι υποκριτικό ταλέντο είχε μείνει στην γερασμένη του σάρκα και μια χταποδάρα χαλαρή να αράζει σαν τον καλύτερο πουφ που έφτιαξαν ποτέ τα 120 Ενωμένα Εργοστάσια Επίπλου, το Bride of the Monster ξεπερνάει τους περιορισμούς του πενιχρού του μπάτζετ, για να μας προσφέρει μια ιστορία που άνετα στέκεται δίπλα στα καλύτερα high-shlock αριστουργήματα των horror-sci-fi στάβλων της εποχής.

Αν ψάχνετε γλεντοκόπι εις βάρος του μεγάλου Εντ, you've come to the wrong fucking podcast.

Μια ταινία σταθμός, ένας Τορ Γιόνσον να τόνε πιεις στο ποτήρι, μια ατομική βόμπα φοβερή και μια σκηνή φόνου με το καλημέρα που τήνε βλέπει το φάντασμα του Χίτσκοκ και ζηλεύει.

Και όλα αυτά μέσα σε λιγότερο από μια ώρα, ένα έργο τυλιχτό σοφλάκι, που τα έχει όλα και συμφέρει. Όλα. Αν εξαιρέσεις σενάριο, μοντάζ και λεφτά για μικρόφωνα. Αλλά οκ, οι narrators κλέφτες να γίνονε;

Αγνώστου προελεύσεως φαριν λακτέ ξεπροβάλλει σε λατομείο και γίνεται το σούπερ σνακ του καλοκαιριού /χειμώνα / φθινοπώρου / άνοιξης 1985

Στα συν, η εξαιρετική της γεύση. Στα πλην, το ότι κάμει τους άνθρωποι ζόμπια.

Κοινωνικοκομενταρικό κομεντιο-μπόντι-χόρορ από τον Λάρι Κόεν που πάσχει από μοντάζ αλλά σπέρνει σε κόνσεπτ, τώρα και σε νέα συσκευασία αγίας ζώνης (λίμιτεην ετίσιονς) με Στέλιο να μην βλέπει αλλά να νιώθει.

ΧΙΛΑΡΙΤΙ ΕΝΣΟΥZ.

Ο αγαπημένος και ουσιαστικά ΜΕΤΟΧΟΣ του Film Pit, Τέφιτ ΕΗ Πράγιορτ ξανα-ματα-σανα-πάνα-κατεβαίνει τις σκάλες του ημιυπογείου ΙΝ ΣΠΙΡΙΤ και μας σερβίρει μια ταινία για μια ταινία που όμως τελικά είναι μια ταινία για μια άλλη ταινία απο αυτήν που αρχικά ήθελε να παρουσιάσει ως ταινία.

Αν μας εννοάτε.

Ημίτρελοι αλλά ταυτόχρονα ΒΕΡΙ χαλαροί Τζαμαικανοί (το εξηγάμε εντός) εισβάλλουν στην μαρτυρική Αλαμπάμα με σκοπό να κάνουν σαματά και σάμθινκ-σάμθινκ-κονσπίρασι, αλλά για κακή τους τύχη βρίσκουν μπροστά τους κάτι προ-θείους και προ-θείες του Μπεν Στίλερ που τους λένε "εδώ είναι Αλαμπάμα, όχι Λαμπρινή" και γίνεται μακελέο.

Που τα σκεφτότανε ο ΚΙΑΡΑΤΑΣ.

Ένα φιγουρίνι απο προνηπιακό μάθημα χειροτεχνίας, ένα ουίτζα μπορντ των δύο ευρώ, ένας σπασαρχίδας μνηστήρας, ένας εξορκιστής με καπέλο Αντερτέηκερ (σπορτς, καλά όχι ακριβώς αλλά καταλάβατε), ένα κρεβάτι τραμπολίνο, τρεις γερές μερίδες μπιζελόστοκος και μια στιβαρή μπουνιά στα παπάρια.

Αυτά χρειάζεται ο Σατανάς για να πιάσει γκαρσονιέρα των 500 (του ντίτζιταλ νόμαντ που λένε) στο μυαλό νεαρής κορασίδας. Άλλα όχι κάποιος τυχαίος Σατανάς. Ο Ιλκάι Γελντερίμογλου με το όνομα, όχι κανένας παίξει γέλασε, αν και δεν ξέρω αν το παραπάνω είναι κάποιο πραγματικό όνομα. Συνεχίζουμε.

ΤΙ λέγαμε; Α ναι. Σεητάν. Ο Τούρκος Εξορκιστής.

ΕΣΕΙΣ ΤΟ ΖΗΤΗΣΑΤΕ. 'Η ΚΑΙ ΟΧΙ.

Μαλλιάδες, γιεγιέδες, ένας ναζί καπετάνιος (περίπου), ένας νάνος που θέλει το καλό όλων, γυμνά αντρικά βυζά, κλωτσές, μπουνιές, σκαραβαίοι με κατάρτι, κάστρα απο αφρολέξ, ένας Ιάπωνας που ανοίγει τις πόρτες ενός ανέλπιστου κινηματογραφικού μούλτιβερς και πάνω και πριν απο όλα, η σπουδαιότερη Ολυμπιάδα που έγινε ποτέ.

Η ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΤΟΥ ΚΑΡΑΤΕ.

Μια ταινία τόσο ΦίλμΠι που αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να την γυρίσουμε αναμετάξυ μας.

Μπρέηκ από το regularly scheduled podcast σας για αυτήνα την εβδομάδα επειδής Αχιλλέας ΠΑΛΙ ΛΕΙΠΕΙ (ΓΕΛΑΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΕ ΓΑΜΟ ΛΕΕΙ) , αλλά και επειδής είπαμε να κάμομε ένα ντητούρ και να ασχοληθούμε με το θέμα των σήκουελς. Και των ρημπούτς. Και των ρημέηκ.

Ποια μας αρέζονε, ποια όχι, χοτ και χλιαρά τέηκς για τον τσαμπουκά, νερά να φτύνονται, λίστες να γράφονται και να πετιούνται στα σκουπίδια και όλα αυτά επειδή ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΤΖΕΤ ΣΕΤΕΡ.

Ο Λανς ΕΝΡΙΚΣΕΗΝ ηγείται επικού καστ και ραν-οβ-δε-μιλ σεναρίου, με φόντο μια μπερδεμένη με το χρονικό πλαίσιο αμερικλάνικη γωνίτσα, Γλυκά Νερά για μας, αλλά λετς μπι όνεστ, ποιος μας χέζει εμάς.

Μέσα σε όλα τα λοιπά έχουμε έναν Σαμ Κίνισον μπαρμπέρη, ένα στρατόπεδο στο οποίο μπαίνεις με ατάκα τύπου "είμαι φίλος του Γουίλιαμ Λόσον" και άφθονη δράση που εν τέλει φαντάζει αρκετά ξεφούσκωτη παρά το γεγονός ότι έχει περισσότερο πυροτέχνημα και από ελληνικό Πάσχα.

Κοινώς μια ταινία τόσο ΦιλμΠι που κανονικά της πρέπει ένα Αγία Ζώνη σηλ-οβ-απρούβαλ.

Μια ταινία που πήρε με την αξία της μια θέση στην θρυλική λίστα των βίδεο νάστιζ του ανχλικού παραμυθιού, το Street Trash, επιχειρεί να μην αφήσει καμία ψυχούλα ΝΟΤ ΟΦΕΝΤΙΝΤ.

Σάπια φουρνιά από 60χρονο ποτίδιο που ξηγιέται κυριολεκτικά λιώσιμο, κόβει βόλτες σε μια Νέα Υόρκη που δοκιμάζει ως νέο της αγαπημένο σπορ το τσουτσουνοφουτμπολ.

Μηνγουάηλ, μια ομάδα αστέγων το ζει λίγο με ίντριγκες Ρετιρέ, ενώ κάπου εκεί βρίσκουμε και έναν νεκροφιλο.

And that there is quality story telling in a nutshell.

ΓΙΟΡ ΓΟΥΕΛΚΟ.

Καλή σε-zone να έχομε

Η ταινία ορόσημο του Ρότζερ Κόρμαν, το ΝΙΑΡ ΦΙΟΥΤΣΕΡ αμαξο-έπος που ενώνει στην ίδια ιστορία έναν υπέροχο Σταλόνε, έναν σημαδεμένο γόη Κάραντην/Καραντάην/Καραβάημπ και ίσως, ΙΣΩΣ ΛΕΜΕ ένα απο τα ομορφότερα σώβρακα που έχουν γραφτεί σε κάμερα.

Οχήματα με διακόσμηση κλεμμένη απο τα Αηδονάκια (strictly OG reference), παράγοντες και πολιτικά πρόσωπα βγαλμένα απο τις σκληρότερες ονειρώξεις των σύγχρονων Ρεπουμπλικάνων και σκιά των μπαγκετοφόρων Γάλλων πάνω απο όλους και απο όλα.

Ό,τι και αν ζητήσεις, το Ντεθ Ρεης το έχει.

Οκ, ίσως να χωρούσε και μια ζεμπεκιά κάπου, αλλά ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας.

ΠΑΛΙ ΤΟ ΦΡΑΝΚΕΝΧΟΥΚΕΡ; ακούμε να λέτε.

Ε ΝΑΙ, πάλι το Φρανκενχούκερ, δικό μας είναι το μαγαζί, ότι θέμε κάμομε.

Αλλά, γι' αυτό το πέρασμα, έχουμε και τουίστ: ο Άκης Καπράνος μας συνοδεύει για μια δεύτερη ματιά -και ίσως λίγο πιο εκ βαθέων ανάλυση- του μάγκνουμ όπους του Φρανκ Χένελοττερ, αφού την πρώτη φορά που το είδαμε κυρίως παλεύαμε να καταλάβουμε πως δουλεύουν τα μικρόφωνα, τα πόντκαστ και τα ανοιχτήρια Μπάλτικα.

Ελάτε λοιπόν για μια βόλτα στο μαγευτικό, oversaturated Νιού Τζέρζι, αλλά και τη μυθική Νέα Υόρκη των έιτιζ, που ξαναζεί τις τελευταίες της στιγμές μέσα από το φακό ενός μοναδικού αντεργκράουντ auteur (ναι ρε, το εννοούμε).

Επίσης, ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ: στις 4 Αυγούστου θα έχετε την ευκαιρία να δείτε την ταινία μαζί μας στο σινέ ΡΙΒΙΕΡΑ, σε ακόμα ένα Bad Movie Night από το Midnight Express, με γιόρς τρούλι στην παρουσίαση.

To FilmPit επιστρέφει στην αναβλύζουσα πηγή ταλέντου και ιδεών που ονομάζεται ΝΗΛ ΜΠΡΗΝ, και μπανιαρίζεται στα αναζωογονητικά νερά του Twisted Pair, όπου ο Νηλ Μπρήν μαλώνει με τον εαυτό του για κάτι κληρονομικά ή κάτι τέτοιο, δε καταλάβαμε ακριβώς.

Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στο προαύλιο της ΣΒΙΕ / ΚΟΡΕΛΚΟ / ΩΜΕΓΑ / ΔΕΛΤΑ (παράρτημα Λας Βεγκας) μόνο νύχτα που δεν έχει σπουδαστές, ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ, ΝΑ ΚΟΙΤΑΤΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΑΣ ΕΣΕΙΣ.

Έρχεστε για το λάηβ κόμεντερι, μένετε για το σφιχτό μοντάζ.

Υ.Γ. παρότι ανεβάσαμε αυτό το επεισόδιο ως ηχητικό πόντκαστ γιατί κάποιοι ψυχοπαθείς από εσάς το ζητήσατε, υπάρχει και βίντεο ντοκουμέντο. Βαράτε λινκ για να βλέπουν τα μάτια σας όσο ακούν τα αυτιά σας: https://youtu.be/b73Wq5WnMvM.

Βρισκόμαστε πάλι στο μέλλον, στις κλασσικές μας χωματοχαβούζες, εκεί που κυριαρχούν μόνο οι σκληροί, οι έχοντες petrol pass και όσοι έχουν παραπάνω απο ένα αμάνικο.

Ο ήρωας μας, ο γνωστός σε όλους Ζοχάδας, ξάδερφος του Σνέηκ Πλίσκεν απο την μεριά του πατέρα του, αναλαμβάνει μια αποστολή, η ουσία της οποίας ποσώς μας απασχολεί, παρεά μια κορασίδα και ένα γκαρσόνι ταβέρνας. Στην πορεία θα συναντήσουν ημι-άγριους με τζιν παντελόνια και μαντήλια στο κεφάλι, ποστ-αποκαλύπτικ συμμορίτες ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΣΧΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΧΑΛΙΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ.

Η ταινία είναι μια ευγενική χορηγία του τμήματος οχημάτων του ελληνικού πεζικού.

Παλιά, πολύ παλιά, τότε που οι ιππότες φορούσαν πανοπλίες με κλαδιά στα κράνη, ο Ρον Μος κυκλοφορούσε με μόνιμο ντουμπλάζ και φορούσε φόρμες ιδανικές για σλαβ σκουοτ.

Ήσαν μια εποχή με γενναίους και γενναίες, μια εποχή γιομάτη σπαθιά απο άλλες εποχές, μια εποχή με ανώμαλους βιαστές σε χαράδρες, με πετραδάκια που τα τρως και γίνεισαι αόρατος, μα εποχή με άλογα, με ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΑΛΟΓΑ.

Σε αυτήν την εποχή σας πάμε σήμερις. Στο τότε.

Στο τότε του κάπως πιο φθηνού Εξκάλιμπερ και γιατί όχι και στο Ριβέντζ οβ Ροκ και αυτό καλό ήταν, δεν κατάλαβα δηλαδή, τι είχε το Ριβέντζ οβ Ροκ.

Ο Ρον Μος στον πρώτο του σπουδαίο ρόλο, εστω και χωρίς φωνή, επιδεικνύει με τρόπο τίγκα σένσουαλ τις φοβερές του γωνίες, καθώς και τι καθόλου πειστικές ικανότητές του στο σπαθί.

Επίσης και. Δίνει μπουκέτα σε άλογο.

Πέρασε καίρος από το προηγούμενο, αλλα ναι, ήρθε η ώρα για ένα νέο LIVE COMMENTARY από το FILM PIT.

Και όχι ότι κι ότι - σας έχουμε σήμερον ένα ΜΕΓΑ ΟΠΟΥΣ του ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΜΕΓΑ ΝΗΛ ΜΠΡΗΝ (βοήθειά μας).

Ακούστε το ίντρο, εκτιμήστε τη διάνοια του Νηλ, βαρέστε το παρακάτω λίνκ και ΝΙΩΣΤΕ ΤΟ ΔΕΟΣ: https://www.youtube.com/watch?v=jQPbViX8TgM

Χιου άρ χουέλκαμ.

Νεαρή κορασίδα που γουστέρνει ατόφιο πανκ μπλέκει άσχημα επειδής ο κόμινός της φτιάχνει μηχανές μπάνικες για την αμερικάνικη κυβέρνηση, τον οποίο τόνε σκοτώνονε οι μυστικές υπηρεσίες και η Ομάδα Πύραυλος.

Η φίλη μας όμως δεν μασάει, είναι μηχανόβια, δεν νιώθει απο βασανιστήρια και περνάει στην αντεπίθεση, σκοτώνοντας τους πάντες και γυρνώντας εν τέλει την πλάτη της στα τεχνολογικά μονστρόσιτιζ που ουδεμία σχέση έχουνε με το γιαμαχάκι της.

Μια ταινία ύμνος στο αυθεντικό λεηζερόγκαζο, με τον Φρεντ Όλεν Ρεη στο τιμόνι να κάμει παπάδες με μπάτζετ οχτώ δολάρια και πέντε εκτπωτικά κουπόνια για τα Γουέντιζ.

Τερατάνθρωποι των υπονόμων που τρώνε μακαρονάδα με πυρηνικά απόβλητα, αποφασίζουν να βγουν στα απο πάνω επειδής αποκτούν ενδιαφέρον για ανθρωπομεζέδες.

Το μόνο εμπόδιο; Τα υψηλά ενοίκια στο νησί του Μανχάταν.

Καλά ναι, όχι ακριβώς, αλλά στο περίπου.

Σε κάθε περίπτωση το C.H.U.D. είναι μια απο αυτές τις ταινίες που το πέρασμα του χρόνου έχει κερδίσει ένα ξεκάθαρο cult following, επειδής Η ΠΧΙΟΤΗΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΕΡΔΙΖΕΙ, αλλά επίσης επειδή λέει ΑΛΗΘΕΙΕΣ και όντως υπάρχονε στους υπόνομοι τέρατα που τρώνε τεριέ.

ΛΥΠΑΜΑΙ ΑΝ ΣΑΣ ΧΑΛΑΜΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ.

Ένας άνθρωπος-αράχνη που τις αρπάζει και από λατζέρηδες της μαφίας, τα σατανικά σχέδια ενός μπιγκ μπος του ρηαλ εστέητ, ένας Κινέζος κατάσκοπος με χρυσή καρδιά και ο Γιώργος ο Κατσαρός με το σαξόφωνο του.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΑΖΙ.

Στο όχι-και-τόσο-μεγάλο-φινάλε των περιπετειών του λαηβ άκσιον Σπάηντερ Μαν, μία ταινία διπλό τηλεοπτικό επεισόδιο, στο Ντράγκονς Τσάλεντζ, στο Τσαηνίζ Κονέκσιον πείτε το όπως σας κάνει.

Απλά μην το πείτε συναρπαστικό.

Αν μας έλεγαν όταν ξεκινούσε αυτό το πόδκαστ ότι θα επισκεπτόμασταν τόσο συχνά τις Φιλππίνες θα τους λέγαμε "α έλα ρε, οκ, γιατί όχι". Ή δεν θα λέγαμε τίποτα επειδής κανείς δεν μας έλεγε κάτι σχετικό με τις Φιλιππίνες. Που είναι και το πιο πιθανό.

Σε κάθε περίφτωση, ΧΙΑΡ ΓΟΥΗ ΑΡ ΜΠΑΚ ΙΝ ΔΕ ΜΑΔΕΡΛΑΝΤ, με μια ταινία θρυλική μέσω social media, παρά το γεγονός ότι την έχει δει σαφώς λιγότερος κοσμάκης απο όσο της αξίζει. Τι της λείπει δηλαδή; Διάλογοι; Ναι. Άλλα ρούχα πέρα απο ντένιμ; Ναι. Καλό ντάμπινγκ; Ναι. Καλές οδοντοστοιχείες; Ναι. Ένα ending όχι βιαστικό; Ναι.

Αλλα αν εξαιρέσεις αυτά τα λίγα, ΤΑ ΕΧΕΙ ΟΛΑ. Τα υπόλοιπα. Αν και δεν γνωρίζουμε ποια ακριβώς είναι αυτά τα υπόλοιπα, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΟΚ;

Σημασία έχει πως ο all-denim μαδεφάκερ του παραμυθιού μας θα τα βάλει με:

1. ένας πρίγκηπα της μαγείας 2. έναν σατανά αδύνατο 3. έναν σατανά που κάνει δύο εβδομάδε κρόσφιτ 4. και άλλα ράντομ τυπάκια

ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.

Τέσσερα χρόνια. ΤΕΣΣΕΡΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΞΕΣΤΡΑΒΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΤΕΛΝΕΤΕ ΚΟΥΤΙΑ ΜΕ ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ ΖΗΤΑΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ.

Αλλά ας είναι. Αυτό εδώ το πόδκαστ είναι γιορτινό. Και τούτο γιατί γιορτάζουμε, ΧΡΙΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑ, τέσσερα ΟΛΑΚΕΡΑ χρόνια κινηματογραφικών πόντκαστ, τέσσερα ΟΛΑΚΕΡΑ χρόνια αδιανόητης πχιότητας, τέσσερα ΟΛΑΚΕΡΑ χρόνια ημι-υπόγειας μαγείας, τέσσερα ΟΛΑΚΕΡΑ χρόνια καμπαναριών και ράντομ θορύβων έξω απο την πόρτα μας, τέσσερα ΟΛΑΚΕΡΑ χρόνια σκέτα.

Κάνουμε μια αναδρομή το λοιπόν, συγκρίνουμε σημειώσεις, μουσικάρουμε και ΠΡΟΒΛΕΠΟΥΜΕ το τέλος μας. Άλλοι πιο σύντομα, άλλοι με περισσότερα λεφτά.

Πάντως το 2024 εδώ θα είμαστε ΜΑΛΛΟΝ.

Επιστρέψαμε στο μέλλον ή πιο ταιριαστά επιστρέψαμε στα μέλλοντα που ή ανθρωπότητα τα έχει κάμει όλα καλός και μείναμε κάποιοι λίγοι να παίζουμε πιστολοκλωτσίδια για μια κούπα μπετζίνα, απλά εδώ, σε αυτήν την περίπτωση βάλετε μια κούπα εβιάν, μια κούπα ζαγόρι, όπως αγαπάτε.

Ανάμεσα στον χαμό της μάχης, ο οριακά νάνος Άνταμ Αντ διαβάζει Μάνσον, ο Μάηκολ Παρέ κάμει τον ωραίο και ο Σο Ναφ από το Λαστ Ντράγκον κάνει πρόβα για βίντεο του Πρινς.

Κοινώς, συνταγή για άλλο ένα υπέροχο πόδκαστ.

Αμερικάνικη φαμίλια μεσοαστών αποφασίζει να μετακομίσει στο γραφικό Αιμομίκτιο, ένα όμορφο χωριό εκεί σε κάτι βουνά.

Γρήγορα όμως η απόφασή τους τους βγαίνει ξινή επειδής Α. Πάνε να κάμουνε τζεντριφικέσιο σε περιοχή με 5 κατοίκους Β. Η επιχειρηματική ιδέα του αρκετά ημίγυμνου πατέρα δεν βγάνει πράφιτ Γ. Υπάρχει εκεί ένας σήριαλ κίλερ που δεν τους πολυγουστάρει.

Αν νομίζετε ότι ακολουθεί ένα σφιχτό τρομοθρίλερ κάμετε λάθος, αλλά οκ, λογικό, όλοι αυτό νομίζαντο, εκτός των δημιουργών που διαβάζανε παιδικά μυθιστορήματα μυστηρίου στις διακοπές των. Once again, ΧΙΛΑΡΙΤΥ ΗΝΣΟΥΣ.

Υπάρχουν τα obscure κομμάτια και μετά υπάρχει το Meet the Hollowheads, ένας συνδυασμός πραγμάτων που δεν θα έπρεπε να έχει γίνει, αλλά έγινε οπότε γιατί να μην το δούμε.

Το Ρετιρέ στο μέλλον, ο Ανδροκλής και τα Λιονταράκια του ΙΝ ΕΝ ΟΛΤΕΡΝΕΤ ΓΙΟΥΝΙΒΕΡΣ και άλλα τέτοια γουστόζικα σε μια ταινία που είπε Ill be heavy on the set design, but light on the everything else.

Οπτικά λειτουργεί άψογα, είναι ένα χορσταστικό πιάτο δε λέμε, αλλά με λίγη πρωτεινή, αλλά καμιά φορά καλό είναι να τρώει κανείς και λίγη σαβουρίτσα.

Στο μέλλον, ο καπιταλισμός θα μας έχει υποτακτικούς στα αφεντικά που θα θένε να μας πασπατεύουν τις σύντροφοι, μέχρι εμείς να τους σκοτώσουμε και να τους κλείσουμε στο υπόγειο μαζί με τον πορνόγερο παππού μας AND WE'RE KIND OF HERE FOR THAT.

O Ρίτσαρντ Λινκλέητερ το κρατάει cheap and cheerful που λένε και σε κάποια χωριά, σε αυτό το Austin-till-you-drop indie classic που αποθεώνει το δεν-χρειάζεται-να-έχει-νόημα-αν-δεν-θες σκεπτικό πολλών ταινιών του είδους.

Για πολλούς και πολλές εκνευριστικά άσκοπο, για άλλους και άλλες καταπληκτικά ασαφές, το Σλάκερ είναι ΞΕΚΑΘΑΡΑ παιδί των 90ς και δεν πολυ-καίγεται για το αν τελικά το γοστέρνονε ή όχι.

Απόλυτα Film-Pit-ική ταινία, ίσως και να αργήσαμε να τήνε πιάσομε, όμως κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό. Φορέστε κάτι αλαφρύ, στο Ώστιν κάμει ζέστη και πάμε να αμπελοφιλοσοφήσομε.

Φομπερά πράματα κύριαι και κύριοι, μια ώρα με το ζόρι η ταινία αυτήν την εβδομάδα, επειδής όλα τα καλά γίσονται γρήγορα.

