زمستان
نام کوچک تو بود
چگونه ای
که هر بار صدایت می زنم
گرمم می شود
و شاخه شاخه درختان
روی خط و خالهای صورتم جوانه می زنند
به دنبال اسم مستعار تو
از گردنه های برفگیر تنت بالا می روم
دست در دهان کوه برده
و از شهد لبهایت
کندو کندو عسل می گیرم
رودی که در چشمهای تو باید یخ می زد
در من داشت به بچه ماهی ها شیر می داد
تو زمستانی
و من چه ابلهانه
تمام بهارهای عمرم
به دنبالت می گشتم…
شاعر ریحانه جهانی
دکلمه فرزانه سیفی
میکس سعید غریبی