رواق / Ravaq

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۵۳

سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد

به دست مرحمت يارم در اميدواران زد

چو پيش صبح روشن شد که حال مهر گردون چيست

برآمد خنده‌ای خوش بر غرور کامگاران زد

نگارم دوش در مجلس به عزم رقص چون برخاست

گره بگشود از گیسو و بر دل‌های ياران زد

من از رنگ صلاح آن دم به خون دل بشستم دست

که چشم باده‌پيمايش صلا بر هوشياران زد

کدام آهن‌دلش آموخت اين آيين عياری

کز اول چون برون آمد ره شب‌زنده‌داران زد

خيال شهسواری پخت و شد ناگه دل مسکين

خداوندا نگه دارش که بر قلب سواران زد

در آب و رنگ رخسارش چه جان داديم و خون خورديم

چو نقشش دست داد اول رقم بر جان‌سپاران زد

منش با خرقه‌ی پشمين کجا اندر کمند آرم

زره‌مویی که مژگانش ره خنجرگزاران زد

نظر بر قرعه‌ی توفيق و يمن دولت شاه است

بده کام دل حافظ که فال بختياران زد

-----------------

شهنشاه مظفرفر شجاع ملک و دين منصور

که جود بی‌دريغش خنده بر ابر بهاران زد

از آن ساعت که جام می به دست او مشرف شد

زمانه ساغر شادی به ياد ميگساران زد

ز شمشير سرافشانش ظفر آن روز بدرخشيد

که چون خورشيد انجم‌سوز تنها بر هزاران زد

دوام عمر و ملک او بخواه از لطف حق ای دل

که چرخ اين سکه‌ی دولت به دور روزگاران زد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۵۲

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد

عشق پيدا شد و آتش به همه عالم زد

جلوه‌ای کرد رخت ديد ملک (تاب) عشق نداشت

عين آتش شد از اين غيرت و بر آدم زد

عقل می‌خواست کز آن شعله چراغ افروزد

برق غيرت بدرخشيد و جهان برهم زد

مدعی خواست که آيد به تماشاگه راز

دست غيب آمد و بر سينه نامحرم زد

(نظری خواست که بیند به جهان صورت خویش

خیمه در آب‌وگل مزرعه‌ی آدم زد)

ديگران قرعه‌ی قسمت همه بر عيش زدند

دل غمديده‌ی ما بود که هم بر غم زد

جان علوی هوس چاه زنخدان تو داشت

دست در حلقه‌ی آن زلف خم‌اندرخم زد

حافظ آن روز طربنامه‌ی عشق تو نوشت

که قلم بر سر اسباب دل خرم زد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۵۱

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

به می بفروش دلق ما کز این بهتر نمی‌ارزد

به کویِ می‌فروشانش به جامی برنمی‌گیرند

زهی سجاده‌ی تقوا که یک ساغر نمی‌ارزد

رقیبم سرزنش‌ها کرد کز این باب رُخ برتاب

چه افتاد این سر ما را که خاکِ در نمی‌ارزد؟

شکوهِ تاجِ سلطانی که بیمِ جان در (آن) او دَرج است

کلاهی دلکش است اما به تَرکِ سر نمی‌ارزد

چه (بس) آسان می‌نمود اول غمِ دریا به بوی سود

غلط (گفتم) کردم که این طوفان به صد گوهر نمی‌ارزد

تو را آن بِهْ که رویِ خود ز مشتاقان بپوشانی

که شادی جهانگیری، غمِ لشکر نمی‌ارزد

(برو گنج قناعت جوی و کنج عافیت بنشین

که یک دم تنگدل بودن به بحر و بر نمی‌ارزد)

چو حافظ در قناعت کوش و از دنیایِ دون بگذر

که یک جو مِنَّتِ دونان (به) دو صد من زر نمی‌ارزد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۵۰

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

ساقی ار باده از این دست به جام اندازد

عارفان را همه در شربِ مُدام اندازد

ور چُنین زیرِ خَم زلف نهد دانه‌ی خال

ای بسا مرغِ خِرَد را که به دام اندازد

ای خوشا (حالت) دولتِ آن مست که در پایِ (حبیب) حریف

سر و دستار نداند که کدام اندازد

زاهدِ خام که انکارِ مِی و جام کند

پخته گردد چو نظر بر میِ خام اندازد

روز در کسب هنر کوش که مِی خوردنِ روز

دلِ چون آینه در زنگِ ظَلام اندازد

آن زمان وقتِ میِ صبح‌فروغ(فروز) است که شب

گِردِ خَرگاهِ افق پردهٔ شام اندازد

باده با محتسبِ شهر ننوشی زنهار

بخورد (با تو می) باده‌ات و سنگ به جام اندازد

حافظا سر ز کُلَه‌گوشه‌ی خورشید برآر

بختت ار قرعه بدان ماهِ تمام اندازد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۴۹