Όχι νεαρός πολιτικάντης, αποφασίζει να στήσει ανάσταση διαβολο-μαγο-βομβιστή με τα παθιασμένα φιλιά του επειδής νομοσχέδια.

Στην πορεία τα πράματα παίρνουν περίεργη τροπή επειδής δεν του ξεριζώνει την γλώσσα του διαβολο-μαγο-βομβιστή και εν τέλει τόνε πάνε στον ψυχίατρο γιατί έτσι λύνονται αυτά στην Αγγλία. Δεν είναι τίποτα μαλάκηδες να στήνουν μάχες με ξόρκια και σπαθεά.

Ένα δημιούργημα σφηνάκι, μια ταινία που δεν βιάζεται παρά την μόλις μια ώρα (παρά κάτι) διάρκειάς της και μιλάει πολύ με τα βλέμματα και τους χαμηλόφωνοι, ως οφείλει κάθε ερωτικό δράμα.

Βραβεύτηκε με το βραβείο καλύτερου καραφλοδάνειου στα Hair Awards 1976.

Η Χάμερ πάει Σό, η Σο πάει Χάμερ; Και αν η Χάμερ πάει Σο, η Σο δέχεται την Χάμερ, ή μήπως η Σο θέλει Χάμερ, αλλά δεν ξέρει πως να το πει στην Χάμερ; Η Σο.

Και άλλα τέτοια ερωτήματα με την σημερινή ταινία, ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ cinematic oddity με τα όλα του, που παντρεύει με τόλμη (και οικονομική απόγνωση) δύο κόσμους που υπό άλλες συνθήκες δεν θα θέλανε ούτε τα χνώτα του αλλουνού τα χνώτα να μυρίσονε τα χνώτα. Του αλλουνού.

Αυτά όμως κάμει ο Δράκουλας, αυτή η φερετρική κοζμολίνγκουα του τρομοπαραμυθιού, Ενώνει τους λαοί. Κι εμείς ενωνόμαστε με εσάς. Με κλωτσές και τσεκούρια απο αλουμινόχαρτο ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΑΜΕ.

Η ανθολογία βρετανικού τρόμου (ο θεός να τόνε κάμει) συναντά το Ρετιρέ και μπορεί όντως αυτός ο συνδυασμός να ακούγεται κάπως δύσκολος στο στομάχι, αλλά με έναν μαγικό τρόπο καταλήγουμε με ένα πιάτο ισορροπημένο, που αφήνει μια όμορφη επίγευση στον κινηματογραφικό μας ουρανίσκο.

Ολ σταρ πλέγιερς στα σβησίματα της καριέρας τους, βιντεοκλιπικά μουσικά δρώμενα ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΙ, με την ματιά ενός Μεγακλή Βιντιάδη και τρεις ιστορίες που αναδεικνύουν σημαντικά ζητήματα της καθημερινότητας όπως

- Βοηθάμε τους γέροι ή θα μας βγουν βαμπίρ; - Αν ο μπαμπάς είναι βρικόλακας, τόνε ξυπνάμε για τα μεσημερινά ματς; - Τελικά το Παρμιστάν ποιος το βρήκε πρώτος;

Αυτά και άλλα πολλά στο Μόνστερ Κλαμπ που πιάνομε στα χέρια μας.

Ο Αχιλλέας. Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ φίλες και φίλοι. Αφού μας έκανε διαστημαθρώποι με την Βίζιτα της προηγούμενης ποδκαστικής σουρταφέρας τώρα μας έφερε ΑΥΤΟ.

Ο Μπράντ Ντούριφ ιζ ντούην Μπράντ Ντούριφ θίνκς αλλά τώραμε έξτρα κηπουροψαλίδες απο τα Τζάμπο σε ένα νεο-φουτουριστικό κουραδόπηγμα που αποφασίζει απο πολύ νωρίς να συνδυάσει στοιχεία του Τερμινέητορ, του Έηλιεν, του Έληιένς, του Δε Κόπανοι και του Μάντεψε Τι Κάνω Τα Βράδια. Και αποτυγχάνει ον έβρι κάουντ.

Αυτό εν τέλει είναι που το κάνει και συγκλονιστικό. Διότι πολλοί εζήλεψαν το so-bad-it's-good λίγοι όμως, ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ το έκαναν μια απόλυτη κινηματογραφική πραγματικότητα. O Στήβεν Νόριγκτον λίγα χρόνια πριν πιάσει το καριερικό του Έβερεστ με το Μπλέηντ, φιάχνει εδώ ένα λοφάκι απο περιτυλίγματα σάντουιτς.

Συμπαθής αστρόγερος συναντιέται με τον Ιησού από την διαστημοναζαρέτ γιατί κάποιος διαστημοσατανάς θέλει τα παιδιά να έχουν μαλλιά και μετά βγαίνει στον αιφνιδιασμό ο Γιαννόπουλος, πάντα Γιαννόπουλος σηκώνεται να καρφώσει ΚΑΙ ΕΚΡΗΞΗ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Και κάπως έτσι ξεκινάει η έβδομη ή δέκατη έβδομη σεζόν του φιλμπι ίσως και η τελευταία, που ξέρετε, ο σατανόγιατρος μας έχει βάλει στο μάτι επειδής δεν μας αρέσονε τα γεράκια τσέπης.

Ίσως και τίποτα απο τα παραπάνω ποιος ξέρει.

Α ρε μάηκολ τζεη παραντάην ΤΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΑΣ ΕΠΑΙΞΕΣ.

Χριστουγεννιάτικο φτωχοσλάσερ με σκηνοθέτη τον μίστερ Λαστ χάους ον δε Λεφτ; ΠΡΟΦΑΝΩΣ και μας κάμει για τελευταίο πόδκαστ του 2022.

Γκοπέλες σε αμερικανικό ντορμ με ένοχο ΠΑΡΛΕΘΟ αρχίζουν και παίρνουν πρέφα ότι το εν λόγω ΠΑΡΛΕΘΟ έχει έρθει για να τα πει και δεν εννοούμε τα κάλαντα.

Αρκετά υποτιμημένη πιονέρικη δημιουργία του είδους, πέρασε στο ψιλοντούκου και εμείς σας τηνε σερβίρουμε μαζί με ΑΛΑΦΡΑ κουβέντα δια το τέλος της κρονιάς. Καλά να σας μπει το 2023 φίλαι και φίλοι.

See you on the other side.

Μπερδεμένος αριθμοφετιχιστής ιερεύς τα μπλέκει με μέτσολ δισκοπώλη και τον Κώστα Μυλωνά της Μαδρίτης για να ξεμπερδεύονε μια και καλή με τον αντίχριστο.

Στον δρόμο τους, θα συναντήσουν γυμνές τσούνες, παρθένες και όχι-παρθένες, θανατηφόρα σκαλιά, κατσίκες, γίδια, μπράβους, φουσκωτούς και τηλεοπτικούς παραγωγούς καθώς και μια μάνα που δεν σηκώνει μαλακίες.

Κοινώς, ένα χριστουγεννιάτικο κινηματογραφικό κάλαντο να το πιείς στο ποτήρι, καθώς κυνηγάς μικρούς καλαντιστές ώστε να τους πάρεις τις εισπράξεις.

ΜΕΡΙ ΚΡΙΣΜΑΣ ΣΕΡΦΕΡΣ ΟΒ ΓΟΥΑΙΚΙΚΙ

Μικρό ταξίδι μέχρι τα απέναντι, μεγάλο ταξίδι στο παρελθόν, πάλι στα απέναντι, διατί έφτακεν η ώρα να τα πούμε τούρκικα και άραγες υπάρχει καλύτερη αφετηρία απο το ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΣΤΑΡ ΓΟΥΟΡΖ

Μια παραγωγή χτυπημένη απο θύελλες και κακοκαιρίες, δύο πρωταγωνιστές που φοράνε κράνη μηχανής και παίζουν πειστικότατο ταβερνόξυλο με κόντρα σφαλιάρα και κλωτσά απο τσάμικο και δεκάδες τύποι ντυμένοι λούτρινοι εφιάλτες, διότι κάτι ο άθρωπος και κάτι η ειρήνη και κάτι ο Αλλάχ και κάτιο ο Χριστός και κάτι ένα μεγάλο σπαθί απο αφρολέη τυλιγμένο με σάνιτας φόηλ.

Όλα αυτά με κοφτό, τσαμπουκαλίδικο μοντέηζ, μουσικές απο αλλού οι οποίες πάνε κουφέτο και ένα σκασμό ακόμα πράματα που πρέπει να τα δείτε για να τα πιστέψετε.

Τσόρτς Λούκας φάε την σκόνη των Τούρκων.

Μπορεί το Alien να μας έμαθε ότι in space no one can hear you scream, αλλά αυτό σίγουρα δεν το είπαν στον Ρεμπ Μπράουν ο οποίος πολύ απλά είπα "ναι, αλλά εγώ βροντοφωνάζω".

Στο Space Mutiny, o αγαπημένος μας Ρεμπ μας χαρίζει ίσως την πιο φωναχτερή ερμηνεία του, αντλώντας σίγουρα έμπνευση και απο την γυναίκα του, που παίζει εδώ τον ρόλο της έξυπνης μεν, απόλυτα ευάλωτης στην γοητεία του Ρεμπ κυρα Γιώργαινας δε.

Το στόρι θέλει ένα μεγάλο διασταμπόβλοιο με πολυ λαό να έχει ανακατωσούρες τύπου Ρετιρέ, οι οποίες εν τέλει οδηγάνε σε ευτράπελα με συγκρουόμενα αυτοκινητάκια, όπλα λέηζορ και ξεφρενα πάρτυ στην Αυτοκίνηση.

Μια ταινία σταθμός στην ιστορία του σάη φάι, που αποδεικνύει περίτρανα ότι ακόμα και σε ένα τόσο (ενίοτε) χάη μπράου είδος, δεν χρειάζεσαι πολλά αν έχεις ένα βίντεο που μπορεί να αντιγράψει εκπομπαί απο την τηλεόραση και ένα στιβαρό σετ απο μαρμάρινα ανδρόβυζα.

Στο μέλλον τα παιδιά θα μένουν σε ορφανοτροφεία και θα κάμουν ξέφρενο ρολερσκεητ σε χαλίκι και χώμα.

Μήνγουαηλ ένα τεράστιο διαστημικό παπάρι θα προσγειωθεί στην γη αποφασισμένο να τα βάλει με την δυσλειτουργικη φύση της ΕΥΔΑΠ.

Παρέα με ένα ανήλικο και τον γιο του Ντομ Ντε Λουίζ θα τα βάλουν με ολάκερο το Οικο-Προτεκτοράτο για ένα καλύτερο μέλλον απο το μέλλον που έχει το μέλλον ήδη.

Ναι, ούτε κι εμείς.

Στα 1990 η Κάνον είναι οριακά πλέον στην μηχανική υποστήριξη, αλλά το great white hope, o νέος Μπράντο, ο Μιχάλης ο Ντούντικοφ έρχεται απο το (όχι και τόσο) πουθενά για να σώσει το κόμπανι που τον έκανε άθρωπο.

Αλλά δεν μπορεί γιατί είναι λιγάκι άμπαλος. Ευτυχώς που υπάρχει ο Μαρκ Χάμιλ εντούτοις, ο οποίος τα κάμει όλα. Κάμει τον φονιά, κάμει τον πληγωμενό στα μέσα του, κάμει τον ταχυδρόμο, κάμει τον ΚΤΕΛ-ατζή, κάμει τον οτοστόπερ του τρόμου, κάμει τον ηθοποιό που κλέβει την παράσταση, ΤΑ ΚΑΜΕΙ ΟΛΑ.

Εδώ ακόμα στα πρώτα βήματα του overacting is my shit με το οποίο έφτιασε καριέρα ο Χάμιλ ΒΓΑΝΕΙ και την τελευταία σταγόνα πχιότητας απο αυτό το ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΟ καρ κρας οβ ε μουβι και Ω ΤΙ ΧΑΡΑ, ο Αχιλλέας και ο Μάκης πέφτουν με τα μούτρα στην πισίνα του fan-boy-ισμού.

Μπάνικη Κόμ-πρα τα κάνει πλακάκια με τον Σατανά, έτσι ώστε να κάνει την ζωή του παπα-Λάμπρου κόλαση. Δεν τον λένε Λάμπρο αλλά επειδής ήξερα έναν παπα-Λάμπρο είπα να το βάλω.

Η Κόμ-πρα πέρα απο τις παρέες με τον Σατανά, τα βρίσκει και με άλλα φίδια επειδή είναι φίδι κι αυτή και όλα αυτά πολύ τρομάζονε την ανήλικη Κριστίνα Απλουκέητ γιατί εντάξει δεν είναι και λίγο πράμα να είσαι δέκα χρονώ και να βρίσκεις φίδια πίσω απο κάθε καναπέ και μπροστά απο κάθε πλακάκι.

Άλλη μια συγκλονιστική επιλογή απο την κινηματογραφική φαρέτρα του Στυλιανού που είδε φίδια, σκέφτηκε "α ναι είχα δει το Ανακόντα κάποτε με την Τσένιφερ Λόπεν, καλό θα είναι" και μας το σέρβιρε.

Το Ανακόντα ήταν καλύτερο. Όχι όσο το σήκουελ που λεγότανε ΑνακόνταΣ επειδή είχε πολλές ανακόντες αλλά ναι.

Σπουδαίο κρακ γιούνιτ γυναικείου μπέσιμπολ περιοδάει τσεπαρχίαι των ΗΠΑ, αναζητώντας ανδρικές ομάδες δια τις κερδάει. Δυστυχώς για τα κορίτσα μας, τελικά πέφτονε σε ομάδα ψυχοπαθών-μισθοφόρων που λένε "αν χάσομε στο μπέσιμπολ, τότε στάζομε αίμα". Ακολουθεί αδιανόητο σφαχτοπουρσούτ με πολλά θύματα, άφθονο αίμα και την αγωνία να χτυπάει 32 πίεση.

Σκηνοθεσία περάστε-σκουπίστε-τελειώσατε, ερμηνείες που δεν θα χώραγαν ούτε στα Νούμερα του Δεληβοριά και διάλογοι αλαφρώς καλύτεροι (όχι δύσκολο) σε μια Καρακάσια ταινία που δεν χαρίζει ρεζέρβες και στραηκ-αουτ.

Ίσως (τι ίσως, ΣΙΓΟΥΡΑ) το πιο παρεξηγημένο ντοκιμαντέρ όλων των εποχών, το Killing of America πνίγηκε στον βόθρο του Mondo, μπορεί κατά λάθος, μπορεί όμως και επίτηδες, μιας και ετούτη η κινηματογραφική έκθεση θέλησε να κάτσει το αμερικάνικο κοινό του σε μια καρέκλα και το βάλει μπροστά απο τις ευθύνες του.

Το αποτέλεσμα ήταν να χαθεί στα backrooms του σινεμά, μέχρι που το word of mouth μπουρμπούλιασμα έγινε τσουνάμι και έφερε ξανά στον αφρό αυτήν την θριαμβευτικά ψυχρή αποδόμηση του αμερικάνικου ονείρου.

Με ετούτο το πόδκαστ ολοκληρώνουμε και το σύνδομό μας μπρέηκ απο τον κανονικό προγραμματισμό μας, το σοβαρέψαμε κάπως το ξέρουμε, αλλά ευελπιστούμε να εκτιμήσετε αυτό το κάπως διαφορετικό απο τα κανονικά μας μπακ-του-μπακ όσο εμείς που το γράψαμε.

Επίσης και. Τι Ιμάτζιν ρε, ΤΙ ΙΜΑΤΖΙΝ.

Μπρέηκ απο την κλασσική ροή των πόδκαστ μας, για να κάνουμε ένα (ελαφρώς) disturbing μπακ-του-μπακ.

Το πρώτο κομμάτι του ταπλ πιλ μας αφορά το Star Time του Αλέξανδρου του Κασσίνη (όχι έλλην αλλά θα μπορούσε) ή αν προτιμάτε Ντέηβιντ Λίντς ον ε μπάτζετ.

Mέσα απο ένα στριμόκωλο, σχεδόν θεατρικό στήσιμο, ο Κασσίνης επιχειρεί να κάνει κάτι που στα χαρτιά φαντάζει αδύνατο: να φτιάξει ένα σλάσερ χωρίς τα σλάσερ στοιχεία του. Το καταφέρνει μερικώς, αλλά τελικά επιτυγχάνει κάτι ακόμα καλύτερο, δηλαδής να φτιάσει ένα dream-like trip 90 λεπτών που ασφαλώς πήγε άπατο, αλλά σίγουρα αξίζει μια δεύτερη (ίσως και τρίτη) θέαση και ανάγνωση.

Εύγε Αλέξανδρε.

Ένας Κόργκι Φέρμαν φοβερός, με τρεξίματα με πλεμόνια, με αναφορές στους αρχαίοι Έλληνες, ένας Ντον Σουέζνι ίδιος ο αδερφός του και καλύτερος μη σου πω και ένας Σκοτ Ρηκς ΚΟΥΡΟΣ να τόνε χαίρεσαι κάθε φορά που έπεφτε η κάμερα πάνω του σαν ερωτευμένη χωριατοπούλα. Μιλάμε για τριολέ δραματικό που θα ζήλευε και ένας Αρίγκο Σάκι στα καλά του εκεί με τους τρεις Ολλανδούς, Ράηκαρ, Γκούλιν και Παουτάσο να χαλάνε τον κόσμο τι να λέμε τώρα, όλο γυρισμένο στην Πάρνηθα πριν τις φωτιές, μια κούκλα σκέτη να ντρέπεσαι να κατουρήσεις πεύκο.

Έτζ οφ χόρορ το λένε κάπως έτσι, η άκρη της καραμούζας νομίζω μεταφράζεται, την έφερε ο Στέλιος ο Καραπλάνης ένα παιδί σπουδαγμένο, ευθυτενής εκεί σαν τον γίγαντα της Ρόδου εκείνον στον λιμάνι με τα ανοιχτά πόδια απο την Φιλιπίνα λέει μας πήγε Πάρνηθα απο Πάρνηθα χειμώνα μιλάμε σου βγάζει τα μάτια τα κάνει μπίλιες. Να είχες χίλιες μπίλιες να του δώσεις να σου δίνει ταινίες σε δάση και εξπλοτέσον με όπλα και φόνους.

Για αυτό βλέπει ο κόσμος την Αγία Ζώνη, γιατί έχει ποιότητα σε όλες τις γραμμές.

Μια ταινία δίχως αρχή και χωρίς τέλος, μια ταινία δράσης που βάζει τα γυαλιά σε άλλες ταινίες δράσης χωρίς σενάριο, μια ταινία που αρχίζει σε τροχοβίλα, σε ΤΡΟΧΟΒΙΛΑ και περιέχει πλασέ γάτας δεν μπορεί, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να είναι κάτι λιγότερο απο υποψήφια για θέση στην πρώτη δεκάδα ταινιών που έχουν περάσει ποτέ απο το φιλμ πι.

Νεαρή ηθοποιός, Σύνθια Ρόθροκ απο τα Πατήσα, μαθαίνει απο τον πατέρα της, μέσω της αδερφής της, που νόμιζε ότι είχε πεθάνει, ο πατέρας όχι η αδερφή της, αλλά και που η αδερφή πεθαίνει μετά, αλλά και η μάνα εδώ που τα λέμε, ότι υπάρχει κάπου ένα ονειροδωμάτιο που το θέλει ένας Νίκος Μαστοράκης με μαλλιά, αλλά ο πατέρας που έχει πεθάνει, πριν πεθάνει της λέει μέσω της αδερφής της που επίσης πεθαίνει αλλά μετά τον πατέρα πως "μην είσαι μαλακισμένη και το αφήσει να πέσει στα χέρια των κομμουναίων το ονειροδωμάτιο γιατί τον ήπιαμε".

Και μετά είναι και ο Γκρίζλι Άνταμς, Σεργκέι τόνε λένε, τι γίνεται εδώ λέει, δουλειά σου του λένε και μετά αυτός πάει και μπαίνει σε μια παρτούζα. Γίνονται κι άλλα θα δείτε.

Ο Τσίριος Σανθιάγκος, αγαπημένο παιδί του Ρότζερ Κόρμαν και ο μίστερ φτιάνω-ταινία-σε-2-ώρες-με-μπάτζετ-ένα-μίλκονς-και-ενα-καφάσι-τομάτεηζ επιστρέφει ΚΑΙ ΠΑΛΙ στο υπόγειο της Κυψέλης (ευχαριστούμε Στέλιο) με ένα κομψοτέχνημα κουραδένιας υφής, που κάνει το Νάητστίκ να φαντάζει σαν οσκαρικό δημιούργημα με κρεμαστές πέρλες.

Φυλακή στο Βιετνάμ-Φιλιππίνες μαντρώνει γυναίκες απο Ασία και Αμερική και αφού τις ντύνει νίντζα-μυροφόρες τις μετατρέπει σε βομβίστριες-αυτοκτονίας επειδή κάτι πρέπει να τις κάνει τέλος πάντων μην ρωτάτε και πολλά.

ΦΑΝ ΦΑΚΤ: αν δείτε την ταινία ολάκερη και ΔΕΝ ΓΙΝΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ σουησάηντ-μπόμπερ απο την απόγνωση κερδίζετε ένα λουκούμι.

Η μεγάλη επιστροφή είναι γεγονός. Το ΦιλμΠι επιστρέφει με την έκτη-έβδομη-πρώτη του σεζόν, με μια επιλογή με βαρύτατο συναισθηματικό φορτίο, καθώς αποτελεί την πρώτη βιδεοκασέτα που αντίκρυσαν τα ανήλικα ματάκια του Στυλιανού του Καρακασιανού.

Στο Σιλκ, o Σίριο ο Σανθιάγκος, το αγαπημένο παιδί του Ρότζερ του Κόρμαν μας προσφέρει μια απο τις πιο φλατ ταινίες δράσης που έχουν αποτυπωθεί στο τσίνεμα. Αλλά χεστήκαμε, διότι έχουμε ρεζέρβα μεγατόνων. Η Σεκ Βερέλ δηλαδής, που ναι την συγκρίνουμε με λάστιχο αντικατάστασης αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΚΑΝΑΜΕ ΕΝΑ ΛΑΘΟΣ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΘΕΜΑ.

Η Σεκ λοιπόν παίρνει ΠΟΛΥ σοβαρά τον ρόλο της σκληροτράχηλης και ΜΟΝΙΜΩΣ καλοντυμένης μπατσίνας Σιλκ, η οποία έχει βάλει στο μάτι κύκλωμα παράνομης εισαγωγής ασιατομαφιόζων που παίρνουν τα χαρτιά νεκρών Χονολούλιων.

ΝΑΙ. ΣΟΒΑΡΑ.

Άρα τι καθόμαστε και συζητάμε. Μιλάμε για ΤΑΙΝΙΑΡΑ.

Ήρθε η ώρα να δοξάσουμε την κορωνίδα της καριέρας του μεγάλου Γκλέν Φόρντ, του μόνου ηθοποιού που δούλεψε ΚΑΙ με Φριτζ Λάνγκ ΚΑΙ με το έναν από τους δύο πολιούχους του Φιλμπιτ Ντέηβιντ Έι Πράιορ (βοήθεια μας).

Στο Ρώ Νερφ, ο κύριος Φορντ υποδύεται εναν διευθυντή περιφεριακού γραφείου ΕΦΚΑ, που ντουμπλάρει και ως μέντορας του πιο άμπαλου ντετέκτιβ των νάιντιζ, ενώ ο τελευταίος προσπαθεί να λύσει το ΠΙΟ ΑΠΛΟ ΧΟΥΝΤΑΝΙΤ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΠΟΤΕ.

Έχει η ταινία αρκετούς χαρακτήρες για να σε μπερδέψει ως προς το ποιος είναι ένοχος; ΟΧΙ.

Είναι ο μόνος πιθανός ένοχος από τα πρώτα πέντε λεφτά της ταινίας ο αληθινός ένοχος; ΝΑΙ.

Είναι ο ΜΕΓΑΣ Ράνταλ "Τεξ" Κόμπ ο αληθινός Ελ Ντουντερίνο, αλλά και ο απόλυτος άνθρωπος να βγείς μαζί του για ακραίο μπέντερ; ΝΑΙ.

Θυμόταν ο Γκλεν Φορντ οτι έπαιξε σε αυτή την ταινία, δύο μέρες μετά τα γυρίσματα; ΦΥΣΙΚΑ ΟΧΙ.

Παίζει και η Τρέισυ Λορντς, η οποία είναι χαλαρά η καλύτερη ηθοποιός στη ταινία; ΝΑΙ ΔΙΑΟΛΕ.

ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΕΤΕ ΔΕΓΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ

Η Πάμελα Άντερσον πρωταγωνιστεί σε αυτό το ερωτικό-μπάντι-κοπ μούβι, προσπαθώντας να επιβίωσει μέσα σε μια θάλασσα πιστολοκομπάρσων αλλά και ατελείωτων μπλουζ ριφς.

