#44 - مهمان حضرت یوسف

آمد از آفاق یار مهربان یوسف صدیق را شد میهمان *** کاشنا بودند وقت کودکی بر وسادهٔ آشنایی متکی *** یاد دادش جور اخوان و حسد گفت کان زنجیر بود و ما اسد *** عار نبود شیر را از سلسله نیست ما را از قضای حق گله *** شیر را بر گردن ار زنجیر بود بر همه زنجیرسازان میر بود *** گفت چون بودی ز زندان و ز چاه گفت همچون در محاق و کاست ماه *** در محاق ار ماه نو گردد دوتا نی در آخر بدر گردد بر سما *** گرچه دردانه به هاون کوفتند نور چشم و دل شد و بیند بلند *** گندمی را زیر خاک انداختند پس ز خاکش خوشه‌ها بر ساختند *** بار دیگر کوفتندش ز آسیا قیمتش افزود و نان شد جان‌فزا *** باز نان را زیر دندان کوفتند گشت عقل و جان و فهم هوشمند *** باز آن جان چونک محو عشق گشت یعجب الزراع آمد بعد کشت *** این سخن پایان ندارد باز گرد تا که با یوسف چه گفت آن نیک مرد *** بعد قصه گفتنش گفت ای فلان هین چه آوردی تو ما را ارمغان *** بر در یاران تهی‌دست آمدن هست بی‌گندم سوی طاحون شدن *** حق تعالی خلق را گوید بحشر ارمغان کو از برای روز نشر *** جئتمونا و فرادی بی نوا هم بدان سان که خلقناکم کذا *** هین چه آوردید دست‌آویز را ارمغانی روز رستاخیز را *** یا امید بازگشتنتان نبود وعدهٔ امروز باطلتان نمود *** منکری مهمانیش را از خری پس ز مطبخ خاک و خاکستر بری *** ور نه‌ای منکر چنین دست تهی در در آن دوست چون پا می‌نهی *** اندکی صرفه بکن از خواب و خور ارمغان بهر ملاقاتش ببر *** شو قلیل النوم مما یهجعون باش در اسحار از یستغفرون *** اندکی جنبش بکن همچون جنین تا ببخشندت حواس نوربین *** وز جهان چون رحم بیرون روی از زمین در عرصهٔ واسع شوی *** آنک ارض الله واسع گفته‌اند عرصه‌ای دان انبیا را بس بلند *** دل نگردد تنگ زان عرصهٔ فراخ نخل تر آنجا نگردد خشک شاخ *** حاملی تو مر حواست را کنون کند و مانده می‌شوی و سرنگون *** چونک محمولی نه حامل وقت خواب ماندگی رفت و شدی بی رنج و تاب *** چاشنیی دان تو حال خواب را پیش محمولی حال اولیا *** اولیا اصحاب کهفند ای عنود در قیام و در تقلب هم رقود *** می‌کشدشان بی تکلف در فعال بی‌خبر ذات الیمین ذات الشمال *** چیست آن ذات الیمین فعل حسن چیست آن ذات الشکال اشغال تن *** می‌رود این هر دو کار از انبیا بی‌خبر زین هر دو ایشان چون صدا *** گر صدایت بشنواند خیر و شر ذات که باشد ز هر دو بی‌خبر