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

دلم جز مهر مه‌رويان طريقی برنمی‌گيرد

ز هر در می‌دهم پندش وليکن در نمی‌گيرد

خدا را ای نصيحتگو حديث (از خط ساقی گو) ساغر و می گو

که نقشی در خيال ما از اين خوشتر نمی‌گيرد

× بيا ای ساقی گلرخ بياور باده‌ی رنگين

که فکری در درون ما از اين بهتر نمی‌گيرد ×

صراحی می‌کشم پنهان و مردم دفتر انگارند

عجب گر آتش اين زرق در دفتر نمی‌گيرد

من اين دلق (ملمع) مرقع را بخواهم سوختن روزی

که پير می‌فروشانش به جامی بر نمی‌گيرد

از آن رو هست ياران را صفاها با می لعلش

که غير از راستی نقشی در آن جوهر نمی‌گيرد

× سر و چشمی چنين دلکش تو گویی چشم از او بردوز؟

برو کاين وعظ بی‌معنی مرا در سر نمی‌گيرد ×

نصيحتگوی رندان را که با حکم قضا جنگ است

دلش بس تنگ می‌بينم مگر ساغر نمی‌گيرد

ميان خنده می‌گریم که چون شمع اندر اين مجلس

زبان آتشينم هست ليکن در نمی‌گيرد

چه خوش صيد دلم کردی بنازم چشم مستت را

که کس آهوی وحشی را از اين خوشتر نمی‌گيرد

خدا را رحمی ای منعم که درويش سر کويت

دری ديگر نمی‌داند رهی ديگر نمی‌گيرد

سخن در احتياج ما و استغنای معشوق است

چه سود افسونگری ای دل که در دلبر نمی‌گيرد

من آن آيينه را روزی به دست آرم سکندروار

اگر می‌گيرد اين آتش زمانی ور نمی‌گيرد

بدين شعر تر شيرين ز شاهنشه عجب دارم

که سر تا پای حافظ را چرا در زر نمی‌گيرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۴۸

مفعول و مفاعلن فعولن

يارم چو قدح به دست گيرد

بازار بتان شکست گيرد

هر کس که بديد چشم او گفت

کو محتسبی که مست گيرد

در بحر فتاده‌ام چو ماهی

تا يار مرا به شست گيرد

در پاش فتاده‌ام به زاری

آيا بود آن که دست گيرد

خرم دل آن که همچو حافظ

جامی ز می الست گيرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۴۷

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

نسيم (برید) باد صبا دوشم آگهی آورد

که روز محنت و غم رو به کوتهی آورد

به مطربانِ صبوحی دهيم جامه‌ی چاک

بدين (بر این) نويد که باد سحرگهی آورد

نسیم زلف تو شد خضر راه من در عشق

(همی رويم به شيراز با عنايت (دوست) بخت)

زهی رفیق که بختم به همرهی آورد

بيا بيا که تو حور بهشت را رضوان

در اين جهان ز برای دل رهی آورد

به جبر خاطر ما کوش کاين کلاه نمد

بسا شکست که با (در، بر) افسر شهی آورد

چه ناله‌ها که رسيد از دلم به خرمن (خرگه) ماه

چو ياد عارض (به یاد تا رخ) آن ماه خرگهی آورد

رساند (رسید) رايت منصور بر فلک حافظ

که (چو) التجا به جناب شهنشهی آورد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

ایمیل جهت ارسال جنبش کاهدود

[email protected]

غزل نمره ۱۴۶

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

صبا وقت سحر بویی ز زلف يار می‌آورد

دل (دیوانه‌ی) شوريده‌ی ما را (ز

نو) به بو در کار می‌آورد

من آن شکل (شاخ) صنوبر را ز باغ (سینه) ديده برکندم

که هر گل کز غمش بشکفت محنت بار می‌آورد

فروغ ماه می‌ديدم ز بام قصر او روشن

که روی از شرم آن خورشيد در ديوار می‌آورد

ز بيم غارت عشقش دل (اندر) پرخون رها کردم

ولی می‌ريخت خون و ره بدان هنجار می‌‌آورد

به قول مطرب و ساقی برون رفتم گه و بی‌گه

کز آن راه گران (منزل) قاصد خبر دشوار می‌آورد

سراسر بخشش جانان طريق لطف و احسان بود

اگر تسبيح می‌فرمود اگر زنار می‌آورد

عَفَاالله چين ابرويش اگر چه ناتوانم کرد

به عشوه‌ت هم پيامی بر سر بيمار می‌آورد

عجب می‌داشتم ديشب ز حافظ جام و پيمانه

ولی منعش نمی‌کردم که صوفی‌وار می‌آورد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۴۵