Αφήνωντας πίσω το μαγιό απο το Μπέηγουοτς αλλά και το τριχωτό στέρνο του Μιτς Μπιουκάναν, η αγαπημένη μικρών και μεγάλων Πάμελα αποδεικνύει ότι το υποκριτικό της εύρος δεν τεντώνει μόνο μέχρι τις απλωτές και την πεταλούδα, αλλά απλώνεται μέχρι το δύσκολο δραματικό κοστούμι μιας πτωχής πλην τίμιας τροτέζας που έχει μπει στο μάτι του ghost writer παύλα αντιδημάρχου Στέησι Κητς, επειδή εξουσία.

Ανελέητο τρεχαλητό, πάρα πολύ άστοχα πιστολίδια, μπουνιές άνευ λόγου, πιοτί, σκηνές παθιασμένου σέηξ, αλλά και η πιο νευρώδης καταδιώξη με μηχανάκια συνθέτουν το πλούσιο σε εντάσεις κάδρο του Ρο Τσάστις που ξεκάθαρα κοιτάει τις 48 Ωρες στα μάτια και λέει:

"Kαλά, μέχρι εκεί δεν πάω, άλλωστε που να βρεθεί ένας Νικ Νόλτες με το μπάτζετ μας, αλλά έχομε στήθια Πάμελας ΕΝΤ ΓΟΥΗ ΠΛΑΝ ΤΟΥ ΓΙΟΥΖ ΔΕΜ".

Ήταν ένας μπέμπης κάπως μεγαλόσωμος που έμενε με την μάνα του και τις δύο αδερφάδες του, αλλά ήταν και μια κοινωνική λειτουργός που πολύ τον έκαμε κέφι.

Και μετά γίνονται κάτι έκτροπα και κάτι πάρτυ και κάτι μαλλιοτραβήγματα και γενικά όπου βλέπετε μεγαλόσωμο μπέμπη μακριά, αυτό έχουμε να πούμε.

Ένα καουντερκαλτσερικό κομμάτι τολμηρότατου ΓΟΥΑΔΕΦΑΚ που δεν γουστάρει το αμέρικαν ντρημ και το κάνει τσίσα.

Entry υψηλών φλογοβολικών θερμοκρασιών αυτήν την εβδομάδα και μια ταινία που είχε απο τα πρώτα της βήματα σημαντική θέση στην θρυλική λίστα των video nasties.

Τοποθετημένο σεναριακά κάπου ανάμεσα στο Psycho και το Driller Killer, τούτο εδώ το καρβουνιασμένο ψυχοτρομόδραμα, κόβει βόλτες, αγαπάει την μάνα του και γουστάρει την ντίσκο όσο λίγα.

Δεν είναι άλλωστε και λίγο πράμα να είσαι serial killer και ταυτοχρονα να φωνάεις yes sir, I can boogie, ΝΑ ΤΑ ΛΕΜΕ ΚΙ ΑΥΤΑ.

Aπολαύστε υπεύθυνα.

Ο Λούτσιο ο Φούλτσις βάνει τα γουνοσώβρακά του και την βλέπει ελαφρώς σόρντ εν σόρσερι σε ένα μπάντι μούβι με μπόλικο φίλτρο Σεμίνας Διγενή και τρια απο τα πιο ξύλινα πουλιά στην ιστορία του σινεμά. Πτηνά πουλιά λέμε. Τέτοια.

Ο νεαρος Ηλίας πιάνει την ηλικία ενηλικίωσης, και ο ασπρομάλλης πατήρ του ξηγιέται παντόφλα και ένα τόξο, όπως οφείλει άλλωστε να κάνει κάθε καλός πατήρ. Απο εκεί ξεκινάει μια περιπέτεια με ΑΦΘΟΝΟ γουατ δε άκτσουαλ φακ, μια συνάντηση με ένα παλιό πορτιέρη του Tithora Rock Bar και μια showdown μάχη με μια τσίτσιδη κακίστρω που φοράει μάσκα Ντέστρο.

Το showdown βέβαια θα τον βρει ακέφαλο, αλλά εντάξει μην τα θέλουμε και όλα δικά μας έτσι;

Πιστέψαμε ότι είχαμε τελειώσει με την ποστ-αποκαλύπτικ οργιαστική κινηματογραφία. Άλλωστε πόση σκόνη να φάει κανείς ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;

Δυστυχώς για εσάς, αντέχουμε κι άλλη, οπότε ο Αχιλλέας Τσαρμπίλιανζ, σε μια κίνηση ματ μας πηγαίνει και πάλι ίντου δε φιούτσερ, εκεί που η βενζίνη είναι λίγη, το καλό στυλ ακόμα λιγότερο, αλλά υπάρχει μια νταλίκα, ένα Μπάτολ Τρακ για την ακρίβεια που τα κάνει όλα και συμφέρει.

Απέναντι σε αυτό το Σκάνια απο την κόλαση, θα στηθεί ένας πρώην Warrior, μια κοπελιά με θέματα γενικώς και κάτι άλλοι βλαχαδεραίοι που όμως σηκώνουν ανάστημα την κατάλληλη στιγμή.

Μια ταινία ύμνος στους Παπασούζες αυτού του κόσμου, στα φτιαγμένα Σιτροέν, στα τοπία της Ωκεανίας αλλά και σε μια Αμερική που στο μέλλον της έχει άφθονο καστανόχωμα.

Πατολ Τρακ. Και αφήστε τον Αχιλλέα να συναρπάζει.

Ένας δάσκαλος σε ΙΕΚ Νίνια της επαρχίας, ένας μαθητής τούβλο που φεύγει με χαρτί αποφοίτησης αλλά τελικά δεν έχει μάθει τίποτα γιατί παίζει ξύλο ταβέρνας, μια τοπική μαφία που δεν μαφιεύει με ιδιαίτερη επιτυχία, αλλά το προσπαθεί, μια μάνα πονεμένη που παλεύει για τα παιδιά της και ο κομμουνιστής νίνια του παραμυθιού που δεν έχει καμία πρόθεση να αφήσει την πάλη των τάξεων ιστορικά αδικαίωτη, ενώ η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία σαμποτάρει την αυτοκρατορία των νίντζα, με αποτέλεσμα να δημουργείται ένας μπαντανισμός που αποπροσανατολίζει τις μάζες και μετά πεθαίνουν οι νίντζα και τους παίρνει τις μπαντάνες.

Με άλλα λόγια Γκόντφρεη Χο ιζ μπάκ μπίτσεζ και σε μια πραγματικά μεγάλη στιγμή του, λέει Νίντζα Σκούοντ αλλά κανένα σκουόντ δεν υπάρχει, εκτός αν εννοάμε σκουόντ αυτό που ξεπαστρεύει ο κομμουνιστής Ντέηβ Γουήλερ μέχρι να δεχτεί ο Ρίτσαρντ Χάρισον να τον αντιμετωπίσει.

Που το κάνει ασφαλώς, αυτό του έλειπε, αλλιώς δεν θα τελείωνε η ταινία.

Απο πάνω νίνιες και απο κάτω κομάντα, ή αν προτιμάτε απο πάνω μασκοφόροι υπερδολοφόνοι και απο κάτω Τζον Ράμπο απο την Μανίλα. Αυτοί είναι οι καταπληκτικοί τύποι που συνθέτουν την ομάδα Ούλτιμεητ Μάξιμουμ, δηλαδής ΚΟΡΦΑΙΟΙ ΣΤΟ ΜΑΞ ή κάτι ανάλογα σπουδαίο.

Κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι, κανείς δεν ξέρει γιατί μπαίνουν στο Βιετνάμ και ειδικότερα, κανείς δεν ξέρει γιατί είναι τόσο αντιπαθέστατοι μαλάκες, αλλά όταν υπάρχει αιχμάλωτοι πολέμου ΧΟΥ ΓΙΟΥ ΓΚΟΝΑ ΚΟΛ;

Εξαρτάται.

Αν τους αιχμάλωτους πολέμου τους θέτε πίσω ζωντανούς πάρτε το 100, τον Ράμπο, το 166.

Αν δεν καίγεστε και τόσο για το αν θα είναι ζωντανοί ή για το αν θα δείτε έστω και ένα πτώμα, τότε πάρτε την Ούλτιμαξ Φορς.

Ούλτιμαξ Φορς. Τα κάνουμε σκατά, αλλά θα τους πάρουμε στον λαιμό μας.

Ίσως η σπουδαιότερη ταινία με πάνκηδες που δεν είναι πάνκηδες αλλά με έναν τρόπο τελικά είναι πάνκηδες, που έχει γυριστεί ποτέ. Άρτια σκηνοθεσία, ένα σενάριο σφιχτό χωρίς ΙΧΝΟΣ filler, ερμηνείες που πείθουν και μια τελική ευθεία που αποθεώνει το τρέξιμο ως την απόλυτη μορφή fitness.

Το Πανκ Βεκέσιο τολμά εκεί που άλλες ταινίες ζητούν την βοήθεια του κοινού, κάνει ένα βήμα μπρος εκεί που άλλες ταινίες μένουν στην θέση τους και εν τέλει μπαίνει με το σπαθί στο πάνθεον ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑ ΖΩΝΗΣ.

Επίσης και.

Αν ένα μηχάνημα δεν σας δίνει ούτε σπράη, ούτε κοακόλα και σου τρώει το κέρμα ΑΣΤΟ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΤΑΝΟ ΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, πιπίλα ένα χαλίκι.

Πιάνουμε το ένα μηδέν ένα με μια κάποια πανκ-ική σοβαρότητα, με μια πρέζα σκηνοθετικού ελληνισμού, με την Πηνελόπη την Σφυρή να κατασκηνώνει στα χώματα της σκατένια πλευράς του Λος Άνχελες και να μας φτιάνει μια καταθλιψοπαστιτσάδα πρώτης διαλογής.

Αυθεντικά πανκόπαιδα και ρήαλ λάηφ μπαντιστές πάνε τον ρεαλισμό 0-100 χωρίς πολλά πολλά, τα σκυλιά του σατανά κυνηγάνε μπέμπηδες μα και μαλάκες με κατεβασμένα παράθυρα και η κενωνία ολάκερη λέει "αυτούς τους βρωμιαραίους καταληψίες πρέπει να τούσε κάνουμε πέρα γιατί μας χαλάνε την αυθεντική χριστιανική ατμόσφαιρα".

Ένας κάποιος Κόρμαν παίρει προντάκσιον κρέντιτ με σαφή εντολή η ταινία πέρα απο υπόθεση (αδιάφορο) να έχει βυζά, βία και εξπλοτέσιο (καθόλου αδιάφορο) και η Πηνελόπη τα πετυχαίνει όλα με ισορροπία που θα ζήλευε και ο Νουρέγιεφ.

Κοινώς. Και το λέμε ΣΠΑΝΙΑ αυτό. Δεν χάνεται το ταινιάκι.

O Mάηκ είναι ένας Αμερικάνος χίππης που αποφασίζει να πάει στο Ισραήλ επειδής γιατί όχι, με μοναδικό σκοπό να κάμει τα σουλάτσα του και να μείνει όσο πιο μακριά μπορεί απο τις πολεμικές του μνήμες.

Στον δρόμο του θα συναντήσει μια πλούσια κορασίδα που πολύ τόνε κάνει κέφι, τον ξάδερφο του Τζαλακώστα, την Τζακαλώσταινα και τους δύο πιο αργοκίνητους καρχαρίες του κόσμου.

Μουσική, χορός, τραγούδι, αλλά και πλάνα απο μια άγνωστη εμφάνιση των Residents, ντύνουν το αντι-πολεμικό έπος του Άμος Σέφερ που μας θυμίζει ότι όταν θες να φτιάσεις μια ταινία, κάτι μαλακίες τύπου σενάριο, δραματικό ταλέντο και συνοχή δεν χρειάζονται, αρκεί να ΓΟΥΣΤΕΡΝΕΙΣ.

Ένας εκπληκτικός τρόπος να πιάσομε τα ΕΚΑΤΟ πόδκαστ, ένας εκπληκτικός τρόπος να κάψουμε τα λιγοστά μπρέην σελς που μας έχονε μείνει.

Καλοκαιράκηδες και καλοκαιριανές, όσο διασκεδάσατε στις παραλίες διασκεδάσατε.

Ξεχάστε αυτά που ξέρατε, διατί πλέον ο κίνδυνος δεν ήνανε τα καρχαρίνια, τα σκυλόψαρα, τα κράκεν και γιγάντια χταπόδια του Αιγαίου και των ρέστων, αλλά ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΜΟ, εκεί που συνήθως κρύβουμε τα σκυλοκούραδα, τις γόπες, τα προφυλακτικά και τα περιτυλίγματα απο τα σάνθουιτ.

Τουλάχιστον κάπως έτσι μας τα λέει το Πλατ Πητς, μια ωδή στον ορκισμένο αντι-καλοκαιρισμό, μια 80ς όπερα αφιερωμένη στο σύνθημα "ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΓΙΓΑΝΤΙΕΣ ΣΚΟΥΛΗΚΑΝΤΕΡΕΣ".

Ο Τζόν Σάξον είναι ένας στραβωμένος αρχίμπατσος, o Μπερτ Γιανγκ είναι ένας στραβωμένος ανθύ-μπατσος και τους αρέσει να αράζουν σε μια μπητς-σάηντ καντίνα.

Καλά κάνουν.

Πλατ Πητς. Και πείτε αντίο στο καλοκαίρι σας.

Ο Ιντιάνα Τζόουνς του Πολυδρόσου Στυλιανός Καρακάης επιστρέφει ΙΝ ΠΕΡΣΟΝ στο υπόγειο της Αγίας Ζώνης με μια ταινία που λέει ΞΕΚΑΘΑΡΑ "ποιος Χάρισον Φόρντ και μαλακίες, εμείς μπορούμε καλύτερα με αδειούχο οδηγό των Ιταλο-Αμερικάνικων ΚΤΕΛ".

Και ξέρετε κάτι; Ναι, μπορούν. Δύο φιλαράκια του πολέμου, ο Αμέρικεν και ο Άγγλεν, κάμουν ομάδα με έναν μπεκρο-κανάτα και μια Κατερίνα Καινούργιου και αμολιούνται στις ζούγκλες για να βρουν μια χρυσή δενδρογαλιά, επειδή η εν λόγω χρυσή δενδρογαλιά σου δίνει λέει πολλά σελέμπριτι πόιντς στις τοπικές (κει χάμω) κοινωνίες.

Στον δρόμο τους θα βρουν έξαλλους δενδρογαλιστές, μια σαν την Κατερίνα Καινούργιου (δεύτερη) αλλά και όχι, και την ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΤΕΡΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΠΟΥΛΜΑΝΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑΣ.

Και όλα αυτά απο το κινηματογραφικό ΤΡΕΖΟΥΡ ΤΡΟΟΥΒ του Στέλιου. ΣΑΤΙΣΦΑΞΟ ΚΑΡΑΝΔΙ.

O Τσαρλς ο Καγκάνης ο ΤΑΦ (ανάμεσα στο Τσαρλς και στο Καγκάνης), δίνει χώρο και χρόνο στην Τρέησι Λορντς να παίξει την μπάλα της και αν εξαιρέσεις κάτι στραβές πάσες και κάτι λίγα κατσικοσούτ, το πάει μια χαρά ως η ΓΟΥΣΤΑΡΩ-ΝΑ-ΠΥΡΟΒΟΛΑΩ αστυνομικίνα Βίκυ, η οποία κάτι έχει εκεί θέματα με τον ΠΟΛΥ ΜΑΛΑΚΑ ΓΚΟΜΕΝΟ ΤΗΣ, κάτι έχει εκεί με κάτι Κολομβιανούς ντραγκέμπορες, αλλά τελικά πασχίζει να επιπλεύσει σε ένα κάπως ασύνδετο ταινιάκι που θέλει ΠΟΛΥ να είναι αστυνομικό θρίλερ, αλλά ίσως να προτιμά τις Οικογενειακές Ιστορίες.

Ο σπουδαίος Γιαφέτ Κότο ΑΣΤΡΑΦΤΕΙ μέσα στην λάσπη, ο Σκοτ Πάτερσον είναι ΑΡΧΙΔΑΣ και ο Άνγκελο Τίφε ή Τιφ ή ΠΩΣ ΤΟΝ ΛΕΝΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ κάνει τον κακό που ανάθεμά κι αν ξέρει τι θέλει ακριβώς απο την ζωή του.

Μια επιλογή του Στυλιανού Καρακάση που λείπει απο το στούδιο, αλλά η αυρά του φτάνει για να αφήσει το αποτύπωμά της.

Γυρίσαμε με όρεξη, με Nέα Yόρκη στην καρδιά των 80ς και με ένα τρελό, τρελό μπάτσο. Εδώ που τα λέμε βέβαια, όταν τον αστυνομικό τον υποδύεται ο μαστρο Ζνταρ, τι θα ήταν;

Ο Ματ ο Κορδελιός που λέτε ήταν ένας αστυνομικός βίαιος αλλα ΔΙΚΑΙΟΣ και ΛΕΒΕΝΔΗΣ, μέχρι που οι χαρτογιακάδες και οι πολιτικοί ντιντήδες τον έριξαν στα τάρταρα. Τώρα, με την μπατσοστολή του στην εντέλεια, γυρνοβολάει τους δρόμοι και κερνάει κουπόνια για τον Χάρο.

Μιλάμε για υπόθεση όχι μαλακίες.

O Γουίλιαμ ο Λούστιγκ και ο Λάρι ο Κόεν μας κερνάνε ένα θρυλικό αστυνομικο-εξπλοητέσιο που ΙΣΩΣ να έχει κερδίσει μια θέση στον κινηματογραφικό χρόνο που δεν το πολυ-αρμόζει, αλλά επειδή φοβόμαστε το φάντασμα του Ρόμπερτ δεν το λέμε ανοιχτά.

Ακούστε, μάθετε πράματα και άλλη κορόνα να μην μας βρει.

Ήταν κάτι πράκτορες και κάτι άλλοι πράκτορες και οι γυναίκες δεν φοράνε πολλά ρούχα, αλλά οκ έχει ζέστη, άλλωστε ούτε οι άντρες φοράνε ρούχα, αλλά είναι και ένας φοβερά άτυχος λατίνος γκάνγκστερ, ανθυπολοχαγός του αρχι-κακού και δεν ξέρω αν ακούσατε αλλά οι ΕΛΤΑ-δες στην Χονολουλου πολύ μαλάκες, ένα φίδι είχαμε παραγγείλει και μας ήρθε ένα άλλο που είναι λίγο μιούταντ και με πολλά νεύρα και επίσης φτιαγμένο απο λάστιχο, αλλά οκ, πρέπει να είναι κάποιο σπάνιο είδος και μετά ο Ρον Μος νιώθει ΠΟΛΥ ηδονή ρε παιδί μου αλλά δεν φαίνεται ποτέ το γιατί, όσως γιατί νωρίτερα σκοτώνει έναν τύπο που καβαλάει σκέητμπορντ με κατακόρυφο, που επίσης κάπως άκυρο αλλά αν πάει αυτή η φάση στην Χαβάη, εμείς δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε.

Έχει και μια φοβερή χαβανέζικη μπουατ πάντως που ο κάπελάς της είναι λίγο μαλάκας. Α ναι, έχει και ένα φοβερά βολικό ρουκετοβόλο η φάση.

Kαι όλα τα παραπάνω, ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΑΙΝΙΑ.

Ένας γιδογάμης, ένας γκοθάς, δαχτυλοχειροπέδες και ένας στρόβιλος του χρόνου, φέρνουν τα πάνω κάτω στο σήμερα, σε αυτό το απόλυτα '80s D&D meets Road Movie έπος του 1989, μια ταινία που θέλει να σφάξει παιδιά, να φάει γλώσσες να στήσει το πιο γουρλωμάτικο GPS και γενικότερα να κάμει χαμό, διατί τι άλλο να κάμεις όταν αναζητείς τον Χρυσό Οδηγό του Σατανά, αυτόνα που κρύβει μέσα του την αντρέσα του Θεού, το όνομα του οποίου αν διαβαστεί ανάποδα, είναι ικανό να δημιουργήσει αδιανόητες Μαρινελλιές;

Do we sound excited?

Όχι νταξ απλά ο ΤΣΟΥΛΙΑΝ ΣΑΝΔΖ είναι πολύ σένιος και φτάνει για να ξεσηκώσει ολάκερο το υπόγειο.

Φάντασι - χόρορ - θρίλερ ή κάτι τέτοιο, μια απο τις ΣΟΛΙΔ επιλογές σας σε αυτο το σπριντ δικών σας επιλογών, οπότε ΓΟΥΕΛ ΦΑΚΙΝ ΝΤΑΝ

Βουτιά στα μοτόρια, στους λεβιέδες, στα λάδια μηχανής, στις μπετζίνες, στους φορτηγατζήδες, στα μαρσαρίσματα, στα δώσε γκάζι, στους πωλητές θρησκευτικών τόμων, στους πρώην φυλακόβιους μάγειρους, στους νυν μαλάκηδες αφεντικούς, στις ελαφρώς του-ψυχιάτρου γκαρσόνες, στον ανέλπιστα άφθονο οπλισμό και ΑΛΤΙΜΕΤΛΙ σε έναν βαθύτατα ΠΑΣΟΚ-ικό κομήτη, ο οποίος παρκάρει πάνω απο την γη για μερικές μέρες, ίσα-ίσα για να τα κάνει ούλα πουτάνα και να οδηγήσει μια ομάδα άτυχων, αλλά αποφασισμένων ΣΟΥΡΒΑΗΒΟΡΣ να πάνε βαρκάδα στην Ύδρα.

Ή το αμερικάνικο αντίστοιχο της Ύδρας. Δεν έχει και τόση σημασία.

Αυτό που έχει σημασία είναι πως το Μάξιμουμ Όβερντραηβ είναι η μοναδική ταινία που σκηνοθέτησε ο Στήβεν Κινγκ, επειδή ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΓΡΑΜΜΗ ΚΟΚΑΣ και επειδή οι Εη Σι Ντη Σι έχουν φτιάξει 100 φορές το ίδιο κομμάτι με άλλο όνομα.

Α ναι. Επίσης και. Δολοφονικά ιπτάμενα καρπούζια.

Ποιος να το έλεγε ότι θα εβρίσκαμε τελικά μια ταινία που θα γονάτιζε με τέτοια ευκολία ένα σημαντικό μέρος του ακροατηρίου μας. Ή πιο σωστά, ποιος να το έλεγε ότι θα ΒΡΙΣΚΑΤΕ τελικά μια ταινία τέτοια.

Διότι ΕΣΕΙΣ τήνε διαλέξατε φίλες και φίλοι, εσείς αγοράσατε αυτό το πιάτο, ΕΣΕΙΣ το είδατε και είπατε "μήπως υπάρχει καμιά απλή σουπίτσα".

Σε κάθε περίφτωση, εμείς όχι μόνο την είδαμε αλλά τηνε εκτιμήσαμε κιόλα και παρέα με τον αρχιερέα του Midnight Express Ακη Καπρανο, ήρθαμε για να σας πουμε ένα βροντερό ΒΑΛΤΕ ΛΙΓΟ ΝΕΚΡΙΛΑ ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΑΣ ΖΩΗ ΡΕ ΦΛΩΡΙΑ.

Καλά οκ, λέμε κι άλλα πιο σοβαρά, αλλά καταλάβατε.

Mάνος Καρακατσάνης.

Ένα όνομα βαρύ, που αντηχεί μέσα στους αιώνες σαν κάτι που αντηχεί μέσα στους αιώνες.

Μanos, The hands of Fate. Μια ταινία με βαρύ όνομα, που αντηχεί μέσα στους αιώνες, σαν κάτι που αντηχεί μέσα στους αιώνες.

Κάτι θέλαμε να πούμε αλλά το ξεχάσαμε. ΔΕ ΜΠΕΙΡΑΖΕΙ. Γιατί και οι άθρωποι που έφτιαξαν αυτήν την ταίνια θέλανε να κάμονε πολλά, αλλά το ξεχάσανε. Τι να γίνει;

Έτσι είναι όταν φτιάνεις ταινίες για ένα στοίχημα, για ένα dare όπως λένε εδώ στην Αγία Ζώνη.

Ζεύγος μεσοαστών παγιδεύεται στο σπίτι του Μάστερ, επειδής πέφτει η νύχτα και σαφώς καλύτερο να κοιμάσαι στο σπίτι ενός άγνωστου, ανώμαλου, φρυδέμπορα απο το να κοιμάσαι στο αμάξι σου και δηλαδή τι πειράζει που σου τρώνε το σκυλί; ΣΙΓΑ.

