"خطا"
از کتاب
"آب آرام، ماه نمایان"
--------------------------------------------------------
پ.ن:
ما با عصبانی شدن، عملاً به خودمان آسیب می زنیم. ما انتظار داریم که خشم و عصبانیت مان به شخص مقابل صدمه بزند در حالی که فقط ما را به آن شخص متصل می کند و به خودمان صدمه می زند.
در حالتِ ایده آل، ما باید با شخصی که ما را به هر دلیلی عصبانی کرده، "بالغانه" صحبت کنیم و بیانِ احساس کنیم. اما شاید همیشه نتوانیم این کار را انجام دهیم. اما بیاییم این بار که عصبانی شدیم، به ریشه هایِ آن بر گردیم. ببینیم چطور آن شخص توانسته ما را به "قلاب" بیندازد.