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

چه مستی است ندانم که رو به ما آورد

که بود ساقی و اين باده از کجا آورد

(چه راه می‌زند این مطرب مقام‌شناس

به ساز نغمه‌ی حافظ سماع کن مطرب

که در میان غزل قول آشنا آورد)

تو نيز باده به چنگ آر و راه صحرا گير

که مرغ نغمه‌سرا ساز خوش‌نوا آورد

دلا چو غنچه شکايت ز کار بسته مکن

که باد صبح نسيم گره‌گشا آورد

رسيدن گل و نسرين به خير و خوبی باد

بنفشه شاد و کش آمد سمن صفا آورد

صبا به خوش‌خبری هدهد سليمان است

که مژده‌ی طرب از گلشن سبا آورد

علاج ضعف دل ما کرشمه‌ی ساقی‌ست

برآر سر که طبيب آمد و دوا آورد

مريد پير مغانم ز من مرنج ای شيخ

چرا که وعده تو کردی و او به جا آورد

به تنگ‌چشمی آن ترک لشکری نازم

که حمله بر من درويش يک‌قبا آورد

فلک غلامی حافظ (به طوع و رغبت کرد) کنون به طوع کند

که التجا به در دولت شما آورد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۴۴

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

به سر جام جم آن گه نظر توانی کرد

که خاک ميکده کحل بصر توانی کرد

گدایی در ميخانه طرفه اکسيری‌ست

گر اين عمل بکنی خاک زر توانی کرد

مباش بی می و مطرب که زير طاق سپهر

بدين ترانه (بهانه) غم از دل به در توانی کرد

گل مراد تو آن گه نقاب بگشايد

که خدمتش چو نسيم سحر توانی کرد

تو کز سرای طبيعت نمی‌روی بيرون

کجا به کوی (حقیقت) طريقت گذر توانی کرد

به عزم مرحله عشق پيش نه قدمی

که سودها کنی ار اين سفر توانی کرد

بيا که چاره‌ی ذوق حضور و نظم امور

به فيض‌بخشی اهل نظر توانی کرد

جمال يار ندارد نقاب و پرده ولی

غبار ره بنشان تا نظر توانی کرد

دلا ز نور هدايت (ریاضت) گر آگهی يابی

چو شمع خنده‌زنان ترک سر توانی کرد

ولی تو تا لب معشوق و جام می(بوسی)خواهی

طمع مدار که کار دگر توانی کرد

گر اين نصيحت شاهانه بشنوی حافظ

به شاهراه (طریقت) حقيقت گذر توانی کرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۴۳

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد

وآنچه خود داشت ز بيگانه تمنا می‌کرد

گوهری کز صدف کون و مکان بيرون است

طلب از گمشدگان لب دريا می‌کرد

بی‌دلی در همه احوال خدا با او بود

او نمی‌ديدش و از دور خدایا می‌کرد

مشکل خويش بر پير مغان بردم دوش

کو به تاييد نظر حل معما می‌کرد

ديدمش خرم و خندان قدح باده به دست

و اندر آن آينه صد گونه تماشا می‌کرد

گفتم اين جام جهان بين به تو کی داد حکيم

گفت آن روز که اين گنبد مينا می‌کرد

اين همه شعبده‌ی خویش (عقل) که می‌کرد (آنجا) اینجا

سامری (ساحری) پيش عصا و يد بيضا می‌کرد

آنکه چون غنچه لبش راز حقیقت بنهفت

ورق خاطر از این نکته محشا می‌کرد

گفت آن يار کز او گشت سر دار بلند

جرمش اين بود که اسرار هويدا می‌کرد

فيض روح القدس ار باز مدد فرمايد

ديگران هم بکنند آن چه مسيحا می‌کرد

گفتمش سلسله زلف بتان از پی چيست

(گفتمش زلف چو زنجیر بتان دانی چیست؟)