Άλλωστε, εδώ έχουμε ένα παιδί 7 χρονώ με φωνή 55άρη ψιλικατζή, στo που κοιμόμαστε θα κολλήσουμε. Αν σας μπέρδεψαν τα παραπάνω, ας προσέχατε, εμείς σας είπαμε να την δείτε την ταίνια, τώρα λουστείτε τα.

Σπέσιαλ γκεστ ένας ψηλός, δεν τον ξέρετε.

Μονάχα δύο πράγματα έχουν τσακίσει τον Σούπερμαν με χαρακτηριστική ευκολία: ο ένας ήταν ο Doomsday. Το δεύτερο ήταν το Superman IV, το Cannon-ικό έπος των Globus & Golan που μάζεψε όλα τα ψίχουλα θετικής ενέργειας που είχαν μείνει στο super-hero-ικό φραντσάηζ του Χριστόφορου Ρηβ, τα έβαλε σε μια λεκάνη, τα έχεσε και μετά τους έβανε και φωτιά.

Απο το πολλάκις κουτσουρεμένο μπάτζετ, μέχρι τις δικαστικές διαμάχες και απο τον ελάχιστο χρόνο για την παραγωγή των εφέ, μέχρι τον χειρότερο κακό στην ιστορία (μια προσφορά της Νικόλας Φάσιον), το Σούπερμαν Τέσσαρο ήταν και παραμένει μια εξαιρετική άσκηση στο πως να ΜΗΝ στήσεις μια ταινία.

Σου μένει μόνο μια βαθύτατη στενοχώρια για τον απο την κορφή ως τα νύχια συμπαθέστατο Χριστόφορο που ήθελε να οργανώσει ένα άξιο κινηματογραφικό send-off για τον χαρακτήρα που του απογείωσε την καριέρα του και τελικά είδε τον διαπλανητικό επισκέπτη απο τον πλανήτη Κρύπτον να καταστρέφει την δική του.

Μόνο η Κάνον τέτοια μεγαλεία.

Είμαστε στο μέλλον, αλλά και στο παρελθόν. Στο σήμερα, αλλά και στο αύριο. Γιατί ο Φλας Γκόρντον είναι διαχρονικά σκαλωμένος ανάμεσα στο κομικς-ικό του ψες και στο ποπ κάλτσουρ μέλλον που δημιούργησε.

Μας ενδιαφέρουν όμως αυτά; Ασφαλώς και όχι. Διότι ο κακός Αυτοκράτορας Μινγκ, ο οποίος γουστάρει φουλ το here comes the bride, έρχεται με ολάκερο τον πλανήτη Μόνγκο στην Γη και ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να τόνε σώσει, είναι ο πρώην παίκτης του πολο, νυν του αμερικάνικου φουτμπολ Φλας Κόρτον.

Ο Αντώνς ο Ντε Λαυρέντης κινεί τα παραγωγικά νήματα για ένα καστ και μια παραγωγή εκατομμυρίων και η ταινία που βάλθηκε να φέρει στην μεγάλη οθόνη τον κομικς-ικό μπαμπά πολλών θρύλων της σελίδας, μπαίνει με όσα στο υπόγειο της Αγίας Ζώνης.

Λεήζορ, αστρόπλοια ΚΤΕΛ, μηχανάκια με σιμπί, φοβερές φορεσές και ο Πράγιαν Πλέσεντ που θα αναρωτιέται για πάντα αν τελικά ΚΟΡΤΟΝΣ ΑΛΑΗΒ; Μη λείψει κανείς

Επιστροφή σε πατροπαράδοτες συνταγές, σε όμορφα πιάτα φτιαγμένα απο τα πιο φτηνά υλικά.

Μετά απο πολύ καιρό ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Σεισμός τσίλικος, κάμει χαμό στην Καλιφόρνια και καθώς η κοινωνία προσπαθεί να σταθεί στα ποδάρια της, θανατηφόρες συμμορίες τριών μελών ξεχείνονται σαν τον εμετό στις παραλίες και σαν την πρόμο καμπάνια της ΧΕΛΜΕΠΑ, αν την ΧΕΛΜΕΠΑ την έτρεχε ο Στηβ Ντούζος, αφήνου βαριά σφραγίδα.

Την βαρύτερη όλων την αφήνουν οι Σερφ Νάτσις του δικού μας Στέλιου Καρακάση, αλλά κάμουν το λάθος και σκοτώνουν το σπλάχνο της Μαρίκα Φράκλιν, τριτοξάδερφη της Αρίθα, που ό,τι ταλέντο δεν έχει στο τραγούδι το αναπληρώνει σε φονικά σκέρτσα. Χιλάριουσνες ινσούζ.

Μια ταινία της Τρόμα. Απο μόνο του αρκεί.

Δεύτερη ταινία που ψηφίσατε, πρώτη ελληνική ταινία στο ποδκαστ και ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΣΑΣ ΑΦΗΝΟΜΕ ΝΑ ΚΑΜΕΤΕ ΤΕΤΟΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΓΙΑΤΙ ΟΡΙΣΤΕ ΠΡΟΚΟΠΗ.

Α συγγνώμη, ακούγομαι.

Το ΚΑΚΟ λοιπόν, ή αν προτιμάτε τα Ζόμπια είναι Ελληνικά, όπως άλλωστε και οτιδήποτε με αξία σε τούτο τον κόσμο, είτε μιλάμε για φέτα, είτε για πολιτισμό, είτε για κοπτοραπτική, είτε για φιλότιμο, είτε o Πέτρος Μάνταλος (σπόρτς).

Μια ταινία με στιγμές, με τρεχάλα, με όχι και τόσο πειστικές ερμηνείες και χριστε και παναγία ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΩΡΑ;

Ευχαριστώ.

O Σον Κόνερι αφήνει τα κοστούμια του Μποντ στην ντουλάπα και φορά σετ απο κόκκινα εσώρουχα που ξυπνούν άγρια ένστικτα. Αναβάτης αλόγων, ιδιοκτήτης κοτσίδας και σωματοκοψιάς Μουρταδέλα Πρώτης Πχιότητος, ο Κόνερι ενσαρκώνει τον Ζεντ, ή κάτι τέλος πάντων με γράμμα, σε μια ταινία που ο Τζον Μπούρμαν έφτιαξε μετά απο 2 μέρες σερί στην ταβέρνα.

Το αποτέλεσμα είναι κατά τόπους εντυπωσιακό, απο την κορφή ως τα νύχια μαγικό, με άπειρες σκηνές ΓΟΥΑΤ ΔΕ ΑΚΤΣΟΥΑΛ ΦΑΚ και με ένα όραμα του μέλλοντος όπου οι πλούσιοι ζουν σε μια εξελιγμένη βερσιόν του χωριού των τρελών απο το Τζυμκάτα.

ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΣΥΝΕΔΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ ΜΠΙΤΣΕΖ.

Κατά τα λοιπά. μπόλικο γυμνό, αρκετές δόσεις άβολου ταβερνόξυλου και για κάποιο λόγο πολλές καλάθες με πράσινο ψωμί. Ίσως ΠΑΣΟΚ, ίσως πυρήνας ξεπεσμένων οπαδών του ΠΑΟ.

Ποιος ξέρει. Εδώ δεν ήξερε ο Μπούρμαν, θα ξέρουμε εμείς;

Γεια σας φίλοι μου, με λένε Ντολφ Λούντγκρεν και όταν δεν σπάω ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ τα μούτρα του Σιλβέστρου Σταλόνη και δεν κάθομαι με την κωλοχαράδρα όξω σε υπόνομους, φοράνω το καλό μου δερμάτινο και κυνηγάω εμπόρους ναρκωτικών απο άλλους πλανήτες.

Στο πλευρό μου, έχω πάντα την κοφτερή μου ατάκα, την αγαπημένη σύντροφο που τόσα έχει τραβήξει απο εμένα αλλά με αγαπάει γιατί είμαι τσίφτης και τον Λάμπρο, έναν ταλαντούχο αλλά εκνευριστικά νομοταγή πράκτορα της ΦΙΜΠΑ, ή του ΕΦΜΠΙΑΗ πως το λένε τέλος πάντων.

Σε αυτό το σημείο να πω ότι σε περίπτωση που θέλετε να έχετε την γνώση, ότι αν ποτέ ψάχνετε να βρείτε εμπόρους ναρκωτικών απο το διάστημα, τότε απλά ψάξτε για τύπους που μοιάζουν ότι πηγαίνουν στο Νταρκ Σαν ή σε πάρτι του Ζορζ Φακίνος. Είναι καλός μπούσουλας θαρρώ.

Σε άλλα νέα, ρε σεις τι οπλάρες έχουν οι εξωγήινοι ας πούμε; Δηλαδή οκ, 90ς action αλλά τι μπαζούκα χειρός είναι δαύτα; Δεν είχαν τίποτα πιο μαζεμένο;

Σε κάθε περίφτωση: ΤΑΡΚ ΕΗΝΖΕΛ. ΟΒΕΡΝΤΟΟΥΖ ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΓΑΛΑΞΙΑ

Και βγαίνω που λέτε απο μια εκεί ψυχιατρική κλινική/φυλάκα και πιάνω ένα δωμάτιο στην πανσιόν "Θλίψη" που την τρέχει μια κυρα-Διαμάντω εκεί που δεν μου φαίνεται πολύ καλά, αλλά δεν μπαίνω εγώ στα χωράφια του άλλου. Τώρα βέβαια, μαλακία κάπου που έχει αίματα το πάτωμα, δηλαδή συγγνώμη κιόλας, είπαμε φτηνό δωμάτιο, αλλά αν το πάμε έτσι χέστε και στους τοίχους τι φάση.

Tέλος πάντω, σαν πολύ περίεργα μου τα λένε, κάτι ανωμαλόφατσες μαζεύονται εκεί κάτω στο σαλόνι, εγώ κάνω πως δεν βλέπω, αλλά στην τελική απο την φυλάκα βγήκα δεν είμαι καμιά χτεσινή και πάλι καλά που έχω βρει εδώ ένα παλικάρι και με πάει σε κάτι σαντουιτσάδικα και τρώω και τίποτα γιατί άντε να πούμε.

Ρε, λες να είναι καμιά σέκτα όλοι αυτοί της πανσιόν και να βρω κανένα μπελά;

Και κάπως έτσι φίλες και φίλοι του υπογείου/ημιυπογείου οριοθετείται το Girl in Room 2A, ένα τζιάλο που θέλει να είναι πολύ περισσότερο τζιάλο από όσο τελικά είναι.

- Μπίλι! Μπίλι! Έλα γρήγορα, το μέλλον κινδυνεύει! - Τι; ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΠΕΣ; Κάτσε να τελειώσω το μεσημεριανό τμήμα ΤΑΕΜΠΟ που έχω και έφτασα! - Άστα τα ΤΑΕΜΠΟ τώρα και τρέχα. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΛΕΜΕ! - Είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα δηλαδή; ΝΑ ΓΔΥΘΩ; - ΠΡΟΦΑΝΩΣ και θα γδυθείς. Αν δεν δείξεις ανδρόβυζο θα κατασταραφούμε! - Θα φτάσει όμως το δικό μου ανδρόβυζο; - Καλά ναι, αλλά για καλό και για κακό, έχουμε φέρει και μερικές μερίδες ακόμα. - Σούπερ, παίρνω ταξί κι έρχομαι.

Και κάπως έτσι γεννιέται το TC 2000, μια ροκ όπερα με θέμα το στιβαρό ανδρικό βυζί, ένα γυριστόκλωτσο μιούζικαλ που θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η αμερικάνικη απάντηση στο Όταν οι Ρόδες Χορεύουν, αλλά δεν θα τα πούμε γιατί δεν ισχύει, απλά θέλαμε να χωρέσουμε κάπως το ρέφερενς.

Μελλοντικά υπόγεια πλουσίων, φρουροί με τέηζερ, άστεγοι με ΝΟΥΤΖΑΚΟ πως τα λέγανε αυτά και στην μέση όλων, ένα ζωηρό ποπ πρόγραμμα με την αγαπημένη μικρών και μεγάλων Βικτώρια Χαλκίτη.

TC 2000. Γιατί μπορεί να μην έχει νόημα, αλλά έχει μπριο.

O Xάρισον Φορντ είναι ο Χαν Σόλο στο Ίντερζοουν, ένα απο τα λιγότερα γνωστά σήκουελ απο το Star Wars-ικό σύμπαν του Γιώργη του Λούκας, ένα tongue-in-brain road movie κύρους, που τολμά να μιλήσει ανοιχτά για τον έρωτα στους κύκλους του επαγγελματικού μπόντι μπλίντινγκ, την οπλοκατοχή και τις κοινωνικές ανισότητες στον χώρο της ποστ-αποκαλύπτικ αυτοκίνησης, καθώς και για το μυθικό μοναστήριο του Αη Γιάννη του Ρώσου, στα έγκατα του οποίου λέγεται ότι υπάρχουν όλες οι χαμένες ηχογραφήσεις της Λύρα.

Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, χάσαμε λίγο την σύνδεση μετά 15λεπτο περπατητό του Πανασόνικ απο τον Ράδιο Κορασίδη μέχρι τα Μίντια Μαρκτ.

Νομίζουμε.

Ωραίοι πάντως κι εμείς. Φυλάξαμε τα χειρότερα για τις πιο ζεστές ημέρες. ΠΡΑΦΟ.

Υπάρχουν μερικές ταινίες που δεν περιγράφονται. Διότι τι ακριβώς να πεις σε κάποιον ή κάποια για το Zaat;

Ότι είναι η ιστορία ενός γκοθο-emo επιστήμονα που αποφασίζει να μεταμορφωθεί σε ανθρωπο-γατοψαρο-ιπποκαμπο, έτσι ώστε να μπορεί να ψεκάζει με φαμόζο τους βυθούς του Τζάκσονβιλ και να παίρνει ματι γκόμενες και να παίζει το φυκο-λιλί του όξω απο σπίτια, κοντά σε λίμνες και γκαζόνια, την ίδια στιγμή που οι αναπληρωματικοί της ομάδας του Σκούμπι Ντου, τόνε ψάχνονε και προσπαθούν να τόνε πιάσουν με δίχτυα για τσιπούρες και ένα εξαιρετικό αμφίβιο που όμως έπρεπε να είχε πάει για σέρβις πριν απο 10.000 χιλιόμετρα;

Όχι ένταξει, αυτό είναι.

Τελικά υπάρχουν ταινίες που δεν περιγράφονται, το Zaat δεν είναι μια απο αυτές.

Αλλά είναι ΚΟΡΦΑΙΑ.

Κάποια στιγμή θα έφτανε η ώρα. Την ζητήσατε, την ζητήσαμε, την ζητήσανε οπότε ναι, η στιγμή του Αμέρικαν ΝΙΝΙΑ είναι τώρα.

Νεαρός στρατιώτης με αμνησία και μόνιμο ντάκφεης, σκάει νέοπας σε αμερικάνικη στρατιωτική βάση της Ασίας, όπου ερωτεύεται την νεαρά κόρη του διοικητή και ταυτόχρονα πιάνει φιλίες με τον Ρίτσαρντ Ράουντρη αν ο Ρίτσαρντ Ράουντρη ζούσε με αλτήρες μονίμως δεμένους στους καρπούς των χεριών του.

Στην πορεία ανακαλύπτουμε ότι ο Τζο Αμνησίας είναι στην πραγματικότητα ένας Νίνιας ο οποίος έχει ΓΚΡΕΗΤ ΣΚΙΟΥΖ και αφού πλέον δεν κρυβόμαστε, φοράμε τα μαύρα, πιάνουμε το σπαθί μας και ξεχυνόμαστε στην αντεπίθεση.

Ένα απο τα σπουδαία calling cards του εξαιρετικά υποτιμημένου Σαμ Φίρστενμπεργκ, το χωρίς ίχνος υπερβολής ΘΡΥΛΙΚΟ Αμέρικαν Νίντζα μπορεί να μην έχει μεγαλώσει (ούτε αυτό) με πολύ χάρη, αλλά παραμένει ένα δυναμικό όσο και άγαρμπο κομμάτι της action ιστορίας, που ακόμα και αν δεν σας κάνει για τίποτε άλλο, μας έδωσε τουλάχιστον τον Μαικλ Ντάντικοφ, ή αν προτιμάτε τον Μάρλον Μπράντο απο τα ΙΕΚ Όμηρος.

Κι αυτό να μας σχωράτε, αλλά είναι ένα ΠΟΛΥ σπουδαίο παράσημο.

Ταινία που βλέπετε μονοκοπανιά, πόδκαστ που ακούγεται σφηνάκι.

Ή αλλιώς Ο ΛΑΝΣΕΛΝΟΤ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΞΥΠΝΟΥ ΜΠΟΥΜΕΡΑΝΓΚ

To χαμένο παραμύθι του μικρού Αχιλλέα, ή αν προτιμάτε ο Μάρκο Πόλο και το άστρο της Αγίας Ζώνης, δεν είναι απλώς ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ του υπέρλαμπρου υπογείου μας.

Καλά, προφανώς και είναι, αλλά οκ, είπαμε, μια στο τόσο επιμένει για ταινία ο Αχιλλέας, είπαμε να τήνε λούσουμε με στρας. Όχι πως τα χρειάζεται βέβαια. Η ταινία. Ο Αχιλλέας γουστάρει φουλ στρας.

To Κρουλ για τους παλιούς, Κραλ για τους μορφωμένοι άλλωστε τι να τα κάνει τα στρας; Τι να το κάνει κάτι έξτρα μια ταινία που τα έχει όλα; Με λέηζορ, με σπαθιά, με φάνταζι, με ΣΚΙΦΙ (σάη φάη για τους σπουδαγμένοι), με στορμτρούπερς αν οι στορμτρούπερς καβαλάγανε Καβασάκι, με σορντ εν σόρσερι, με κύκλωπες, με γεροσοφούς, με Λαβκραφτ-ιανές αναφορές, με έρωτα, με κίνδυνο, με παρέες, με κόμικ ρηλίφ, με φραντσάηζ έτοιμο έστω και αν ποτέ δεν εξελίχτηκε ως τέτοιο. Τι μπορεί να θέλει μια ταινία που στην ερώτηση "θα θέλατε μήπως..." δεν σε αφήνει να την ολοκληρώσεις και σου λέει με στόμφο "πήρα μόλις χθες".

Τι μπορεί να θέλει πέρα απο μάτια να τήνε δούνε; Α ναι, τώρα που το σκέφτομαι κωλοφτιαγμένα αλόγατα θα ήθελε ιδανικά, τύπου Φαστ εν Φιούριους. Αυτό ναι, θα ταίριαζε.

Α. Α, μάλιστα, έχει και απο τέτοια.

ΓΙΑ ΚΟΙΤΑ ΚΑΤΙ ΠΡΑΜΑΤΑ.

To όχι-και-τόσο-ζωοφιλικό αριστούργημα του Ντον του Κοσκαρέλι δεν έχει μεγαλώσει (σε σημεία) με ιδιαίτερο στυλ, αλλά παραμένει ένα σόρντ-εν-σόρσερι-μητς-λόρδαν-ο-βάρβαρος σημείο αναφοράς των 80ς, ενα ημίγυμνο road movie (λέμε τώρα) που κερδίζει λάμψη απο την ΔΕΝ-ΕΙΝΑΙ-ΔΥΝΑΤΟΝ-ΝΑ-ΥΠΑΡΧΕΙ ομορφιά της Τάνια Ρόμπερτς.

Για να μην τον αδικούμε, κάμει δουλίτσα και δώνει όσο πόνο μπορεί και ο πρωταγωνιστής Μαρκ Σίνγκερ, αλλά όταν έχεις την Τάνια απο την μια και τον μονίμως σε κατάσταση ψυχιατρικού σοκ Ριπ Τορν απο την άλλη, το να βγεις μπροστά είναι λέβελ που θα δυσκολευόταν να πιάσει ακόμα και ο Άρνι ο Σβαστερενγκεργκερ.

As is, παραμένει ένα σόλιντ έντρι στις ημίγυμνες ταινιακές μας αναζητήσεις, έστω και αν οι μαλάκες βάψανε την τίγρη με φούμο και τήνε στείλανε απο νωρίς στον τάφο.

ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΚΑΝΕ ΜΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΤΙΓΡΗ ΒΡΕ ΓΙΔΙΑ, ΘΕΛΑΤΕ ΝΑ ΤΗΝΕ ΒΑΨΕΤΕ ΜΑΥΡΗ. ΑΝΤΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ.

Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που μπορείς να πεις για το Raiders of the Living Dead. Οκ, υπάρχουν αλλά γιατί να τα πεις όταν Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΕΙΚΟΝΑ ΜΙΛΑΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ;

Βουτηγμένη μέσα στο σκοτάδι επειδή τα φώτα είναι για τους λιγόψυχους, το ζόμπι-νουάρ ΕΠΟΣ του Σάμουελ Σέρμαν συνδυάζει στοιχεία τρόμου, ερωτικού δράματος, road movie αλλά και παιδικής εκπομπής, φωνάζοντας ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ εκεί που άλλες παραγωγές μουρμουρίζουν "νταξ μαλακία ξέρω γω, άστο καλύτερα".

Αυτό που μας μαθαίνει το Raiders με χαρακτηριστική άνεση είναι πως όταν δεν σε νοιάζει τίποτα παρά μόνο η άρτια κατασκευή όπλων λέηζορ, τότε η ζωή μπορεί να είναι υπέροχη ακόμα και όταν σε περικυκλώνει ο θάνατος, η ατυχία και τα σατανικά σχέδια τυχαίων ιατροδικαστών.

Και αν αυτό δεν είναι ένα πολύτιμο μάθημα ζωής, δεν γουι ντοντ νόου γουάτ ιζ.

Νεαρός ροκάμπιλος και συμμορίτης με την καρδιά όμως ενός μαρουλιού, αποφασίζει ότι τελικώς το να είσαι συμμορίτης σε αναγκάζει να κάμεις συμμορίτικα πράματα και λέει "ξέρετε κάτι; δεν θέλω να είμαι σε συμμορία και να κάνω συμμορίτικα πράματα".

Φαστ φόργουο έναν χρόνο και ο πρώην ροκάμπιλος, νυν φρη έητζεντ είναι το αστέρι της ομάδας μπάσκετ του σχολείου (άγνωστο πως, δεν ξέρει ούτε να τηνε μπιστάει) και ψιλο-φίλος όλων των συμμοριών ΠΛΗΝ της πρώην δικής του. Αυτό προκαλεί εντάσεις και καταλήγει να δημιουργεί πρόβλημα ακόμα και στην σχέση του με μια 18χρονη 55χρονη.

Η φάση είναι μονόδρομος και στήνεται έτσι ένα σόουνταου που θα το ζήλευε και ο κλην ήστγου στα γουέστερνς, όπου ο πρώην ροκάμπιλος πρέπει να τα χτυπηθεί με τον αρχηγό της πρώην συμμορίας του, που ΙΣΩΣ να είναι μακρινός ανηψός του Γιώργη του Νταλάρα.

Μια ταινία σταθμός στα σχολικά φιλμς, με καστ παντελώς αντίστροφης ποιότητας με αυτήν της ταινίας. Και επίσης, κάποιος να πει στον Μάριο Φαν Πίμπολς ότι το λουκ "μου επιτέθηκε σκύλος και μου έσκισε τα ρούχα λίγο πριν φτάσω στο προαύλιο" δεν πείθει

Συγκλονιστικός Ντέηβιντ Καραντήνιος σε ρόλο σταθμό και όταν λέμε ρόλο σταθμό εννοάμε τον πρώτο σταθμό για κατούρημα στον δρόμο για το τέταρτο μπαρ της τσάρκας του.

Δίπλα του ένας ΑΔΙΑΝΟΗΤΟΣ και ΔΙΜΕΤΡΟΣ (σχεδόν) Μάικλ Μοριάρτι που όχι μόνο κουβαλά ολάκερη την ταινία, αλλά αποτελεί και την ξεκάθαρη καρδιά και ψυχή της, πράγμα όχι και τόσο εύκολο όταν ο αντίπαλός σου είναι ένας λαστιχένιος σαυροδράκος.

Μόνστερ φλικ μασάπ με νεο-νουάρ δεν βλέπει κανείς συχνά AND THERE IS GOOD REASON FOR THAT, αλλά ο Λάρι Κόεν ουδέποτε το έπαιξει και ιδιαιτέρως σέηφ και καπως έτσι το Q καταφέρνει το ουσιαστικά ακατόρθωτο, δηλαδής να είναι μια ταινία που δεν θα έπρεπε να σώνεται απο πουθενά και για τίποτα, αλλά τελικά να βλέπεται ανέτως και να σου προσφέρει και ανέλπιστα σεκανσ-ο-δωράκια ακραίας κινηματογραφικής φρη-τζαζ-ίκλας.

