در آوارِ خونینِ گرگ‌ومیش دیگرگونه مردی آنک، که خاک را سبز می‌خواست و .. 💖 ابراهیم در آتش 💖 شاملو

در آوارِ خونینِ گرگ‌ومیش دیگرگونه مردی آنک، که خاک را سبز می‌خواست و عشق را شایسته‌ی زیباترینِ زنان که این‌اش            به نظر هدیّتی نه چنان کم‌بها بود که خاک و سنگ را بشاید.   چه مردی! چه مردی!                          که می‌گفت قلب را شایسته‌تر آن که به هفت شمشیرِ عشق                                  در خون نشیند و گلو را بایسته‌تر آن که زیباترینِ نام‌ها را                        بگوید. و شیرآهن‌کوه مردی از اینگونه عاشق میدانِ خونینِ سرنوشت به پاشنه‌ی آشیل                        درنوشت.ــ رویینه‌تنی            که رازِ مرگش اندوهِ عشق و غمِ تنهایی بود.   □   «ــ آه، اسفندیارِ مغموم!     تو را آن به که چشم     فروپوشیده باشی!»   □   «ــ آیا نه           یکی نه                   بسنده بود     که سرنوشتِ مرا بسازد؟       من     تنها فریاد زدم                      نه!       من از           فرورفتن                    تن زدم.       صدایی بودم من     ــ شکلی میانِ اشکال ــ،     و معنایی یافتم.       من بودم     و شدم،     نه زانگونه که غنچه‌یی                               گُلی     یا ریشه‌یی                  که جوانه‌یی     یا یکی دانه                  که جنگلی ــ     راست بدانگونه     که عامی‌مردی                      شهیدی؛     تا آسمان بر او نماز بَرَد.   □       من بی‌نوا بند‌گکی سربراه                                    نبودم     و راهِ بهشتِ مینوی من     بُز روِ طوع و خاکساری                               نبود:     مرا دیگرگونه خدایی می‌بایست     شایسته‌ی آفرینه‌یی     که نواله‌ی ناگزیر را                            گردن                                 کج نمی‌کند.       و خدایی     دیگرگونه     آفریدم».   □   دریغا شیرآهن‌کوه مردا                            که تو بودی، و کوهوار پیش از آن که به خاک افتی نستوه و استوار                   مُرده بودی.   اما نه خدا و نه شیطان ــ سرنوشتِ تو را                   بُتی رقم زد که دیگران            می‌پرستیدند. بُتی که         دیگران‌اش                    می‌پرستیدند.   ۱۳۵۲