گفت حافظ گله‌ای از (شب یلدا) دل شيدا می‌کرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۴۲

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

شد سوی محتسب و کار به دستوری کرد

جای آن است که در عقد وصالش گیرید

دختری مست چنین کاین همه مستوری کرد

آمد از پرده به مجلس عرقش پاک کنيد

تا نگويند (بگوید به) حريفان که چرا دوری کرد

مژدگانی بده ای دل که دگر مطرب عشق

راه مستانه زد و چاره‌ی مخموری کرد

نه به هفت آب که رنگش به صد آتش نرود

آن چه با خرقه‌ی زاهد می انگوری کرد

غنچه‌ی گلبن وصلم ز نسيمش بشکفت

(نه شگفت ار گل طبعم ز نسیمش بشکفت)

مرغ خوشخوان طرب از برگ گل سوری کرد

حافظ افتادگی از دست مده زان که حسود

عرض و مال و دل و دين در سر مغروری کرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۴۱

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

ديدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد

چون بشد دلبر و با يار وفادار چه کرد

آه از آن نرگس جادو که چه بازی انگيخت

آه از آن مست که با مردم هشيار چه کرد

اشک من رنگ شفق يافت ز بی‌مهری يار

طالع بی‌شفقت بين که در اين کار چه کرد

برقی از منزل ليلی بدرخشيد سحر

وه که با خرمن مجنون دل‌افگار چه کرد

ساقيا جام می‌ام ده که نگارنده‌ی غيب

نيست معلوم که در پرده‌ی اسرار چه کرد

آن که پرنقش زد اين دايره‌ی مينایی

کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد

فکر عشق آتش غم در دل حافظ زد و سوخت

يار ديرينه ببينيد که با يار چه کرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۴۰

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

ياد حريف شهر و رفيق سفر نکرد

يا بخت من طريق مروت فروگذاشت

يا او به شاهراه طريقت گذر نکرد

گفتم مگر به گريه دلش مهربان کنم

چون سخت بود در دل سنگش (قطره‌ی باران) اثر نکرد

شوخی (نگر) مکن که مرغ دل بی‌قرار من

سودای (خام) دام عاشقی از سر به درنکرد

هر کس که ديد روی تو بوسيد چشم من

کاری که کرد ديده‌ی من بی‌نظر نکرد

من ايستاده تا کنمش جان فدا چو شمع

او خود گذر به ما چو نسيم سحر نکرد

(حافظ حدیث عشق تو از بس که دلکش است

نشنید کس که از سر رغبت ز بر نکرد)

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۳۹

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

صد لطف چشم داشتم و يک نظر نکرد

سيل سرشک ما ز دلش کين به در نبرد

در سنگ خاره قطره‌ی باران اثر نکرد

يا رب تو آن جوان دلاور نگاه دار

کز تير آه گوشه‌نشينان حذر نکرد

ماهی و مرغ دوش (نخفت از فغان من) ز افغان من نخفت

وان شوخ‌ديده بين که سر از خواب بر نکرد

می‌خواستم که ميرمش اندر قدم چو شمع

او خود گذر به ما چو نسيم سحر نکرد

جانا کدام سنگدل بی‌کفايتی‌ست

کو پيش زخم تيغ تو جان را سپر نکرد

کلک زبان‌بريده‌ی حافظ در انجمن

با کس نگفت راز تو تا ترک سر نکرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۳۸

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

ياد باد آن که ز ما وقت سفر ياد نکرد

به وداعی دل غمديده‌ی ما شاد نکرد

آن جوانبخت که می‌زد رقم خير و قبول

بنده‌ی پير ندانم ز چه آزاد نکرد

کاغذين‌جامه به خوناب بشويم که فلک

رهنمونيم به پای علم داد نکرد

دل به اميد صدایی که مگر در تو رسد

ناله‌ها کرد در اين کوه که فرهاد نکرد

سايه تا بازگرفتی ز چمن مرغ سحر

آشيان در شکن طره‌ی شمشاد نکرد

شايد ار پيک صبا از تو بياموزد کار

زان که چالاکتر از اين حرکت باد نکرد

مطربا پرده بگردان و بزن راه عراق

که بدين راه بشد يار و ز ما ياد نکرد

غزليات عراقی‌ست سرود حافظ

که شنيد اين ره دلسوز که فرياد نکرد؟

کلک مشاطه‌ی صنعش نکشد نقش مراد

هر که اقرار بدين حسن خداداد نکرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۳۷