Όχι και άσχημα για ταινία που προετοιμάστηκε, γράφτηκε και γυρίστηκε μέσα σε ΠΕΡΙΠΟΥ ένα απόγιομα.

ΒΑΡΑΤΕ ΧΛΙΝΚ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΗΒ ΚΟΜΕΝΤΑΡΙ ΕΔΩ: https://youtu.be/yatCjhIEYoc

Είχαμε καιρό να κάνομε λαηβ ΚΟΜΕΝΤΑΡΙ και επιστρέψαμε στην φάση με ενισχυμένο σέταπ, που τώρα σας επιτρέπει να βλέπετε ταυτόχρονα ΚΑΙ τις σκατόφατσές μας. Που τώρα που το σκεπτόμαστε δεν ξέρουμε αν είναι και τόσο καλό δια εσάς.

Σε κάθε περίπτωση, επιστρέφουμε στας Ευρώπας και συγκεκριμένα ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΡΕ ΤΟΜΑΡΙΑ, διότι ο Στυλιανός Καρακάσης παίρνει το τιμόνι της κινηματογραφικής επιλογής και μας κάνει να αναρωτηθούμε: τι θα γινόταν αν το Καράτε Κιντ ήξερα ΑΚΟΜΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΑΡΑΤΕ και ήθελε να πάει διακοπές στην Ύδρα;

Η απάντηση είναι απλή και λέγεται Καράτε Γουόριορ 6 ή κάπως έτσι, δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχει πως αυτό εδώ το έπος δεν έχει τιμηθεί ακόμα απο τον ΕΟΤ, μιας και σύμφωνα με τους κατοίκους της Ύδρας, εκτόξευσε τις ροές του τουρισμούς κατά 0,00000005% / Ίσως και όχι.

Σφιχτή, αποφασισμένη σκηνοθεσία (όχι), εξαιρετικές χορογραφίες πολεμικών τεχνών (ούτε) και ένας κακός που στέκεται δίπλα-δίπλα με τον Νταρθ Βέηντερ ως ένας απο τους καλύτερους κακούς έβερ (ναι. δηλαδή ξεκάθαρα όχι, αλλά που να βρεις κακό στην Ύδρα, οπότε ναι), δείχνουν ότι με τον Στέλιο στο τιμόνι ποτέ δεν θα νυχτώνει.

Μεγάλη Εβδομάδα και νομίσατε ότι θα την βγάλετε χωρίς κινηματογραφική λαμπάδα; ΓΙΑ ΤΙ ΝΟΝΟΥΣ ΜΑΣ ΠΕΡΑΣΑΤΕ;

Η Λίντα Μπλερ δηλώνει πλέον πλήρως εξορκισμένη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι καμιά φλωράτζα. Αντιθέτως. Στο Σαβατζστρητς είναι πλέον μια δυναμική αρχηγός συμμορίας, σκληρή σαν ατσάλι και ταυτόχρονα κουλ ηνάφ ώστε να μην την προκαλεί καμία απο τις φίλες της για την αρχηγία.

Σε βραδυνή έξοδο όμως το γκερλ-γκανγκ τα βάζει με συμμορίτικη ομάδα γλίτσηδων / κακοποιών / παλιανθρώπων επί του γενικοτέρις, κάτι το οποίο "ξεκλειδώνει" έξτρα λέβελ καφρίλας με βιασμούς, δολοφονίες και λοιπές δραστηριότητες.

Η Λίντα εν τέλει τα παίρνει (αφού περνάει ένα υπέροχο βράδυ στην ντίσκο Τοτέμ, ή κάποια ανάλογη), ψωνίζει οπλισμό μεσαιωνικού τύπου και ξεχύνεται για ΡΗΒΕΝΤΖ.

Με μέγα Τζον Φάρναμ να τραγουδάει τα μπλουζ της ντεκολτιανής εκδίκησης, το Σαβατζστρητς κάμει τικ ΣΕ ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ τα κουτάκια της εξπλοητέσιο λίστας και σερβίρεται ως ένα άξιο Deathwish-a-like, high-school-ικό crossover που τα καταφέρνει χωρίς να προσπαθήσει και πολύ. Και αν αυτό δεν είναι παράσημο για μια τέτοια ταινία, AH NTONO ΓΟΥΑΤ ΙΖ.

Ο Στέλιος Καρακάης συνεχίζει τις ξέφρενες και πχιοτικές επιλογές του με το Amsterdamned, μια ταινιά που ανήκει ξεκάθαρα στο εκλεκτό Stelios Tour of Europe, πράγμα που σημαίνει ότι ΕXEI KI AΛΛΕΣ ΟΠΟΤΕ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΣΤΕ.

Στα της ταινίας, ο πιο βαριεστημένος μπάτσος της Ευρώπης, φορώντας ένα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ και ας το πούμε ανοιχτά ΤΟΛΜΗΡΑ ΛΑΔΙ δερμάτινο τζάκετ αναλαμβάνει να ξεδιαλύνει την υπόθεση ενός περίεργου βατραχανθρωποδολοφόνου που τρομοκρατεί την νεροκαναλούσα πόλη του Άμστερνταμ.

Την ίδια στιγμή έχει γράψει στα τέτοια του την κόρη του η οποία θα μπορούσε να είναι η ανηψιά του Ινσπέχτορα Γκάτζετ, ενώ κάπως άβολα φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για το γκομενιλίκι παρά για την δουλειά του. ΚΛΑΣΣΙΚΟ ΝΤΕΝΤΕΚΤΙΒ ΔΗΛΑΔΗΣ.

Παρά τις αβάσιμες κατηγορίες περί ταινίας μαραθωνίου που διαρκεί 6 ωρες, το δημιούργημα του Ντικ Μαας είναι στην πραγματικότητα ένα σφιχτό κάτι-παραπάνω-απο-μιάμισο-ώρα που χτίζει, χτίζει, χτίζει ένα ενδιαφέρον ΧΟΥΝΤΑΝΙΤ μέχρι που κοιτάει την ώρα, παίρνει γραμμή ότι χει αργήσει για ενα ραντεβού και απλά λέει "τελικά ήταν ένας άλλος, άσχημος πολύ, δεν τόνε ξέρετε, ήταν άσχημος δεν ξέρω αν σας το είπα, επειδής ραδιενέργεια και απόβλητα ξέρω γω, ναι λοιπόν αυτός που λέτε, άντε πάω για μπύρες τώρα, μην αφήσετε νερά τώρα σκούπισα".

Που μια χαρά τέλος για ταινία είναι δηλαδή, κοτζάμ μιούταντ δολοφόνο σας σέρβιρε, τι ΄άλλο θέλατε πια, αντί να πείτε ότι το σάουντρακ το εκλεψεν η Τίνα Τέρνερ για το Σίμπλι Δε Μπεστ κάθεστε και ασχολείστε με μαλακίες.

Άντε

Όταν ο Στυλιανός Καρακάσης μιλάει, όταν ο Στυλιανός Καρακάσης προτείνει, όταν ο Στυλιανός Καρακάσης χτυπάει την γροθιά στο τραπέζι , εκτοξεύοντας τα Πουφουλέτι στον βαρύ απο τέχνη αέρα του υπογείου, καμία άλλη κουβέντα δεν χωράει. Οπότε Φέηταλ Τιβιέσιο; ΦΕΗΤΑΛ ΤΙΒΙΕΣΙΟ θα δούμε και σε στάση προσοχής μάλιστα. ΤΕΛΟΣ.

Το στόρι ενός μαχητικού, παρεξηγημένου και ελαφρώς ευέξαπτου χωριατο-καρατέκα, ο οποίος επιστρέφει στο όχι και τόσο φιλόξενο κατσικοχώρι του για να μάθει ποιος έφαγε μπαμπέσικα τον πατέρα του, τον Γιώργο Σφέτα της Ιρλανδίας.

Δεν είναι όμως μονάχος. Μαζί του, μια ξανθιά μπαρόβια (περίπου) και ένας μάγος με εμφανώς κατουρημένη ποδιά, που θα τον οδηγήσουν στο Ιρλανδικό Κουμιτέ, ένα σταβλο-ταβερνοξυλικο τουρνουά όπου όλα επιτρέπονται και τίποτα δεν είναι οφ λίμιτς, εκτός αν θες κανονικό φωτισμό, οπότε ναι, είναι οφ λίμιτς, με το ζόρι πήραμε 20 μπαταρίες απο το περίπτερο για τις κάμερες. Οκ, την ΜΙΑ κάμερα.

Κάποιοι γελοίοι μίλησαν για τη χειρότερη ταινία όλων των εποχών. Όχι όμως ο Στυλιανός Καρακάσης ο οποίος έβαλε τα στήθια του μπροστά και είπε περήφανα "ως εδω. το ρηντεμψιο σονγκ της σπουδαιότερης ξυλοφορτόγκας που έχει γίνει με ένα καφάσι Γκίνες ξεκινάει ΕΔΩ. Απο την Αγία Ζώνη".

Ηντζόη.

Επιδόρπιο στο μίνι nazisploitation γεύμα μας, το οποίο μπορεί να έκατσε κάπως άβολα βαρύ, αλλά διάολε το Film Pit θα ήμασταν αν δεν κάναμε και μια εκδρομή προς τα εκεί;

Σε κάθε περίφτωση, ολοκληρώνομε την φασούλα με το Πλακ Κεστάπο, ένα φανκάτο πάντρεμα nazisploitation και blaxpoloitation και σίγουρα ένα απο τα πλέον περίεργα προιόντα (ως συνδυασμός πάντα) που μας έδωσε το exploitation είδος γενικότερα.

Τι συβαίνει; Ευκολάκι. Τοπικό μιλίσια τρώει μάπα-τάπα απο την μαφία και αποφασίζει να πατήσει γκάζι δυναμισμού, μήπως και αλλάξει η παρτίδα. Η παρτίδα αλλάζει ασφαλώς, αλλά όχι χωρίς την μετάλλαξη του μιλίσια σε φουλ-ον φασιστογκρούπιον, complete with all sorts of nazi merch.

Ξύλο που θυμίζει συγκρούσεις Σουγκλάκου-Πεφάνη, λευκοί μαφιόζοι που δεν πείθουν ούτε εγκεφαλικά νεκρό και μια ακόμα χασαπιά τσούνας σε ένα τρομακτικά στενόκωλο μπάνιο, συνθέτουν μια εξαιρετική συλλογή στοιχείων, που με την εμμονή του σκηνοθέτη Lee Frost στο γυμνό καταλήγουν σε μια ταινία που ό,τι της λείπει σε τεχνική το συμπληρώνει σε μια γενική αίσθηση όχι-εντάξει-καλό-είναι-αλήθεια.

Το να ξεχωρίζεις σε ένα είδος εκ της συμβάσεως αλαφρώς προβληματικό είναι ένα παράσημο. Πόσο μάλλον όταν ξεχωρίζεις για όλους τους λάθο λόγοι. ΤΟΥΣ ΛΑΘΟ ΛΟΓΟΙ ΝΑΙ.

Σενάριο έχουμε; Νταξ, περίπου. Ερμηνείες έχουμε; Νταξ, περίπου. Γερμανοί έχουμε; Νταξ, περίπου. Μπουρδελώνα έχουμε; Νταξ, περίπου. Βασανιστήρια έχουμε; Νταξ, περίπου. Ουσία έχουμε; Νταξ, περίπου.

Για να μην χάνουμε την ουσία, στην καρδιά της εν λόγω ταινίας του 95χρονου σήμερις Σέρτζιο Γκαρόνε, είναι οι παθιασμένες προσπάθειες ενός Ναζισκανού αξιωματικού και γενικού διατάζω-και-σας-λέγω του στρατοπέδου να ξαναβρεί τα μπαλάκια του. Αφού όμως δεν τα βρίσκει γιατί του τα έχει φάει ο πόλεμος (πιο κυριολεκτικά απο όσο φανδάζεστε), ψάχνει κανένα άλλο Γερμανοφάνταρο ο οποίος να θέλει να δώκει τα μπαλάκια του. Ακόμα και να μην θέλει δηλαδή, ο Ναζισκανός είναι οκ, ξέρει έναν Εβραίο γιατρό.

Με μεγάλη προσοχή και ζυγίζοντας τις λέξεις του, το υπόγειο της Κυψέλης μπαίνει φορώντας στολή βιοχημικού πολέμου στα βαθιά, βρώμικα νερά του nazi-sploitation.

Πάλι καλά που μας κρατάει το χέρι η αγέρωχη μορφή της Νταγιάν Θορν, o ορισμός της ολντ σκουλ, μπομπάστικ κινηματογραφικής γυναίκας, που συνέδεσε ολάκερη την καριέρα της με τον θρυλικό πλέον ρόλο της Ίλσα, της άκαρδης και σεξουαλικά διψασμένης ΛΥΚΑΙΝΑΣ ΤΩΝ SS.

Η Ίλσα και οι αδερφές Μπρόγιερ είναι υπεύθυνες του στρατοπέδου Τάδε, εκεί όπου οδηγούνται καραβιές γυναικών ώστε να αποτελέσουν πειραματόζωα στα (η αλήθεια είναι) κάπως άχρηστα και τύπου "αυτό τώρα γιατί ακριβώς δεν κατάλαβα, ποιος θέλει να μπει σε καυτή μπανιέρα ξέρω γω, όχι εντάξει κάντε δουλειά σας, απλά δεν το πιάνω, καλά εγώ με το ζόρι έβγαλα το λύκειο οκ" ιατρικοδοκιμαστικά τεστ των ναζί.

Ανάμεσα στα βάσανα, τα κετσαπικά αίματα και τον πόνο, οι γυναίκες του στρατοπέδου οργανώνουν μια παράτολμη απόδραση, την ίδια στιγμή που το μάτι του σκηνοθέτη-ιδιοκτήτη μπάρ κονσομασιόν Ντον Εντμοντς μένει κολλημένο πάνω στα μπούστα και τις απόκρυφες περιοχές τους.

Σίγουρα όχι η πρώτη, αλλά χωρίς αμφιβολία η πιο επιδραστική ταινία του είδους, το Ιλσα, η Λύκαινα των SS δεν κερδίζει κάποιο παράσημο τέχνης (ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΟ ΕΛΕΓΕ), αλλά έχει τις στιγμές της και τι συζητάμε τώρα, έχει την Νταγιάν Θορν που απο μόνο του αρκεί. Δείτε την, θαυμάστε την και σκεφτείτε ότι μπορούσε και να σας είχε παντρέψει.

O κορφαίος των κορφαίων, ο σπουδαιότερος Ρεμπ απο όλους τους Ρεμπ και με διαφορά ο μεγαλύτερος Μπράουν σε αξία, επισκέπτεται για δεύτερη φορά το υπόγειο της Κυψέλης, αυτήν την φορά φορώντας ακόμα λιγότερα ρούχα.

Οπλισμένος με ένα γούνινο βρακί, ένα ρόπαλο και μια μνημειώδη ικανότητα να τα γράφει όλα στα παπάρια του, ανεξαρτήτου κατάστασης, ο καλος μας Ρεμπ μεταμορφώνεται σε Γιορ και πάει για σκληρή πεζοπορία στην Τουρκία με σκοπό να ανακαλύψει τις ρίζες του.

Παραδόξως για ξεβράκωτο βιαστή δεινοσαύρων, η σκούφια του είναι οριακά βασιλική, μιας και οι γονείς του ήσαντο μέλη μιας πολύ σένιας φουτουριστικής φυλής, αλλά αυτός δεν καίγεται και τόσο γενικά, αρκεί να πιάνει και κανένα κώλο. Α ναι, σπόηλερ αλέρτ.

Στο πλευρό του, ο μακαρίτης Νίκος Κακαουνάκης και μια ξαδέρφη του Σάββα Κωφίδη, η οποία έχει ξεκάθαρα anger management issues, αλλά μετά βλέπεις ποιον γουστάρει και λες "ναι οκ, τα έχει τα δίκια της, ο τύπος είναι πολύ μαλάκας αδερφάκι μου".

Θα τα καταφέρει ο Γιορ να πει παραπάνω απο δύο ατάκες με την κανονική του φωνή; Είναι η ρόμπα του Όβερλορντ πιο σένια απο τις πυγμαχικές ρόμπες των ταινιών Ρόκι; Και τελικά γιατί τρώνε ψόφιες τσιπούρες; Αυτά και άλλα πολλά στο νέο μας πόδκαστ.

ΝΤΟΝΤ ΜΙΣ ΙΤ.

H νεαρή Σάρα αποχαιρετά ΠΟΛΥ ΒΙΑΣΤΙΚΑ την υπηρέτριά της και πάει να ξεφύγει με τους γονείς της, απο τους απαίσιους επαναστάτες που δεν γουστάρουν καθόλου αμερικάνους. Πριν προλάβει όμως να πει "μάνα, γενικά δεν μιλάς πολύ ε;", οι επαναστάτες την αφήνουν ορφανή και τηνε παίρνουν αιχμάλωτη γιατί είναι ξανθιά και πλουσία. Και επειδή τηνε γουστάρει ο Σάντσεζ, ο αρχηγός των.

Απο εκεί και πέρα όλα πάνε λίγο στη τρεχάλα, γιατί είναι και ένας πρασινοσκούφης Αμερικάνος που έχει ξεμείνει που του τρώνε την γυναίκα και ένα εκκλησάκι Σαολίν που νοικιάζει Σαολίν με το κιλό και ένας νάνος που αράζει με κάτι ανήλικα και κάτι τηνέητζερς σε ένα φερυ μποτ.

Γενικά συμβαίνουν πολλά ταυτοχρόνως, επειδή το σενάριο (ΠΩΣ ΤΟ ΕΙΠΕΣ ΑΥΤΟ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΕ;) προσπαθεί να παίξει μπάλα σε πολλά ταμπλό, αλλά τελικά παίρνει γραμμη ότι δεν ξέρει απο ταμπλό και το ρίχνει σε ένα σοουντάουν με έρμπαν γουόρφεαρ του δίευρου, επειδή γενικά when in doubt, blow shit up.

H Σάρα μας πάντως αποδεικνύεται πολύ σκλερό καρύδι που ΚΑΙ δεν ξεχνάει ΚΑΙ τιμωρεί ΚΑΙ παίζει τις πιο άβολες πολεμικές τέχνες μετά απο εκείνονα τον λουκουμά που έβαναν τα Μάρβελ Στούδιος να παίξει τον Άηρον Φιστ. Αυτό απο μόνο του αρκεί να δεις το Σάβατς Τσάστις. Και να παραδεχτείς ότι εκεί στις Φιλιππίνες ό,τι δεν ηξεραν απο κινηματογραφικά σκιλζ, το κάλυπταν με εκρηκτικά και νάνους.

Πρωτοξάδερφος του Αλμπέρτο Εσκενάζυ (απο την όχι τόσο γοητευτική μεριά της οικογένειας) δηλώνει βετεράνος του πολέμου του Βιετνάμ και με τον πόλεμο να έχει βαρέσει λήξη, διαμένει σε κοινόβιο θεματικό πάρκο στην ΤΑΥΛΑΝΔΗ με την γυναίκα του και την φαμίλια της και πηγαίνει ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ στο ΒΙΕΤΝΑΜ για να σώσει ομήρους. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ.

Το γιατί υπάρχουν χόστατζες σε βιετναμέζικα στρατόπεδα αφού ο πόλεμος έχει τελειώσει δεν γίνεται ποτέ ξεκάθαρο, άλλα έτσι ανεξήγητα ξηγιούνται τα βρωμερά κομμούνια. Μαζί με τα βρωμερά ντόπια κομμούνια ΠΡΟΦΑΝΩΣ παίζουν μπάλα και τα βρωμερά αλλοδαπά κομμούνια απο την Ρωσία, γιατί ΙΤ ΜΕΗΚΣ ΠΕΡΦΕΚΤ ΣΕΝΣ και όλοι μαζί έχουν βάνει στο μάτι τον ηρωικό Κομάντερ και τους δύο φίλους του, τον Ορέστη και τον Αντώνη, που δεν τους λένε έτσι, αλλά είναι όντως δύο.

Μέσα σε αυτό το υπέροχο κατσαρόλι ρίχνουμε ριγέ μπλούζες, αδικαιολόγητα πολλές εκρήξεις, ένα τεθωρακισμένο που δεν πρέπει να ανατιναχτεί, μια λίμνη ανακύκλωσης πτωμάτων (χρήσιμο), ένα πλεούμενο γεμάτο πολύτιμη σοβιετική τεχνολογία (περιέργως όχι τόσο χρήσιμο) και ένα όπλο που είναι έξι ή επτά όπλα, το οποίο όμως είναι απο τα ΙΚΕΑ, γιατί είναι λίγο μανίκι στην συναρμολόγηση.

Τι μα δώνει όλο αυτό; ΕΝΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΓΕΥΜΑ ΠΡΩΤΗΣ ΔΙΑΛΟΓΗΣ, ένα ζεστό πιάτο, γιομάτο γεύσεις, εντάσεις, λύπες, χαρές και γλυκες και ένα απο τα καλύτερα γκουρμέ αριστουργήματα που έχει προσφέρει ποτέ το υπόγειο της Κυψέλης.

ΦΑΤΕ ΝΑ ΣΚΑΣΕΤΕ.

Ζητάμε προκαταβολικά συγγνώμη, αλλά κάποιες ταινίες πρέπει να τις βλέπουμε ως απόδειξη ότι αντέχουμε στα χαστούκια της ζωής. Γιατί εδώ στο υπόγειο της Κυψέλης δεν προσφέρομε μόνο τέγνη, αλλά και εικαστικά πειράματα, καλλιτεχνικές ασκήσεις αν προτιμάτε.

Φέρτε στο μυαλό σας την Μαρίνα Αμπράμοβιτς και μετά φέρτε την στο μυαλό σας να πίνει μπύρες Μπάλτικα. Όχι, αυτό, εντάξει καλά είστε.

Στα της ταινίας, ο εκτός ορίων επιθεωρητής Καλχούν όταν δεν γεμίζει τον χρόνο του επισκεπτόμενος γραφικά ταβερνάκια και όμορφα κουτούκια της Νέας Υόρκης, προσπαθεί να πείσει τα μεγάλα κεφάλια της αστυνομίας της πόλης ότι οι βομβιστικές επιθέσεις που απειλούν να τινάξουν στον αγέρα όλο το Μανχάταν δεν είναι έργο Αράβων τρομοκρατών, αλλά ημίτρελων Ιταλιάνων συγγενών που κάνουν τηλεφωνικές φάρσες. Περίπου.

Στο πλευρό του (ειδικά στα ταβερνάκια) ο Λέζλι Νίλσεν που λέει "εντάξει λεφτά είναι, δεν μου είπαν να πατήσω και κουτάβια με την μπιούικ μου" και μια γιατρός του ΕΣΥ της Νέας Υόρκης που γενικά δεν πολυ-δουλεύει, αλλά στο νοσοκομείο την συμπαθούν.

Μια ταινία που δεν λυπάται το τσοντο-σαξόφωνο, αλλά σίγουρα λυπάται το μελάνι, καθώς το σενάριο σταματάει χοντρικά στο "μπάτσος-βομβιστές χι ημίχρονο, άσσο τελικό".

O υπερ-πατριωτικός, υπερ-ηρωικός, υπερ-στρατιωτικός Κάπτεν Αμέρικα(ν) κατεβαίνει στο υπόγειο της Αγίας Ζώνης ως το πρώτο μεγάλο κομικς-ικό κεφάλαιο της Μάρβελ Κόμικς που αποτυπώθηκε στο σινεμά.

Διότι ας είμαστε σοβαροί, ο Χάουαρντ Δε Ντακ είναι ο Χάουαρντ Δε Ντακ και ο Πάνισερ γίνηκε για να γίνουμε μάρτυρες της κωλοχαράδρας του Ντολφ Λούντγκρεν, που εδώ που τα λέμε είναι ένας αρκετά καλός λόγος δια να κάνεις μια ταινία.

Μπατ γουί νταηγκρές. Ο κούτσα-κούτσα-προς-την-δόξα Στηβ Ρότζερς λέει ΝΑΙ στο πείραμα Rebirth και γίνεται ο ατρόμητος Κάπτεν Αμέρικα, έτσι ώστε να τα βάλει με τον αρχι-κακό τον Ναζί Γιόχαν Σμιντ, Kόκκινο Κρανίο για τους φίλους.

