"شفقت" از کتاب "آب آرام، ماه نمایان"
پ.ن:
فروید می گوید: روانکاوی، درمان بر پایهء عشق است.
یک درمانگرِ خبره، به یک دلیلِ ساده، مراجعش را قضاوت نمی کند (یعنی تقسیم بندی خوب یا بد انجام نمی دهد) و آن دلیل این است: او می داند که پشتِ هر رفتارِ مراجع "رانه" ای وجود دارد. درمانگرِ خبره، حتی قاتل و متجاوز را نیز "آدم بدی" نمی داند، بلکه "رفتار" او را ناشایست تلقی می کند.
شفقت، بخشش و مهربانیِ احمقانه و ساده لوحانه نیست،بلکه جداکردنِ "عمل" از "شخصیت" انسان هاست و این یکی از قله هایِ بلوغ است.
ما روزانه، آدمها را محکوم به احمق بودن، کودن بودن، بی شرافتی و... میکنیم، در صورتی که خیلی وقتها، فقط یک رفتار از آنها دیده ایم!