سخن زن/۱۹: محرومیتم از آموزش هزار‌ روزه شد

محرومیتم از آموزش هزار‌ روزه شد

قبل از هزار روز ناامیدکننده و نحس به مکتب می‌رفتم و دنبال رویاهایم بودم. صنف نهم بودم و با شور و اشتیاق درس می‌خواندم. دوست داشتم بعد از فراغت مکتب وارد دانشگاه شوم و در رشته کمپیوترساینس درس بخوانم. با وجود این‌که حادثه دلخراش، وحشت‌ناک و فراموش ناشدنی پیش چشمانم اتفاق افتاد و در آن انفجار بیش از ۲۰۰ دانش‌آموز مکتب ما شهید و زخمی شدند، من جان سالم به در بردم و متوقف نشدم. ادامه دادم؛ چون مانعی سد راهم نبود. کوشش می‌کردم به دشمنان علم و دانش نشان بدهم که متوقف کردن ما کار ساده‌ای نیست. با رسیدن به رویاهایم شاید می‌توانستم آن زخم ناسور را از یاد ببرم، اما نگذاشتند.