Μόνο που επειδής στην ταινία μπλέκεται ο Menahem Golan, o μίστερ Κάνον Φιλμς ο ίδιος, το πράμα πάει λίγο στα βράχια. Ο Κάπτεν Αμέρικα απο ατρόμητος κυνηγός των Ναζί γίνεται λίγο μένουμε-πάντα-παιδιά και μόνο τον Δαλιανίδη δεν ζητάει για σκηνοθέτη, ο Μπάκι δεν υπάρχει μιας και την θέση του έχει πάρει μια αναπληρωματικιά μις Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Κόκκινος Κρανίος αφήνει στην άκρη τα γερμανικά του και γίνεται Ιταλιάνος τερματοφύλακας της Ουντινέζε με έφεση στο πιάνο.

Βάλτε στην συνταγή και μια συμμορία μοντέλων που όταν δεν κάνει καμπάνιες για τον Τσεκλένη ξηγιέται μπάουντι χάντινγκ που θα ζήλευε και ο Μπόμπα Φετ, μια ασπίδα φτιαγμένη απο φινετσάτο κόντρα πλακέ και μια σκηνή με πύραυλο όπου πρωταγωνιστής είναι ένα μποτοτάκουνο και αντιλαμβάνεστε ότι ως ταινία και ξεκινήσαμε για Χόλιγουντ αλλά τελικά πήγαμε για μπιφτέκια στην Χαλκίδα.

Θα μας πείτε βέβαια ότι αν πιάσει το μπιφέκι τι να το κάμεις το υπερατλαντιλίκι και ΝΑΙ, ΙΣΧΥΕΙ, αλλά πόση ζαβλακωμένη φάτσα γιού Σάλιντζερ να αντέξουμε κι εμείς;

Ταξιδέψτε μαζί μας σε μια μαγική εποχή, σε έναν τόπο ξεχασμένο απο τους σύγχρονους ήρωες ΜΕ ΤΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.

Αναπνέστε (πείτε το κι εσείς, ΑΝΑΠΝΕΣΤΕ) τον αγέρα μια κινηματογραφικής περιόδου όπου όποιος οπερατέρ, σκηνοθέτης, ηθοποιός, καντινιέρης ή υδραυλικός φτερνιζόταν στο Χόλιγουντ, έβγανε σενάριο δύο προτάσεων για ταινία δράσης.

Ναι, φίλες και φίλοι, let us travel back to a simpler time. Εκεί όπου η χαίτη ήταν βασιλιάς, οι μηχανόβιοι δεν μασάγανε τα καλαμπαλίκια τους και ο αστυνομικός Τζο Χαφ, έκαμε τα κουμάντα και τις ιστορίες του στο όριο του νόμου. Παρέα με τον πιστό του ανθυπο-δράκο του Κόμοντο, τον Ηρακλή (δεν ονομάζεται στην ταινία, αλλά θαρρούμε πως του πάει), ο βαρύς, σιδερένιος, αλλά πάντα ατακάτος Τζο αναλαμβάνει να σώσει αρχικά έναν εισαγγελέα και στην πορεία μια μηχανόβια κοπελιά.

Και οι δύο πεθαίνουν, που είναι λίγο βαρβάτη μαλακία του Τζο, αλλά σιγά τις απώλειες εδώ που τα λέμε, ο Τζο και το στέρνο του να είναι καλά και όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Σκληρές μανετιές, τσίτα τα γκάζια, πολύ πιστολίδι, μπουνιές που ακούγονται απο χιλιόμετρα και μηχανές που ρίχνουν ελικόπτερα, σε μια ταινία που μυρίζει ανδρική αμασχάλα, που όμως δεν φοβάται να προτείνει και leftfield επιλογές για το casual αλλά και formal ντύσιμό σας. Armani ain't got shit on Joe.

Υ.Γ. Ναι, τα τελευταία λεπτά αυτού του επεισοδίου χάθηκαν για πάντα, γιατί η ζωή είναι δύσκολη και τα κομπιούτερζ είναι βλαμμένα.

To υπόγειο της Αγίας Ζώνης το κρατάει καρφωμένο στο αρτιφίσιαλ ιντέλιτζενς και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα με δαύτο, καθώς αυτήν την φορά αδίστακτη κυρα τρομοκράταινα πέφτει στα χέρια της CIA, η οποία για κάποιο λόγο έχει στο τιμόνι της έναν άγγλο μπάτλερ.

Οι μυστικές περεσίες των ΗΠΑ αποφασίζουν να κάμουν την κυρα τρομοκράταινα μια ρομποτική δολοφονική κιμαδομηχανή, αλλά υπολογίζουν χωρίς τον Ξενοδόχωφ, καθώς ο νυν τερματοφύλακας του Ολυμπιακού Βόλου της λέει "μα καλά, θα κάτσεις εσύ τώρα, κοτζάμ τρομοκράταινα να κάμεις αυτά που σου λένε οι χαμπεργκεράκηδες; Σήκω κοπελάρα μου και πάρε τους τα σώβρακα".

Σε αυτό το σημείο να τονίσουμε ότι στην ταινία ΔΕΝ συμμετέχει ο Γεννάδιος Ξενοδόχωφ, πόσο μάλλον σε έναν τόσο κομβικό ρόλο.

Η κυρα τρομοκράταινα πάντως ξεφεύγει ΟΝΤΩΣ απο τον έλεγχο της παρέας του Άγγλου μπάτλερ, αρχινάει να κάμει χαμό, κάμει το μόντεμ, κάμει κόσπλεη Σιγκ Σιγκ Σπούτνικ, κάμει τον χειριστή ρουκετοβόλου, αλλά τελικώς την λύση δίνει ένας ελεύθερος επαγγελματίας που βρίζει την γυναίκα του επειδής εκείνη δεν ξέρει να ψήνει σοφλάκια.

Στον ρόλο του μικρού μούλου, ο αξέχαστος Πολ Γουόκερ.

Στο μέλλον, το έγκλημα δεν θα χρειάζεται πολλά. Μόνο έναν ρομποτικό υπέρμπατσο, εναν μύστακα, μια μηχανή και ένα σετ στίκερς απο το Μπλεκ ή το Τρουένο για το κράνος τσιμηχανής.

Τι γίνεται όμως όταν το κορφαίο πρότζεκτ του τμήματος αστυνομικής ρομποτικής της αστυνομικής διεύθυνσης του Ντάλλας βραχυκυκλώνεται απο μια ροκαμπιλάδικη τσατσάρα και βγαίνει στους δρόμοι του σήμερα;

Της πουτάνας το μαγκάλι γίνεται, αυτό γίνεται. Ο ρομποτικός υπέρμπατσος και ανά διαστήματα μέλος των Βίλατζ Πήπολ ξυπνά με νεύρα, αρπάζει μια ματσοσικλέτα που την έχουνε βάλει στην έκθεση μηχανών της αντιπροσωπείας Νικ. Ι. Θεοχαράκη και βγαίνει όξω για τσαμπουκά.

Μοναδικό εμπόδιο που θα βρει μπροστά του; Ο στιβαρός καμπόης αλλά και λαμπρός αστυνομικός επιστήμονας κύριος Κρυοσίδερος, που όταν δεν βρίσκει δώρο ένα γκάνι με την Καθημερινή του, οδηγά άτσαλα και κατασκευάζει ρομπότ που κάνουν γιόγκα. Στο πλευρό του, η εξίσου σπουδαία επιστημόναινα κυρία Στηλ, που κλέβει την παράσταση στην τελική ευθεία αυτής της λαμπρής κινηματογραφικής δημιουργίας.

O R.O.T.O.R είναι ένας μπάτσος με πάθος. Εσείς; Που ναι οκ, όχι δεν είστε, απλά θέλαμε να θέσουμε αυτό το ερώτημα. Νταξει, δεν ήταν και το καλύτερο ας το ξεπεράσουμε.

Απο τις κλασσικές ταινίες της κατηγορίας "so good they named it twice", το Killer Workout a.k.a Aerobicide μας μαθαίνει νωρίς πως γενικά δεν είναι καλή ιδέα να μπαίνουμε σε σολάριουμ τα οποία τρέχουν με πλουτώνιο.

Γιατί, θα ρωτήσετε και μαλακία σας κάπου. Αλλά έστω.

Επειδής λοιπόν όταν μπαίνεις σε τέτοια σολάριουμ, καμιά φορά χαλάνε, σε κάνουνε μπιφτέκι και απο εκεί μεταμορφώνεσαι σε τρομακτικό σήριαλ κίλερ με παραμάνα. Α ναι, ΣΠΟΗΛΕΡ ΑΛΕΡΤ.

Ο Ντέηβιντ Πράηορ επιστρέφει στο Film Pit, το υπόγειο που τον αγάπησε, αφήνοντας στην άκρη τα μιλιτέρ αντρο-τριψούρια στα δάση ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΤΟΥ, ο οποίος βέβαια εδώ γίνεται θυσία στον βωμό της τέχνης. Α ναι, ΣΠΟΗΛΕΡ ΑΛΕΡΤ.

Παλαιός παρουσιαστής της ΕΡΤ αφήνει στην άκρη τα μικρόφωνα, τα μονδέλα και τις σαμπάνιες και μπαίνει με τα όσα σε υπόθεση μυστηρίου, ίντριγκας και κατασκόπων, γιατί 200 χιλιάρικα δεν είναι και τίποτα λεφτά του πεταματού.

Ταυτόχρονα όμως, έρχεται αντιμέτωπος (?) και με έναν λιγομόλητο ΝΙΝΙΑ, έναν σοβιετικό κουκουλοφόρο πορτιέρη που θέλει κι αυτός να λύσει (?) την υπόθεση με τον δικό του τρόπο. Κατασκοπική περιπέτεια απο την Σουηδία με εξαιρετικά άβολο ξύλο και ακόμα πιο άβολα αγγλικά, που σώνεται (?) απο μια εξαιρετική σκηνή σε μια ντισκοτέκ-μπουάτ, καθώς και απο μια τελική ευθεία που βρίσκει ΟΛΟ (σχεδόν) το καστ να παίζει κρυφτό σε μια έπαυλη, διότι ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ.

Άχαστο διαμάντι απο τον απόλυτο πάτο του υπογείου της Κυψέλης.

Ρεβεγιόν τσίλικο, ρεβεγιόν μπάνικο με τους αγαπημένοι σας ποδκάστερς ξανά μαζί στην υπόγα που προσφέρει ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ όχι μαλακίες.

Στο έβγα του 2020 και στο έμπα του 2021 εξετάζομε μια ιστορία οικογενειακής τρέλας με σάουντρακ νιου χουέηβ meets γκλαμ meets κατι-σαν-πανκ-αλλα-οχι, αλλά επειδή ΡΕΒΕΓΙΟΝ μετά μάλλον ξεφεύγουμε επειδής είχαμε πολύ ντρίνκι αλλά λίγπ φαγί.

Σε κάθε περίπτωση ΧΑΠΙ ΝΙΟΥ ΓΙΑΡ και ΠΑΝΑΗΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.

Πόλεμος των Άστρων φίλαι και φίλοι. Ένας κινηματογραφικός και ποπ-κάλτσουρ θεσμός, ένα φαινόμενο της δυτικής καλλιτεχνικής δημιουργίας, ενα σάη-φάη-αλλά-ουσιαστικά-καημπόικο που έγραψε ιστορία και συνεχίζει να το κάνει.

Αλλά. ΑΛΛΑ.

Μέσα σε όλα τα άλλα, γέννησε και αυτό. ΤΟ ΣΤΑΡ ΓΟΥΟΡΖ ΧΟΛΙΝΤΕΗ ΣΠΕΣΙΑΛ, ή αν θέτε ένα επεισόδιο του Ρετιρέ όπου το βασικό καστ φοράει φλοκάτες και ζει σε ένα σπίτι βγαλμένο απο τα πιο ερωτικά όνειρα των ΠΑΣΟΚ-ικών 90ς.

Όλο κλασσικό καστ του Σταρ Γουορζ είναι εδώ, αλλά μάλλον δεν το θυμάται επειδή #ναρκωτικά και επειδή #παραπολυποτογιαναξεχασουμεοτικαναμεαυτοτοσπεσιαλ αλλά την παράσταση ξεκάθαρα κλέβει ο σεναριογράφος αυτού του ονειρικού αίσχους, το οποίο πολλά χρόνια αργότερα θα έκλεβε γνωστή παρουσιάστρια της ελληνικής τηλεόρασης για να στήσει το Μπράβο Ρούλα.

Ένα χριστουγεννιάτικο δώρο απο τους τρεις μάγους της Αγιάς Ζώνης, για όλους εσάς και όλες εσές.

Μέρι Κρίσμας και άλλο κακό να μην σας βρει

Ταπεινός μεροκαματιάρης με θέματα, αλλά με πολύ αγάπη για τα Χριστούγεννα, παίρνει κρανίο εντόνως επειδής πολύς κόσμος δεν έχει πολύ αγάπη για τα Χριστούγεννα.

Επίσης και. Σε μικρή ηλικία είδε τον Αγιοβασίλη να ρίχνει έντονο μπαλαμούτι στην μαμά του και έκτοτε έχει χαλαρώσει ιμάντας, χάνει λάδια και άλλα μηχανολογικά.

Μια ανέλπιστα καλύτερη ταινία απο όσο τήνε περιγράφουμε, δικαίως παίρνει αποστάσεις απο φτηνά σλάσερ του κρισμάς-ικου sub genre και καταφέρνει να ξεπεράσει την τρικλοποδιές του χαμηλού της μπάτζετ, με μπόνους κανονάκι ένα κινηματογραφικό κλείσιμο που αγκαλιάζει την φράση "ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΝΟΗΜΑ".

Πρώτη στάση του Film Pit-ικού χριστουγεννιάτικου εξπρές για το 2020. ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Τι συμβαίνει όταν κατασκευάζεις ένα κινηματογραφικό όχημα για έναν μικρό αλλά φετιασμένο νέο που τον είχε κάνει ο πατέρας του εραστή του μαρουλιού και του αμύγδαλου;

Συμβαίνουν τα πάντα, αρκεί να προσέξεις το σμολ τάηπ του συμβολαίου, το οποίο σε αυτήν την περίπτωση δεν ΕΠΡΟΣΕΧΘΗΚΕ και κάπως έτσι κατάφερε να βάνει ο Χαλκ Χόγκαν όλο του το σόγι μέσα, κάτι που πέρα απο τα ΠΑΝΤΑ που γίνονται δεν το λες και ιδιαίτερα ΧΕΛΠΦΟΥΛ για την ταινία.

Με Έλιοτ Γκουλντ να τα έχει χάσει στον τζόγο (δεν εξηγείται αλλιώς η παρουσία του στην ταινία) και τον Τζαντ Νέλσον να τα έχει χάσει γενικώς, το Λιτολ Χερκιουλιζ (ιν ΘΡΙΝΤΙ) προσπαθεί με σθένος να ξεπεράσει την εικόνα του θεού Δια στα νερά μιας χέστρας, αλλά αποτυγχάνει.

Μια ταινία για πολύ γερά (κινηματογραφικά) νεύρα που δεν βλέπεται χωρίς την συνδρομή αλκοόλ. Ίσως και με αυτό δηλαδή πάλι να μην βλέπεται.

Ε ΦΙΛΜ ΠΙΤ ΚΛΑΣΣΙΚ.

Ο Τσαρλς Μπρόνσον, έχοντας πατήσει τα 64, φοράει πάλι το παλτό του τιμωρού λατίνων, μαύρων και παραστρατημένων λευκών κομμουνιστών και ξεχύνεται στους δρόμοι της Νέας Υόρκης, που όμως δεν είναι Νέα Υόρκη ακριβώς γιατί είναι και Λονδίνο.

Στο πλάι του αυτήν την φορά, ο σκληρός χήρος με το μουστάκι βρίσκει σοφούς γέροντες που ήξεραν τα πάντα όταν ήταν νέοι και ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία, που πιστεύουν κι εκείνοι (όπως και αυτός άλλωστε) ότι οι νέοι είναι σκαταριαίοι και πρέπει να εκτελεστούν με κάθε τρόπο. Εκτός και αν ο νέος ντύνεται σαν απουσιολόγος του λυκείου ή / και μαθητής θρησκευτικής σχολής και πιστεύει οι τελικά ΝΑΙ, ΟΙ ΓΕΡΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΦΑΣΗ ΚΑΛΥΤΕΡΑ.

Ένα χορταστικό υπερθέαμα καταστροφής και πολυβολικής ηδονής και ένα χρήσιμο μάθημα που ηχεί σωστά και δυνατά μέχρι τις ημέρες μας: ΠΑΝΤΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΕΝΑ ΜΠΑΖΟΥΚΑ ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ.

To Corman-ικό τσαρδί κερνάει αλλό ένα κινηματογραφικό πιάτο ποιότητας, που αυτήν την φορά μας σερβίρεται στο λόμπι ενός θρυλικού εμπορικού κέντρου.

Μανιακά ρομπότ-σεκιουριτάδες, ξέφρενα μπαλαμουτιάσματα after hours, φονικά λέηζερ, αυτόματες σκούπες ροβέντα ή όπως στο διάτανο λέγονται και ένας Ντικ Μίλερ σε ρόλο εξπρές.

To Chopping Mall είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να δεις αν σου λείπουν οι εκπτώσεις, τα ψώνια εκτός του ίντρενε, αλλά και οι ρομποτικές δαγκάνες γενικότερα.

Δεύτερο πεσόδιο με το νέο φορμάτ, με Μάκη και Αχιλλέα στη Κυψέλη και Στέλιο σκοπιά στο θρυλικό πλέον φυλάκιo του Πολύδροσου ΠΑΥΛΑ ΙΣΩΣ-ΚΑΙ-ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ-ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ-ΑΛΛΑ-ΚΑΙ-ΟΧΙ.

Στην καρδιά της καρανθίνας νάμπερ δύο, το υπόγειο της Κυψέλης φορά τα καλοκαιρινά του και τραβάει για Χαβάη, εκεί που τα κορίτσα του Άντι του Σεντάρις μπλέκουν σε ένα σωρό περπέτειες (ΝΑΙ, ΠΕΡΠΕΤΕΙΕΣ), επειδή ιαπωνικός χρυσός, κομμουνισταί, γυμνά στήθη, κακοκαιρία και μικρά αεροσκάφη. Όχι απαραίτητα με αυτήν την σειρά σημασίας.

Μηνγουάηλ, ο Στυλιανός Καρακάσης βαράει σκοπιές κάπου μεταξύ Πολυδρόσου και Παράδεισου Αμαρουσίου, αν και εδώ που τα λέμε περισσότερο προς το πρώτο, το δεύτερο το βάζουμε για ξεκάρφωμα.

Ανάμεσα στις καλοκαιρινές αναζητήσεις του αξέχαστου Άντι, το ιντέρναλ προτσές του Στυλιανού και τις δικαστικές διαμάχες με τους καζανακοκαταστροφείς του Αβόπολις, ένα μόνο είναι σίγουρο: Το Φιλμ Πιτ ανεβαίνει πλέο πίπεδο.

Επίσης και. Είναι το Σάβατζ Μπητς η ταινία με τα πιο μικρά handguns στην ιστορία του σινεμά; Ντισκάς.

Επειδής πιάσαμε τα 50 και βαρύναμε, αποφασίσαμε να κάνουμε μια σειρά απο σερι ποδκαστ με καλεσμένοι που θα διαλέγουν ΕΚΕΙΝΟΙ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ για να μην κουραζόμαστε εμείς.

Πρώτος καλεσμένος μας ο Άκης ο Καπράνος, ελβετικός σουγιάς γενικά, καπετάν Midnight Express ειδικά. Ο Άκης πέρα απο το χουίσκι του, έφερε μαζί του το Mad Foxes, μια ισπανικη εξπλοτέσιο πυροτεχνηματικοβοθρίλα, με ημίτρελους ναζί μηχανόβιους να τα βάζουν με τον ταμία της τοπικής ΔΑΠ της Μαδρίτης.

Ακολουθεί κακός χαμός ΚΑΙ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΤΕΜΑΧΙΣΜΕΝΟ ΠΟΥΛΙ (there's a pattern forming here) το οποίο όμως δεν παίζει και κάποιο συγκλονιστικό ρόλο στην ταινία, μιας και βλεπουμε ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΥΛΙΑ.

Στα θετικα της ταινιας (ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ), η στραβοκατουρημενη μηχανή με καλάθι του αρχηγου των ανωμαλων ναζι μηχανόβιων, που πάει βαρια-βαρια με 20 χιλιομετρα ανα ωρα, κάνοντας κάθε έφοδο των κακων μια διαδικασια 2 μηνων. ΠΕΡΙΠΟΥ.

Στα αρνητικα του ποδκαστ, η απουσια του Στελιου, που χτυπήθηκε απο σπανια νευρολογικη πάθηση η οποία τονε κρατησε μακρια μας.

Επίσης και. Χέστηκε.

Ποιος να το έλεγε όταν ξεκινούσαμε ότι θα φτάναμε κάποια μέρα στις 50 εκπομπες ΦΙΛΠΙ; ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΟ ΕΛΕΓΕ; Σίγουρα όχι εμείς, γιατί θα ήταν ένα ΠΟΛΥ συγκεκριμένο θέμα συζήτησης. Δηλαδή γιατί όχι 30; Ή 70; Ή 100; Σε κάθε περίπτωση στις 100 θα ανατινάξουμε το υπόγειο της Κυψέλης ή κάτι ανάλογα εντυπωσιακό, αλλά μέχρι τότε φάτε Τζυμκάτα, ή αλλιώς την καλύτερη ταινία όλων των εποχών.

Νεαρός ανθυπο-Πετρούνιας πλευρίζεται απο τη κάτι-σαν-CIA η οποία τον στέλνει σε μια χώρα κατσικο-εραστών για να κερδίσει λέει ένα παιχνίδι με διαιτητές ερασιτέχνες νίντζα, έτσι ώστε ΑΝ το κερδίσει να διεκδικήσει κάτι γεω-πολιτικά μπένεφιτς, ώστε να μείνει η Αμερική με καλό χαρτί στην μάχη των πυρηνικών ή δορυφόρων ή κάτι τέτοιο ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ ΗΛΙΘΙΟ.

Ο ανθυπο-Πετρούνιας λέει "ναι αμε, απο το να κάθομαι να κάνω διατροφή για να γυρίζω σαν τον μαλακα στα μονόζυγα, ας παίξω την ζωή μου στην ρουλέτα" και φεύγει για το παιχνίδι θάνατο στο γραφικό Γιδογαμιστάν.

HILARITY ENSUES.

ΠΕΝΗΝΤΑ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΡΕΠΡΕΖΕΝΤ ΡΕ

Ένα τσιγάρο πριν τα 50 επεσόδια και το Τζυμκάτα, η ομάδα μας εκτοξεύεται στο διάστημα, εκεί όπου ένας αφεντικός-λαμπατέρ, στέλνει κάτι μεροκαματιάρηδες αστροναύτες σε μια αποστολή αυτοκτονίας, με αστρόπλοιο χωρίς ζώνες ασφαλείας και με οδηγό που πάσχει απο PTSD.

To καστ είναι ονειρικό, η σκηνοθεσία μπάνικη, οι σκοτωμοί όχι και τόσο αλλά οκ και το σενάριο το αφήνουμε στον θάλαμο αναμονής.

Στην πραγματικότητα είναι μια ταινία που θες να τηνε δεις και να γελάσεις, αλλά ο κιαρατάς ο Τζέημς Κάμερον, που ουσιαστικά έτρεξε την ταινία και ακόμα πιο ουσιαστικά την έσωσε, σε κάνει να τηνε θαυμάσεις και λίγο.

Αυτό απο μόνο του λέει πολλά για τον Τζέμης κι ας μας φλόμωσε στο μπλε βερνιλακ πολλα χρόνια αργότερις.

O E.T. εχει βγει στους κινηματόγραφοι, έχει κάνει επιτυχία μεγάλη, έχει βγάνει λεφτά. Λογικό και επόμενο να υπάρχει κόσμος στην βιομηχανία του πχιοτικού σίνεμα που τόνε βλέπει και λέει "ρε σεις. ΡΕ ΣΕΙΣ. να κάνουμε κι εμείς έναν Ε.Τ. αλλά όχι Ε.Τ. και να βάλουμε μέσα για σπόνσορες τα Γκούντις και την Βίκος Κόλα;"

Και φάνηκε καλή ιδέα σε όλους που την άκουσαν αυτή που μόλις γράψαμε, γιατί λίγο αργότερα το Μακ εντ Μι είναι μια πραγματικότητα. Οικογένεια εξωγήινων ρουφιέται απο διαστημόπλοιο και μεταφέρεται στην γη (γιατί έτσι γίνονται αυτά), αλλά ο Μακ, ο αλανιάρης μούλος της φαμίλιας αποφασίζει να κόψει βόλτες.

ΠΟΛΛΑ ΣΠΑΡΤΑΡΤΙΣΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ.

Ή και όχι. ή και ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ

Γίνεται να υπάρξει νιντζο-ταινία Γκόντφρεη Χο ΧΩΡΙΣ τον Γκόντφρεη Χο; Η λογική απάντηση είναι ΟΧΙ, αλλά το Σακούρα Κίλερζ έρχεται να αποδείξει το ακριβώς αντίθετο.

