🎭🎙️خوانش نمایشنامه دوزخ 🖍️ اثر: ژان پل سارتر

نمایشنامه #دوزخ نویسنده: #ژان_پل_سارتر مترجم: حمید سمندریان گویندگان: شاهین علایی نژاد، مهدی یگانه، گلچهره زند، کیانا اطهری نژاد، توحید غنی زاده ناشر صوتی: نوین کتاب گویا ناشر: نشر قطره //« همیشه وقتی نمایشنامه‌­ای نوشته می‌­شود، انگیزه‌­ها و دلایل عمیقی برای آن وجود دارد.»[1] این جمله، جمله نویسنده‌­ای نظریه پرداز است که روزی در امتحانات فلسفه رد شده بود و روزی دیگر کتاب‌­هایش از سوی ناشران برگشت داده می‌­شدند؛ اما او «تهوع» را نوشت که مسیر زندگی­‌اش را برای همیشه تغییر داد. ژان پل سارتر را اگزیستانسیالیست می‌­دانند. به نقل از کتاب «شش انسان مبارز»[2] به کوشش دکتر احمد ایرانی « فلسفه این گروه را می‌­توان هستی‌­گرایی نامید، در این فلسفه از آنچه وجود دارد و آنچه که هست به عنوان حقیقت یاد می‌­شود. اندیشه‌های فلسفی سارتر را این‌گونه می­‌توان توصیف کرد که که بزرگ‌ترین حقیقت جهان همان عالم هستی­‌ست. انسان نوعی هستی‌ست که می‌­داند وجود دارد، هیچ موجود دیگری نمی‌­داند که وجود دارد. او مطلقا ازاد است، او غم‌خواری ندارد و نمی‌­تواند و نباید رفتار و کردارش را به عامل‌­های دیگری مثل سرنوشت یا قضا و قدر نسبت دهد اگر چنین کند از مسئولیت فرار می‌­کند. انسان چون ازاد است مسئول هم هست. اوست که خالق شخصیت و تمامیت وجود خویش است.»// سارتر در این نمایشنامه دوزخ را به شکل یک اتاق تجسم می‌کند و سه نفر که مجبورند با هم در یک اتاق تا ابد زندگی کنند. نمایشنامه سه شخصیت دارد به نام‌های گارسن، اینه و استل که بعد از مرگ وارد اتاقی می‌شوند که جهنم آن‌­هاست. هر کدام از آنها دچار گناهانی در طول زندگی خود شده­‌اند و حالا زمان رسیدن به حساب آنهاست. شخص چهارمی نیز وجود دارد، یک پیش‌خدمت که آن‌ها را به محل اقامت‌شان می‌برد و ما او را جز سه باری نمی‌­بینیم که سه شخصیت ما را به اتاق محل اقامت‌شان راهنمایی می‌­کند، زنگی نیز هست که در صورت نیاز آن را به صدا در بیاورند ولی آن زنگ خراب است. همچنین نویسنده با تیزهوشی خاص خود راه هرگونه قضاوت شخصی و فرار از قضاوت دیگران را بسته است و تمام چیزی که باقی گذاشته تمرکز بر وجه اجتماعی افراد است و تا جایی پیش رفته که شخصیتش را برای رژ زدن مجبور کرده تا چشم دیگری را آینه خود قرار دهد و روی خوابیدن یک خط قرمز بزرگ کشیده که همانا هر روز انسان برای نجات از واقعیت به آن پناه می‌برد؛ با این وجود هنوز راه نجاتی برای آن­‌ها وجود دارد، یعنی خودشان. نجات دهنده آن­‌ها، عذاب دهنده آن‌­هاست.