Πρώην νίντζας αναλαμβάνει να κάνει φροντιστήρια σε καθόλου νίντζας, ώστε εκείνοι να τα βάλουν με νυν νίντζας, την ίδια στιγμή που σε μια φάρμα, γουεστερνάς με περουκίνι εκτελεί άκοπα αγροτο-νίντζας, επειδή του κόβουν τις παρτίδες γκολφ.

Ο Γκόντφρεη Χο θα ήταν περήφανος για αυτό το σενάριο ειλικρινά.

Στα συν της ταινίας, ο αρχικακός νίντζας που ουσιαστικά είναι βαρύμαγκας άνευ μπαγλαμά, αλλά με άφθονη όρεξη για σαματά. Το "κάτω στα λεμονάδικα έγινε φασαρία" σε ασιατικό μιξ;

ΓΟΥΑΗ ΔΕ ΦΑΚ ΝΟΤ

Η πρώτη προσπάθεια αποτύπωσης του διάσημου αντι-ήρωα της Μάρβελ δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά. Αλλά απο την άλλη, χεστήκαμε κιόλα. Διότι εδώ έχουμε Ντολφ Λούντγκρεν, ψηλό ομορφονιό, με λουκ μου-αρέσει-να-πηγαίνω-στο-μο-μπέτερ, να ζει στους ΠΟΛΥ ΚΑΘΑΡΟΥΣ υπονόμους, πράγμα που φανερώνει μια διάθεση για νοικοκυριό.

Δηλαδή καλός και ο πόλεμος κατά του εγκλήματος, αλλά δεν θα ζούμε και σαν γουρούνια σόρι κιόλας. Στο πλεύρο του, ο Λούις Γκόσετ Τζούνιορ που εδώ δεν είναι καθόλου Ατσαλένιος Αετός και ένα σχολικό πούλμαν.

Και κάτι μαχαιράκια με νεκροκεφαλές απάνου, αλλά οκ, δεν το συζητάμε πολύ αυτό.

Nέος, ομορφονιός χαιτάς πάει στην Ινδονησία για μπακπάκινγκ, τον περνάνε για τον Σταλλόνε (γιατί ΦΥΣΙΚΑ) και του λένε θα σε κάνουμε τον Ράμπο της Ινδονησίας, αλλά δεν θα σε πούμε Ράμπο γιατί θα μας σούρουν στα δικαστήρια, οπότε το Ράμπου πως σου φαίνεται;

Μια χαρά λέει ο νεαρός και έτσι γεννιέται ο Ράμπου ο Εισβολέας.

Σεξπλοητέσιο για όλη την οικογένεια (θα σας εξηγήσουμε), μηχανάκια, ΠΟΛΛΑ μηχανάκια και ένα μαγικό μπαλάκι απο βιμπράνιο (ίσως και όχι) σε μια ταινία εκδίκησης που θα ήθελαν να είναι κάτι άλλο, αλλά τελικά δεν ήταν και τόσο σίγουροι και λένε “εντάξει ταινία εκδίκησης ωχου”.…

O Ρότζερ Κόρμαν, αυτός ο συγκλονιστικός ιερέας του εξπλοητέσιο και του b-movie κινηματογράφου, μας πάει στο διάστημα και ακόμα παραπέρα, γιατί σου λέει αφού έβγαλε φράγκα ο Λούκας, εγώ τι είμαι; Μαλάκας;

Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι, ειδικά όταν έχεις Τζέημς Κάμερον στα εφέ (όχι σοβαρά τώρα) και ένα καστ που θα ζήλευαν πολλοί. O Ρόμπερτ Βον, ο Τζορτζ Πέπαρντ ή Πεπάρντ και ο Τζον Σάξον είναι τριπλέτα θανάτου, αλλά όταν κουμπώνει απο δίπλα και η Σύμπιλ Ντάνινγκ, η απόλυτη αντρική φαντασίωση των 70ς και των 80ς, το πράγμα γίνεται πυρηνικό.

Αστρομάχες, διαστημικοί σαματάδες και δυναμική παρέας, το Battle …

Ο Ρόμπερτ Ζνταρ παίζει τον ρόλο του σχεδόν χαηλαντερ-ικού δολοφόνου και στέκεται απέναντι στον μονιμομέθυσο Τσαρλς Νέηπιερ, που βάζει πάνω απο την δουλεά του το ΒΑΤ 69, την βότκα Ποτέμκιν, το τζιν Λοντον Φαηνεστ και άλλα τέτοια εκλεκτά υγρά.

Μια ταινιά για γερά νεύρα, κυρίως γιατί αναρωτιέσαι γιατί αναφέρεται στα κρέντιτς η ύπαρξη σεναριογράφου, που όμως επενδύει ΠΟΛΥ στην αντρική ρώγα, κάτι που γενικά δεν το βλέπουμε πολύ στο σινεμά. Να σας το πούμε έτσι, δεν θυμόμαστε πολλές ταινίες που ΙΣΩΣ σταματούσαν το γύρισμα στην μέση μιας σκηνής και φωνάζανε “ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΣΑ ΛΙΓΑ ΠΛΑΝA ΑΠΟ ΤΙΣ ΡΩΓΕΣ ΤΟΥ ΡΟΜΠΕΡΤ;”…

Το γνωστό ηλεκτρονικό beat 'em up εισβάλλει στην παλαίστρα του σινεμά και φέρνει μαζί του, όλη την ένταση που μας χάριζε όταν το συναντούσαμε στα μπλιμπλικάδικα της νιότης μας.

Ή και όχι. Βασικά καθόλου. Ούτε τόσο δα. Το Τάπολ Τράκον πρέπει να είναι ένα απο τα κορυφαία παραδείγματα του περίφημου "έχουμε λεφτά για ταινία, ας φάμε όμως αυτά που θα πάνε στο σενάριο σε σουβλάκια", αλλά σώζεται ΙΣΩΣ, ΛΙΓΟ, απο την παρουσία του Μαρκ Ντακάσκος, του Ρόμπερτ Πάτρικ και της Αλίσα Μιλάνο, οι οποίοι πασχίζουν φιλότιμα να καλύψουν τον λάκκο με σκατά στον οποίο παίζουν, καθώς και να μας κάνουν να αγνοήσουμε τον Σκοτ Γουλφ.

Δεν τα καταφέρνουν πάντα. Ο Σκοτ Γουλφ ειδικά, κάνει τις σκηνές καράτε του Μάρκου Λεζέ στο Δε Κόπανοι να φαντάζουν deleted scenes απο το Έντερ Δε Ντράγκον όταν τις συγκρίνεις με τις δικές του.

Αλλά εντάξει, είναι φρέσκια φατσούλα.

Τάπολ Τράκον. Να μια ταινία που δεν πρέπει να δεις ποτέ.

H θρυλική Τρέησι Λόρντς πρωταγωνιστεί σε αυτό το ροκερόλ παραμύθι, που μας μαθαίνει μερικές πολύ μεγάλες αλήθειες όπως:

* Ο σατανάς εκτιμά το καλό κιθαριστικό κοκορέτσι

* Τα σύγχρονα βαμπίρ έχουν πράσινους φακούς

* Το να υπηρετείς τον σατανά είναι γενικά καλή φάση, εκτός αν σου αρέσει το φαγητό

Μας μαθαίνει και κάτι άλλα, αλλά δεν είναι η ώρα τώρα κατά πρώτον και κατά δεύτερον πρέπει να αφήσουμε και μερικά πράματα να ανακαλύψετε φάση τύπου.

Πάντως ας πούμε οι Ενδελέχεια δεν αντιμετώπισαν ποτέ προβλήματα όπως αυτά που παρουσιάζονται στην ταινία. Ίσως για τούτο να παρέμειναν άθλιοι

Σε αυτό το σημείο θα έπρεπε να αλλάξουμε όνομα στο ποντκαστ και να το πούμε απλά "Γκόντφρεη Χο Γαμάς Ρε Φίλε", αλλά κάπου δεν είναι και τόσο πιασάρικο.

Είμαστε ομως και πάλι στα λημέρια του σπουδαίου Γκόντφρεη, αν και εδώ αλλάζει ελαφρώς το όνομά του, μήπως και δεν τον πάρουμε πρέφα. Τον παίρνουμε. Περιέργως, το θέμα μας εδώ δεν είναι ο Γκόντφρεη, αλλά η αμίμητη και μαγευτική Σύνθια Ρόθροκ, μια οπτασία πολεμικών τεχνών και μια γυναίκα που έχει αδικηθεί χωρίς ίχνος υπερβολής, όσο αυτό έχει να κάνει με την θέση της στο hall of fame του action κινηματογράφου.

Το Undefeatable δεν είναι και η καλύτερη στιγμή της, αλλά της δίνει την πλατφόρμα να Ροθροκ-ίσει, πράγμα πάντα χρήσιμο, ενώ το claim to fame της ταινίας, είναι πως περιέχει μια απο τις ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ final fight scenes στην ιστορία της action-ιάς. Σοβαρά όμως, είναι οσκαρικά κακή. Τύπου η Σύνθια κάνει την τραυματισμένη για να μην φαίνεται πολύ. Δηλαδή οκ. ΟΚΕΗ.

To κρατάμε Φιλιππινιάρικο με το W is War και νιώθουμε δικαωμένοι ως πόντκαστ γιατί με το κάτι-σαν-Μαντ-Μαξ-αν-το-Μαντ-Μαξ-ήταν-φτιαγμένο-στην-Χαλκίδα, του Σκορσέζε των Φιλιππίνων Γουίλι Μιλάν, βρίσκουμε επιτέλους μια ταινία που ούτε το ίντερνε δεν θέλει, μιας και ελάχιστα υπάρχουν για δαύτην στα γουορλντ γουάηντ δίχτυα.

Εντούτοις είναι μια ταινία γροθιά στο στομάχι ή πιο σωστά γροθιά στο πουλί ή ακόμα πιο σωστά ψαλίδι στο πουλί, μιας και αφορά την ιστορία ενός φιλότιμου μπάτσου που τα βάνει με τη λάθος συμμορία και μετά του κόβουν το πουλί.

Η συμμορία, όχι κάποιοι άλλοι άσχετοι περαστικοί ξέρω γω. Ο άπουλος πλέον αστυνομικός, αποφασίζει να πάρει σκλήρη εκδίκηση, γιατί κοτζάμ πουλί του κόψανε δεν του μαυρίσανε το μάτι, ενώ η γυναίκα του κάμει σέηξ με συνάδελφό του που έχει πουλί.

Γενικά παίζει πολύ πουλί και απουσία πουλιού στην ταινία. It's the driving force of the movie.

Ναι οκ, δεν είναι η πρώτη φορά που πάμε προς Ασία μεριά, αλλά ό,τι τίτλους γουστέρνουμε θα βάνουμε εντάξει;

Σε κάθε περίφτωση στάση ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ η σμερινή, καθώς εξετάζουμε τον σπουδαίο Ερνέστο Ντέλα Κρουζ, που ο κόσμος έμαθε να αποκαλεί Weng Weng. Ο χωρίς αμφιβολία μικρότερος σε μέγεθος πρωταγωνιστής στην ιστορία του σινεμά, ταυτόχρονα ήταν και παραμένει ο μεγαλύτερος κινηματογραφικός σταρ που έβγαλαν ποτέ οι Φιλιππίνες.

Στο For Your Height Only, ίσως την πιο γνωστή ταινία του, ο Weng Weng τα κάνει όλα και συμφέρει: σκοτώνει κακούς, πυροβολά, σπαθομαχάει, πηδάει απο κτίρια με μαεστρική χρήση ομπρέλας, δείχνει τις θανατηφόρες κλωτσές του και ΦΥΣΙΚΑ κάνει τα κορίτσα να χάνουν τα μυαλά τους.

Είναι ο Τζέημς Μποντ τσέπης, είναι ο Weng Weng και είναι στο Film Pit.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ!

To Film Pit, μια στροφή πριν τις 40 εκπομπές, επιστρέφει στις ρίζες του και συγκεκριμένα στην copy-paste αγκαλίτσα του Godfrey Ho, για μια ακόμη βουτιά στα δροσιστικά νερά της IFD.

Αυτήν την φορά για μια ταινία τόσο γαμάτη που της έδωκαν τρία ονόματα. Το Ninja: Silent Assassin, ή Black Ninja, ή Ninja Operation: Knight and Warrior, καταπιάνεται με την εκδίκηση, τα εργατικά σωματεία, το γκοφρέ χαρτί ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΠΟΥΣΙΑ ΜΥΣΤΑΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΩ ΧΕΙΛΟΣ ΤΟΥ ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΧΑΡΙΣΟΝ.

Ναι, ο Ρίτσαρντ Χάρισον ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΥΣΤΑΚΑ σε αυτήν την ταινία και είναι να αναρωτιέσαι πως επέτρεψαν ένα τέτοιο σινεματικό σκάνδαλο.   Ας είναι όμως, Ότι χάνει σε τρίχες, το Ninja: Silent Assassin το κερδίζει απο την αφρικάνικη γοητεία του Αλφόνς Μπενί, που στέκεται επάξια ως το φόκαλ ποιντ στην σεναριακά (ίσως) πιο φιλόδοξη ninj-ική ταινά του Χο.

Χωρίς αυτό να λέει απαραίτητα και πολλά αλλά τέλος πάντων.

Watch full movie

Κάντε κάνα λαηκ: The Film Pit on Facebook

Κάντε σασκραή για να βρείτε όλα τα κινηματογραφικά έπη που μας έχουν απασχολήσει, καθώς και άλλα καλούδια (και κακούδια): The Film Pit on YouTube

To συγκλονιστικό διαμάντι του Αμίρ Σερβάν, το καλύτερο buddy cop movie που έγινε ποτε, το Έβερεστ των κινηματογραφικών πολεμικών τεχνών και ασφαλώς το The Room με πιστολίδι.  Όλα αυτά για 90-κάτι λεπτά direct-to-video λατρείας, με τον Ματ Χάνον front and center να οδηγεί και όλους τους υπόλοιπους να ακολουθούν.

Action, ατάκες, άβολο, ΠΟΛΥ ΑΒΟΛΟ σεξ και μια απο τις καλύτερες περούκες που έχουν φορεθεί ποτέ για τις ανάγκες του βίδεο και του σινεμά.

Το Σαμουράι Καπ έπαιζε και συνεχίζει να παίζει χωρίς ΙΧΝΟΣ αντιπάλου.

Κάντε κάνα λαηκ: The Film Pit on Facebook

Κάντε σασκραή για να βρείτε όλα τα κινηματογραφικά έπη που μας έχουν απασχολήσει, καθώς και άλλα καλούδια (και κακούδια): The Film Pit on YouTube

ΞΕΦΑΝΤΩΣΤΕ ΜΕ ΧΟΡΟ-ΠΟΝΤΚΑΣΤ

Εξαιρετικός πολυθεσίτης τύπος εξασκεί το το-πρωι-δάσκαλος-το-βράδυ-χορευτής-αλλά-και-δάσκαλος-πάλι, φορώντας δερμάτινα και καβαλώντας μηχανή υψηλού κυβισμού. Στέκι του, ένα κακόφημο ντανς κλαμπ που όλοι χορεύουν λαμπάντα και λύνουν εξισώσεις ή κάτι τέτοιο.   Στα πόδια του όμως μπλέκει όμορφη πλην πλούσια μαθήτρια , η οποία θα φέρει την ζωή του τούμπα, αλλά και άλλες χορευτικές κινήσεις.

Ρομαντικοχορευτική δραματοκομεντί άλφα-άλφα, απο αυτές που ίσως να νομίζατε ότι δεν ταιριάζουν στο φιλμ πιτ, αλλά ΤΟΣΑ ΞΕΡΑΤΕ. Εμείς φέραμε το λαμπάντα στην Ελλάδα άλλωστε.

EΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΔΡΑΣΟ-ΠΟΔΚΑΣΤ

Ένα απο τα (ευτυχώς λίγα) κινηματογραφικά οχήματα των δίδυμων David και Peter Paul, a.k.a. The Barbarian Brothers (ναι, σοβαρά), το ΤΑΠ-ΟΛ ΤΡΑΜ-ΠΟΛ είναι αυτό που συμβαίνει όταν πάρεις το 48 Ώρες και τον Μπάτσο του Μπέβερλι Χιλς και τα αφήσεις να μουλιάσουν απο τον τίμιο ιδρώτα που στάζει απο ένα πάγκο γυμναστηρίου. Λίγο σίχαμα ως εικόνα, αλλά αναγκαίο.

Οι δίδυμοι καταφέρνουν ΚΑΙ εδώ να είναι συγκλονιστικοί με τις κομμωτικές και ενδυματολογικές τους επιλογές να είναι λουκουμάτες και αξοζήλευτες.   Το σαπόρτ καστ των Ντέηβιντ "έπαιξα σε περισσότερες ταινίες απο όσες μπορώ να θυμηθώ" Καραντάην, Ρόντι ΜακΝτάουελ, Τρόι Ντόναχιου και Τζέημς Ντούχαν, δεν αρκεί για να θολώσει την λάμψη των δίδυμων πύργων της αταλαντοσύνης, ενώ τα φαρμακερά κιθαρο-σολίδια αρκούν για να μας κάνουν όλους να ξεκινήσουμε άμεσα μαθήματα κιθάρας.

Η ταινία τα πήγε πολύ καλά στην Χαβάη.

Κάμουμε ένα μικρό στοπ στην ροή της δράσης για να ασχοληθούμε με το Ράπιν, το εκπληκτικό μιούζικαλ της Κάνον, που αποτελεί την πλέον σημαντική ταινία με θέμα το χιπ χοπ απο την εποχή του ποτέ.

Ο Μάριο Φαν Πημπλς είναι ο Χουντ, ένας ταλαντούχος-αλλά-όχι χιπ χοπερ που αποφυλακίζεται μαζί με το γκετο μπλάστα του και αναλαμβάνει να τα βάνει με συμμορίες και το τζεντριφικέσιο, δια να σώσει  την φτωχογειτονιά του και να πάρει πίσω το κορίτσι του.

Κοφτερές ρίμες, ακούραστα μπητ και ο Αης Τι, που ντρέπεται που πήρε μέρος σε αυτήν την ταινία. Αν είναι να ακούσετε ΕΝΑ ποδκαστ του Φιλμ Πιτ ας είναι αυτό.

Εδώ που τα λέμε όμως γιατί να ακούσετε μόνο ένα; ΤΙ ΖΟΡΙ ΤΡΑΒΑΤΕ;

Ο Τζεφ Σπήκμαν, είναι ο Τζεφ Σάντερς στην ταινία Το Τέλειο Όπλο, άλλη μια κινηματογραφική δημιουργία με φόντο την συνεχή μάχη της εργατικής τάξης απέναντι στις μαφίες που εκμεταλεύονται τον τίμιο ιδρώτα των εργαζομένων.

Ως πιστός μαθητής Vogue της Μαντόνα, ο Σπήκμαν αναδεικνύει την μαχητική πλευρά του χορευτικού αυτού είδους σε μια ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες. Απο άλλους ηθοποιούς που δεν παίζουν σε αυτήν.

Πρώτο μετα-καραντινιακό πόδκαστ φίλες και φίλοι. Επιστρέφουμε με μάπες.…

Ή αλλιώς Πως Έμαθα Να Αγαπάω Το Ντένιμ Σορτσάκι Μου Και Να Σκοτώνω Κόσμο Που Με Ενοχλάει.

Το εξαιρετικό όλα-μέσα του Ντέηβιντ Πράηορ που δεν έλαβε ούτε μια υποψηφιότητα για όσκαρ επειδή ο κόσμος είναι άδικος, σας καλεί να το γνωρίσετε. ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΗΣΑΤΕ.

Χαιταίος σορτσάκιας με το φιλότιμο στο 100, αρπάζεται απο ψυχοπαθείς παραστρατιωτικούς ενώ βγάνει τα σκουπίδια ή κάτι τέτοιο και ρίχνεται σε ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου.

O προστάτης άγιος του Film Pit, ο Αη Λορένζο Λάμας, πρωταγωνιστεί και μεγαλουργεί σε αυτήν την ορθοπεταλιά δράσης, δίπλα στον Νικ Νόλτε των άστεγων Γκάρι Μπιούσεη, μια ταινία στην οποία αναφέρθηκε ειδικά ο Αη Λορένζο στο μεσάτζιο που έστειλε σε όλους εμάς και όλες εσές πριν λίγο καιρό.

Τότε βέβαια δεν είχαμε κορονοβάηρους και τέτοια, αλλά οκ, μικρή λεπτομέρεια δεν έγινε κάτι.

Το Δε Ρέητζ, ή αλλιώς το Εχω Νεύρα, ή αλλιώς Η οργή του μπάτσου, ή αλλιώς Ένας ξεπεσμένος, μια ταλαντούχα και ένας ψυχάκιας, ή αλλιώς Λαμάς και Δέρνεις (πολύ κακό, το παίρνω πίσω), είναι πραγματικά ένα απο τα λιγότερα γνωστά ΕΠΗ του προστάτη της υπόγας της Κυψέλης, μια ευκαιρία για τον ίδιο να αναδείξει το πλήρες εύρος του υποκριτικού του ταλέντου, που πάει όσο περίπου το ύψος του.

Στα μπόνους της ταινίας το κάμεο του Δαβίδ Καραντάην σε αναπηρικό καροτσάκι, κύριως επειδής βαρίοταν να σηκωθεί.

Τι γίνεται όταν θες να κάνεις το Τοπ Γκαν ή τον Ατσαλένιο Αετό, αλλά δεν έχεις ούτε τα χρήματα, ούτε το ταλέντο; Φτιάνεις το Γουόρμπερντς.

Ή αλλιώς τι συμβαίνει όταν το brief φτάνει στο στούντιο ως "θέλουμε εκεί ένα πολεμικό να είναι με μαχητικά να γίνονται πράματα να γίνονται, αλλα να έχει και ιστορία μην είναι καμιά μαλακία" και ο σκηνοθέτης το βλέπει και λέει "α σαν τις Αέρινες Σιωπές λέει" και μετά το βλέπουν όλοι μαζί και αυτός που έγραψε το brief λέει ΟΧΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΔΕΝ ΕΛΕΓΑ ΑΥΤΟ και τρέχουν να προλάβουν να το ξαναφτιάξουν αλλά απλά βάζοντας τα πλάνα με άλλη σειρά.

Ή κάτι τέτοιο. Ναι.

ή αλλιώς το Star Wars για μερακλήδες. Ή αλλιώς "Διάστημα: Μετά το Λύκειο, τι;"

Ταινία επιστημονικής φαντασίας για αρχόντους, το Starcrash έχει αποτυπωθεί στους ουρανούς του σινεμά επειδής παίζει ο μέγας Κρίστοφερ Πλάμερ, αν και το "παίζει" είναι λίγο υπερβολή με βάση την ερμηνεία του. Στην ουσία είναι λες και ξεκαβαλάει απο σαββατοκύριακο στην Ικαρία, με χάνγκοβερ πυρηνικό και μυαλό που αρνείται να λειτουργήσει.

Αλλά, για τον ρόλο του αυτοκράτορα παει ταμάμ.

Επίσης δυνατός ο Ντέηβιντε Χάσελχοφ στον ρόλο του πρίγκηπα Μαλάκα και αποκάλυψη ο ρόλος Ρομπότ-βλάχος-απο-την-Αριζόνα.

Επίλογος δυνατός για την ενότητα Πχιότητα Πέρα απο τα Άστρα

Μεροκαματιάρης μάγειρος, απόφοιτος των Hambo, μπλέκει με παράνομαι κυκλωματα τζόγου και την διαπλανητική μαφία και αναγκάζεται να γίνει πυγμάχος-τερατομαχητής σε αρένα απο κόντρα πλακέ, νοβοπάν και νέον φώτα με λέηζερ πόιντερ και τέτοια.

Τα πάει καλά, αλλά ως παιδί του λαού που έχει να περάσει βουνά για να φτάσει στην όαση της επιτυχίας, θα βρει μπροστά του το τέρας της διαφθοράς και τον πρωταθλητή του αθλήματος, επίσης τέρας.

Αν ποτέ αναρωτηθήκατε πως θα ήταν ο Ρόκι στο διάστημα και με σενάριο 2 προτάσεων look no further.

O Ντον ΔΕ ΝΤΡΑΓΚΟΝ Γουίλσον, more αρρωστημένα ξύλινος απο ποτέ, σε έναν ρόλο σταθμό, όπου καταφέρνει να συνδυάσει τον τερμηνέητορ, τον μαντ μαξ, τον χάρισον φορντ απο το μπλέηντ ράνερ και τον παύλο ευαγγελόπουλο στο Εξάρχεια ώρα 12.

Και αν δεν σας έκανε κάτι αυτό που μόλις διαβάσατε (μαλακία σας), το ΦιούτσουρΚικ ή αλλιώς Ψηφιακός Νταής, ή αλλιώς Ξύλο απο το... Μέλλον, είναι (άλλη) μια ταινία ύμνος στην μάχη της εργατικής τάξης κόντρα στο κεφάλαιο που ελέγχει τα πάντα ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΗΤΡΕΛΗΑ.

Ή αλλιώς, στο διάστημα κανείς δεν σε ακούει να μπατσάρεις. Ή αν θέτε πιο λεπτομέρεια, διαστημικό μπατσάδικο κάμει περιπολίες με πλήρωμα απο το πανέρι και με ρομποτική γκόμινα στο τιμόνι και στα γενικά καθήκοντα.

Μια ταινία που ΙΣΩΣ ξέχασε να ότι που και που χρειάζεσαι σενάριο (ΝΑ ΜΙΑ ΙΔΕΑ), η οποία κερδίζει τους όποιους ελάχιστους πόντους της απο τα μαγικά πλάνα με την αδικοχαμένη Ντόροθι Στράτεν.  Κατά τα λοιπά δυσκολευτήκαμε να την δούμε ολάκερη.

Νεαρή μάηνερ, γνήσια κόρη της εργατιάς, εργάζεται σε ορυχείο νάνων όταν το μισάνθρωπο πρόσωπο της εξουσίας εμφανίζεται στην φάση της και την τιμωρεί για ένα έγκλημα που ουδέποτε διέπραξε.

Στην φυλακή, την περίφημη ΔΙΑΣΤΗΜΟΣΤΕΝΗ, η προικισμένη μάηνερ θα πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των υπόλοιπων γυναικών της φυλακής, ώστε να οργανώσει μια επική απόδραση που θα ζήλευε και ο Κληντίστγου.

Οσκαρικές ερμηνείες σε μια ταινία για γνήσιους σινεφίλ και λάτρεις του ωραίου απο κάθε άποψη. Και στο υπόγειο της Κυψέλης είμαστε τέτοιοι.

Ένας σερίφης με ψυχοπαθή γιο (ΘΑ ΔΕΙΤΕ), πρέπει να αντιμετωπίσει έναν παλιό του εχθρό, τον Τζακ Φροστ με το όνομα, που είναι σήριαλ κίλερ τύπου. 

Αυτήν την φορά όμως ο σήριαλ κίλερ τύπου δεν είναι άνθρωπος αλλά χιονάνθρωπος. Η ταινία-ύμνος στον Δημήτρη Μητροπάνο, το Τζακ Φροστ είναι τόσο κακό όσο ακούγεται.

Πάει να το σώσει το ντεμπούτο της Σάνον Ελίζαμπεθ, αλλά όχι. Καλά Χριστούγεννα να έχουμε παναγίτσα μου, όχι άλλα κρίσμας σπέσιαλς.

Σιχαμερά πλούσιος τύπος παθαίνει αμνησία και πιστεύει ότι είναι ο Αγιοβασίλης, επειδής του το λέει ένας άσχετος. Στην συνέχεια, ο εν λόγω σιχαμερά πλούσιος τα βάζει με άλλον (κακό) σιχαμερά πλούσιο επειδής ο κακός σιχαμερά πλούσιος θέλει να ισοπεδώσει ορφανοτροφείο δια να αρπάξει τα ηλεκτρίσιτι κρίσταλς που υπάρχουν απο κάτου.

Ή ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ. ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΑΙΖΕΙ Ο ΧΑΛΧΟΓΚΑΝ ΕΛΑ ΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ ΚΑΙ ΣΕΝΑΡΙΟ

Έναρξη σεζόν του με το Elves που λέει σκληρές αλήθειες. Οι ναζί φτιάνουν στράτευμα με αιμομικτικά ξωτικά ή κάτι παρόμοιο, ο αγιοβασίλης καπνίζει μόνο γόπα, μια μάνα πνίγει γατιά και ο παππούς είναι ανώμαλος.

ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΝΑ ΕΧΟΜΕ.

Watch full movie

Κάντε κάνα λαηκ: The Film Pit on Facebook

Κάντε σασκραή για να βρείτε όλα τα κινηματογραφικά έπη που μας έχουν απασχολήσει, καθώς και άλλα καλούδια: The Film Pit on YouTube

Δες το μέγα φινάλε της πρώτης σεζόν εδώ: https://youtu.be/MKGNygwahVg

ΧΑΛΟΓΟΥΗΝΙΚΟ ΠΟΔΚΑΣΤ #2

Το δεύτερο απο τα θρια ποδκαστ με αφορμήτ ο χαλογουήν μας βρίσκει να βουτάμε απο την Κυψέλη και να βγαίνομε με μακροβούτι στο Σαν Φρατζίστκο, εκεί που οι Νήον Μένιακς δεν έχουν καμία σχέση με το νήον που λέμε, αλλά ζουν κάτω απο την γέφυρα της πόλης (διότι γιατί όχι) και σκοτώνουν κόσμο αβέρτα.

Στα συν της δολοφονικής παρέας ο χαρακτήρας Σώβρακος/Μινέρβας/Νίκος Αναστόπουλος που ενώ οι άλλοι σκοτώνουν εκείνος παίρνει και κανένα μάτι.

Χαρτοπόλεμο δεν θα χρειαστείτε, ούτε πάρτι, τα έχει κανονίσει όλα η ταινία.

ΧΑΛΟΓΟΥΗΝΙΚΟ ΠΟΔΚΑΣΤ

To πρώτο απο τα τρια πόδκαστ που θα κάνομε με αφορμή το χαλογουήν, είναι δυστυχώς για εσάς η μόνη νότα πχιότητας σε αυτό το μασκαρεμένο τριολέ. Ο Λάρι Ντρέηκ παίζει λίγο, αλλά αφήνει την σφραγίδα του στην ταινία. Το κάρο το οδηγούν απο εκεί και πέρα ο Τσαρλς Ντέρνινγκ και ο Λεήν Σμιθ, ως ντούο κατσικόβλαχων, που κάμουν μια δολοφονία και τηνε βγάνουν καθαρή. Ο φάνδασμας του Ντρέηκ όμως δεν θα τους αφήσει να βάλουν κώλο κάτω.

Ταινία απλή, καλοδουλεμένη και χαλογουηνάτη, με μηδενικό αίμα και γκορ, αλλά άφθονη ατμόσφαιρα, διότι εφτιάχθηκε για την τηλεόραση ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΩΜΑΛΟΙ.

ΠΑΛΙ ΜΕ ΕΛΙΝΑ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ ΦΑΤΣΑ ΚΑΡΤΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΛΕΓΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ.

ΣΧΟΛΙΚΟ ΠΟΔΚΑΣΤ ΑΡΘΙΜΟΣ ΠΕΝΔΟ

Prom Night a.k.a όταν οι μαχαιριές χορεύουν ντίσκο.

Η Τζέημι Λι Κέρτις έχει χάσει την αδρεφή της, αλλά στα παλιά της τα παπούτσα κάπου, ο Λέλσι Νίλσεν κρατά ισορροπίες γιατί η γυναίκα του δεν την παλεύει, ο γιος του έχει αφάνα και μέσα σε όλα τα υπόλοιπα, ένας ανώμαλος ή μια ανώμαλη (ΜΥΣΤΗΡΙΟ) έχει βάνει στο μάτι την ντίβα του σκολείου και το παρεάκι της.

Συναισθηματικές συγκρούσεις, ντίσκο, πρόβες, κι άλλη ντίσκο, χαίτες και καούκες, φρύδια-σκουληκαντέρες, λίγη ακόμα ντίσκο και ένας αποκεφαλισμός μούρλια.

Ή αν δεν σας κάνουν όλα τούτα, η ταινία που εκατακλέφτηκε απο το Scream και το I know what you did last summer.

Elina on Insta: @dimmelo_

Μια ταίνια ύμνος στον τραγουδιστή Τριαντάφυλλο και το χιτ του "βλέπω κάτι όνειρα που με τρομάζουν και ξυπνάω", το Cheerleader Camp θέλει πάρα πολύ να είναι ένα Αρτζεντικό σλάσερ, αλλά του αρέσουν πολύ τα νεανικά κορμιά και το σέηξ και έτσι κάπου χάνεται σε δρόμους σέξι κωμωδίας, με χονδρούς ματάκήδες, γέρους ηδονοβλεψίες και ντούρους σερίφηδες.

Αυτό που προκύπτει είναι ένα άκρως μπερδεμένο δημιούργημα με φόντο μια κατασκήνωση στον Μαραθώνα (περίπου), όπου η Λουσίντα (λέγε με Νίντζα 3 Δε Ντομινέσιο) Ντίκεη είναι μασκότ-κροκόδειλας αλλά και ψυχόπα πρώτης κλάσης. 

Συμμετοχή σταθιμός και για την Τέρι Γουέιγκελ που σε κάποια φάση παράτησε τα όνειρα για όσκαρ και έγινε πορνοστάρ. Πιθανόν μετά το τέλος των γυρισμάτων αυτής της ταινίας.

Νεαρός πρώην νεόπλουτος, νυν ψιλομπατίρης αλλά με μνήμες μεγαλείου, φθάνει σε νέα πόλη και μπλέκεται σε μια ιστορία έρωτα, ανταγωνισμού, έντασης και σχολικού καθώς και (κυρίως) εξωσχολικού τσαμπουκά. 

Καστ μεγατόνων με Τζέημς Σπέηντερ και Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ στα νιάτα τους, καμπουροκαρατερίστα Ματ Κλαρκ σε ρόλο ταξιτζή-πατέρα και μέγα Τζιμ Κάρολ να τραγουδάει για τα μπαλέτα του Φώτη Μεταξόπουλου.

Το σχολείο είναι επικίνδυνο πράμα όταν είσαι πρώην ΟΝΝΕΔ-ιτης, νυν (σχετικά) πτωχός πλην τίμιος ερωτίλος.

Ή αλλιως "Η Πυρηνική Γκράβα".

Ή αλλιώς "Ρόδα, Τσάντα και Τσερνόμπιλ".

Ή αλλιώς "Σχολικά Σε Τιμές Πυρηνικές".

Ή αλλιώς "Πρέζα Σεξ Πυρηνικά, Αυτά Μάθαμε Απο Παιδιά".

Ή αλλιώς συνεχίζουμε με σχολικό παροξυσμό και ο Αχιλλέας μας αποκαλύπτει ένα ακόμα κεφάλαιο της ζωής του.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΑΣ ΠΟΔΚΑΣΤ

Νέα θεματική, για να πάει πακέτο με ταει πακέτο με τα σκολεία.

Φιλόδοξος και σε γενικές γραμμές καλός άθρωπος (και ΠΑΣΟΚΟΣ ξεκάθαρα) πιάνει δουλειά σε λύκειο δύσκολο ως δάσκαλο μουσικής. Εκεί βρίσκει ότι κουμάντο κάμει μια παρέα σκληρή που όταν δεν ακούει πανκ, πουλάει ντρόγκια που αναγκάζουν μαθητές να σκαρφαλώνουν σε κοντάρια σημαίας και μετά να πέφτουν. Μαλακία κάπου.

Η παρέα των πάνκηδων δεν αργεί να βάνει τον καλο ΠΑΣΟΚΟ καθηγητή στο στόχαστρο, οδηγώντας τον δασκαλάκο να ανακαλύψει τον Αλμπέρτο Εσκενάζυ που έκρυβε μέσα του.

Μια ταινία-ορθοπεταλιά απο κάθε άποψη, με Λάλο Σίφριν να ξηγιέται ροκ σάουντρακ που θα ζήλευαν και οι Ριφιφί.

Είναι το έτος 3000 ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Δηλαδή αυτό έλειπε, 3000 πιάσαμε όχι σαν τους άλλους τους φλώρους με τα 1999 και τα 2000 και τις τρίχες τις κατσαρές. ΤΡΙΑ ΧΙΛΙΑΡΙΚΑ ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΟΥ ΡΕ. Βαρύ.

Στο μακρινό μέλλον λοιπόν, η ανθρωπότητα εξακολουθεί να τα κάνει πουτάνα και δεν έχει νερό. Αμάξα, βεζίνα και δερμάτινα τζάκετ έχει, αλλά απο εξάδες νερό πάπαλα.

Κάπου εκεί μπαίνει το δίδυμο φωτιά ψηλός αντι-ήρωας, κονδό ανήλικο μπάσταρδο και αρχίζει και τα βάνει όλα στην σειρά τους. Περίπου.

Α ναι και δεν έχει ExterminatorS. Ένα είναι.

Eίναι το 1990. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Μέλλον στο μέλλο, πάντα μέλλον εδώ βλέπετε που θα έλεγα και ο Μανόλο, αλλά ας αφήσουμε τον Μανόλο έξω απο αυτό το ποδκαστ.

Ας ΜΗΝ αφήσουμε έξω όμως τον Μαρκ τον Γκρέγκορι, τον αξέχαστο Λόρδο Άβολο του Ιταλικού εξπλοητέσιο, που πρωταγωνιστεί εδώ ως αρχηγός συμμορίας μηχανόβιων σε ένα σενάριο με κάτι κακούς του κεφαλαίου και κάτι συμμορίες του Φώτη Μεταξόπουλου. 

Στα μπόνους του ποδκαστ, μια ακόμη αναφορά στον Γιώργη τον Ήστμαν, τον προστάτη άγιο του υπογείου της Κυψέλης, μεγάλη η χάρη του παναγίαμ.

1990 - δε μπρονξ γουόριορς. επειδή είναι γουόριορς. στο μπρονξ. Και είναι το 1990.

Ο αξέχαστος Γιάννης Βόγλης, επιστρέφει ξανά στον ρόλο του τιμωρού, μετά το Πανικός Στα Σχολεία, αλλά αυτήν την φορά δεν υπάρχουν ναρκωτικά. Ή σχολεία. Ή τα τζιν σύνολα 3 νούμερα πιο μικρά απο το μέγεθός του.   Βασικά δεν υπάρχει ούτε ο Γιάννης Βόγλης, αλλά ο δίδυμος αδερφός του απο την Αστόρια. Ή μπορεί και όχι. ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟΣΗ ΨΕΥΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ. Άλλο αυτό, δεν έχει να λέει. 

ΕΝΤΓΚΕΗΜ φίλες και φίλοι. ΠΑΙΧΝΙΔΟΤΕΛΟΣ. ή και "αν το Running Man είχε μπάτζετ 1000 δολάρεα και καταπιανόταν με το Running Man στα 10 πρώτα λεπτά της ταινίας".

Είναι το 2019. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Που είναι και το τώρα δηλαδή, αλλά είναι και το μέλλον. Στο μέλλον που είναι το τώρα αλλά και το μέλλον, ο κόσμος δεν μπορεί να κάνει παιδιά, αλλά υπάρχει μια γυναίκα που μπορεί να κάνει παιδιά και ένας Σνέηκ Πλίσκεν απο την Σταμάτα αναλαμβάνει να τήνε βρει. 

Στον δρόμο του βρίσκει μια άλλη κοπέλα (καλή αλλά δεν γεννάει), ένα νάνο (επίσης δεν γεννάει), έναν ψηλό με τρίχες (ούτε αυτός) και έχει για παρέα έναν γκαβό και έναν δυνατό. Επίσης δεν γεννάνε. 

Δράση, σασπένς και μια σκηνή ξύλου γυρισμένη στα ΚΤΕΛ Κηφισού. 

ΠΟΣΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΑΚΟΜΑ.

Στο μέλλον, ολοι θα ζούμε στα χώματα και στα χαλίκια της Αλάσκας, γιατί έχουν λιώσει τα χιόνια γιατί είχε ζέστη επειδής κάτι με πυρηνικά. Δεν ξέρουμε, έχει καύσωνες το μέλλον τι θέτε τώρα.

Ο Ρίτσαρντ Νόρτον δεν καταλαβαίνει όμως απο αυτά, επειδή τι να σου πει η ζέστα αν κυκλοφοράς ημιτσίτσιδος. Φτιάχνει όπλο ελβετικό σουγιά (ρίχνει ρουκέτες, βόμπες, σφαίρες, ενδέχεται για κοτομπέηκον) και τα βάνει με τους κακούς που ελέγχονε τα πετρέλαια, επειδής δεν είναι ωραίο να μην έχουμε όλοι πετρέλαια.

ή αλλιως Equalizer 2000 - H MAXH ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΠΕΤΖΙΝΑ

Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 90. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Εργατικός, φιλότιμος και μουσκουλωτός σάημποργκ-δολοφόνος αποφασίζει ότι τα αφεντικά του δεν του τα λένε καλά και ξεκινάει επικό ρόουντ τριπ δια να βρει τον εαυτό του, καμιά γκόμενα (βρίσκει) και κανένα τουρνουά μπραντεφέρ.

Οι τσουτσέδες των αφεντικών όμως δεν τον αφήνουν σε ηρεμία και κάπως έτσι ο ήρωάς μας θα πρέπει να τα βάνει με όλους και ούλα. Εκτός απο το γκομενάκι που αναφέραμε, η οποία είναι πολύ ξηγημένη. Κάπως έτσι τσουλάει το Hands of Steel, άλλο ένα ιταλικό έπος το οποίο αρχινάει την θεματική "στο μέλλον, όλα θα είναι πουτάνα. Μάλλον".

Αν σας έκατσε κάπως το μπραντεφέρ, ΝΑΙ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟΥΡΝΟΥΑ ΜΠΡΑΝΤΕΦΕΡ. ΩΡΑΙΑ, ΤΙ;   Για όλα τα υπόλοιπα ακούστε άλλο ένα μέγα πόδκαστ απο το υπόγειο της Κυψέλης.

H ταινία που κλείνει τον πρώτο άτυπο κύκλο του The Film Pit, δεν θα μπορούσε παρά να είναι ένα πασίγνωστο ξυλοφορτωτικό έπος. Μια παραγωγή που άνοιξε τις πόρτες της επιτυχίας διάπλατα για τον Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ και έβαλε στην ζωή μας τους όρους "κουμιτέ", "άγγιγμα θανάτου" και "ο Φρανκ Ντουξ είναι ο μεγαλύτερος απατεώνας όλων των εποχών"

 Ουσιαστικά η ταινία αποτελεί μια δικαιολογία για να ασχοληθούμε με την ζωή και το έργο του Φρανκ Ντουξ, που όπως μας ενημερώνει η ταινία είναι ο άνθρωπος που έδωσε ζωή και έμπνευση στο Bloodsport. ΓΙΑΤΙ Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΗ.

Τι μπορεί να κάνει ένας νεαρός καρατέκας, όταν μαφιόζοι απειλούν να πάρουν με το ζόρι την σχολή καράτε του πατέρα του; Να καλέσει τις αρχές; Να καλέσει τα κανάλια; Να καλέσει τον Κρις Σφέτα;

Όχι, όχι και ναι, οκ, ίσως.

Αλλά σε αυτήνα την περίπτωση ο νεαρός πρωταγωνιστής μας καλεί το φάντασμα του Μπρους Λη δια να του μάθει να βαράει, έτσι ώστε στο τέλος να τα βάνει με τον κακό Σοβιετικό Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ. Ναι, ο Ζαν Κλοντ παίζει τον σοβιετικό. Ας το ξεπεράσουμε. Ή και όχι. Μια ταινία για τα ξέφρενα νιάτα, τον έρωτα, την φιλία και τα χρήσιμα μαθήματα που μπορεί κάποιος να αποκομήσει όταν ζητάει χάρες απο τα πνεύματα.

Ο ψηλός και άβολος μύθος Μαρκ Γκρέγκορι είναι ένας ινδιάνος που γυρίζει απο κάπου (δεν μαθαίνουμε απο που) και έρχεται αντιμέτωπος με κακούς μπάτσους και ακόμα χειρότερους εργάτες μιας κατασκευαστικής εταιρίας.

Το αποτέλεσμα είναι ένα Ράμπο με πολύ τρέξιμο, πολλά βέλη και άφθονη άβολη δράση. Ένα γερό κοινωνικό μάθημα απο τον Φαμπρίτσιο Ντε Άντζελις που μας δείχνει ότι οι κατασκευαστικές εταιρίες δεν σέβονται κανέναν και πως οι μπάτσοι είναι παλιάνθρωποι με σχετικά εως πολύ κακό σημάδι. Μαλακία κάπως και στις δύο περιπτώσεις.

Νεαρή μπάνδα, αξιόλογη μέχρι το μεδούλι, σκορπάει μουζίκα και δικαιοσύνη τόσο πάνω όσο και κάτω απο την σκηνή. Το για πολλά χρόνια εξαφανισμένο δημιούργημα των Richard Park και Y.K. Kim είναι πάρα πολύ μπερδεμένο στα μέσα του, αλλά εντάξει δεν πειράζει, όταν το ντύνεις με τον ήχο των Dragon Sound, όλα είναι αμέσως καλύτερα.

Όπου Dragon Sound βάλετε την νεαρή μπάνδα που λέγαμε, η οποία λέει ένα βροντερό ΟΧΙ στο εμπόριο ναρκωτικών και τους κακούς νίντζα που το τρέχουν και λέει ΝΑΙ στο κλωτσομπούνι, το σπαθόξυλο και το ματσουκοσφάλιαρο που μοιράζει απλόχερα στους μοχθηρούς πιτζαμοφόρους νιντζαίους.

Ποπ και ροκ, νεαρή σάρκα, αίμα, ωραία ντυσίματα και άφθονη δράση της δεκάρας. ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΕΤΕ.

Με τον Στέλιο Καρακάση να πέφτει θύμα πανούκλας, το αφιέρωμά μας στο Miami Connection έπρεπε να μπει στον πάγο για αυτήν την εβδομάδα. Στην θέση του, ο ΑΤΣΙΛΕΑΣ ΤΣΑΡΜΠΙΛΑΣ και ο Μάκης Παπασημακόπουλος ομιλούν για το πότε άρχισαν να βλέπουν ταινίες ποιότητος, τι ρόλο έπαιξε ο κομμουνισμός και η δεξιά στην αγάπη τους για αυτές, ενώ κάπου μέσα εκεί εκφράζεται και ενα αντρίκιο πάθος για τον Βαλ Κίλμερ των πτωχών, Μάικλ Παρέ.

Στα έξτρας του επεισοδίου, μουσικές που ακούει κανείς σε τέτοιαι ταινίαι, απο την κιθάρα του Ατσιλέας Τσαρμπίλας

O Μπρούνο Ματέι δεν χαρίζει κάστανα στο Ρόμπογουορ. Παίρνει ένα κράνος μηχανής, το βάφει μαύρο, του βάζει απάνου κάτι στολίδια, το φοράει σε έναν λεβέντη, τον βαπτίζει ρομπότ-πολεμιστή (ΝΑΙ) και τόνε βάζει να χτυπηθεί στην ζούγκλα με τον Ρεμπ Μπράουν τον μπήχτουλα.

Kοινώς, το Predator συναντάει το Robocop. Στα Τζάμπο.

Άχαστο, αμίμητο και εκρηκτικό. Μια ορθοπεταλιά σφαίρας, φωνής και πεζοπορίας.

Η ωδή στον έρωτα του Frank Henenlotter, που αποδεικνύει πως αν αγαπάς επαρκώς, τότε ο θάνατος (ειδικά δε αυτός που προέρχεται απο ένα τραγικό κηπουρικό ατύχημα) αποτελεί ένα πολύ χαμηλό εμπόδιο. Νεαρός επιστήμονας με χαίτη, χάνει την αγαπημένη του και επιχειρεί να την συναρμολογήσει και γιατί όχι να την αναβαθμίσει με bits and parts απο όχι και τόσο πρόθυμες ιερόδουλες. Νταβατζήδες, κορίτσα της νύχτας και μια βαθύτατη κριτική πάνω στους κινδύνους της επιστήμης. Ναι, το Frankenhooker είναι καλύτερο απο το Frankestein. ΚΑΙ το βιβλίο ΚΑΙ τις ταινίες.

Κάθε αρχή και δύσκολή. Όχι όμως όταν εξετάζεις το Ninja Terminator, ίσως το πλέον χαρακτηριστικό ninj-ικό έπος του Godfrey Ho, ένα cut and paste ανοσιούργημα που έχει άφθονη σκιά ματιών, ακόμα περισσότερες κλωτσιές και σπαθιές, τρία καρπούζια, έναν ιαγουάρο και τον Ρίτσαρντ Χάρισον, που όταν δεν σκοτώνει λαό ντυμένος νίντζα, ζει οικογενειακά με την γυναίκα του, μια επιτυχημένη career woman, διευθύντρια του Cosmopolitan. Όλα αλήθεια τα παραπάνω. Σοβαρά τώρα.