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیل

دل از من برد و روی از من نهان کرد

خدا را با که اين بازی توان کرد؟

شب (سحر) تنهايی‌ام در قصد جان بود

خيالش لطف‌های بی‌کران کرد

چرا چون لاله خونين‌دل نباشم

که با من نرگس او سرگران کرد

که را گويم که با اين درد جان‌سوز

طبيبم قصد جان ناتوان کرد

بدان سان سوخت چون شمعم که بر من

صراحی گريه و بربط فغان کرد

صبا گر چاره داری وقت وقت است

که درد اشتياقم قصد جان کرد

ميان مهربانان کی (می)توان گفت

که يار ما چنين گفت و چنان کرد

عدو با جان حافظ آن نکردی

که تير چشم آن ابروکمان کرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۳۶

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

ایمیل جهت ارسال جنبش کاهدود

[email protected]

دست در حلقه‌ی آن زلف دوتا نتوان کرد

تکيه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد

آن چه سعی است من اندر طلبت (بنمودم) بنمايم

اين قدر هست که تغيير قضا نتوان کرد

دامن دوست به صد خون دل افتاد به دست

به فسوسی که کند خصم رها نتوان کرد

عارضش را به مثل ماه فلک نتوان گفت

نسبت دوست به هر بی‌سروپا نتوان کرد

سروبالای من آن (دم) گه که درآيد به سماع

چه محل جامه‌ی جان را که قبا نتوان کرد

نظر پاک تواند رخ جانان ديدن

که در آيينه نظر جز به صفا نتوان کرد

مشکل عشق نه در حوصله‌ی دانش ماست

حل اين نکته بدين فکر خطا نتوان کرد

غيرتم کشت که محبوب جهانی ليکن

روز و شب عربده با خلق خدا نتوان کرد

چه بگويم که تو را نازکی طبع لطيف

تا به حدی‌ست که آهسته دعا نتوان کرد

بجز ابروی تو محراب دل حافظ نيست

طاعت غير تو در مذهب ما نتوان کرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۳۵

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

چو باد عزم سر کوی يار خواهم کرد

نفس به بوی خوشش مشکبار خواهم کرد

به هرزه بی می و معشوق عمر می‌گذرد

بطالتم بس از امروز کار خواهم کرد

هر آبروی که اندوختم ز دانش و دين

نثار خاک ره آن نگار خواهم کرد

چو شمع صبحدمم شد ز مهر او روشن

که عمر در سر اين کار و بار خواهم کرد

به ياد چشم تو خود را خراب خواهم ساخت

بنای عهد قديم استوار خواهم کرد

صبا کجاست که اين جان خون گرفته چو گل

فدای نکهت گيسوی يار خواهم کرد

نفاق و زرق نبخشد صفای دل حافظ

طريق رندی و عشق اختيار خواهم کرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۳۴

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

بلبلی خون (جگر) دلی خورد و گلی حاصل کرد

باد غيرت به صدش خار پريشان‌دل کرد

طوطی‌ای را به (هوای) خيال شکری دل خوش بود

ناگهش سيل فنا نقش امل باطل کرد

قره‌العين من آن ميوه دل يادش باد

که چه آسان بشد و کار مرا مشکل کرد

ساروان بار من افتاد خدا را مددی

که اميد کرمم همره اين محمل کرد

روی خاکی و نم چشم مرا خوار مدار

چرخ فيروزه طربخانه از اين کهگل کرد

آه و فرياد که از چشم حسود مه چرخ

در لحد ماه کمان‌ابروی من منزل کرد

نزدی شاه‌رخ و فوت شد امکان حافظ

چه کنم بازی ايام مرا غافل کرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۳۳

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

بنياد مکر با فلک حقه‌باز کرد

بازی (دهر) چرخ بشکندش بيضه در کلاه

زيرا که عرض شعبده با اهل راز کرد

ساقی بيا که شاهد رعنای صوفيان

ديگر به جلوه آمد و آغاز ناز کرد

اين مطرب از کجاست که ساز عراق ساخت

و آهنگ بازگشت به راه حجاز کرد

ای دل بيا که ما به پناه خدا رويم

زآنچ آستين کوته و دست دراز کرد

صنعت مکن که هر که محبت نه راست باخت

عشقش به روی دل در (دولت) معنی فراز کرد

فردا که پيشگاه حقيقت شود پديد

شرمنده رهروی که عمل بر مجاز کرد

ای کبک خوش‌خرام کجا می‌روی بايست

غره مشو که گربه (عابد) زاهد نماز کرد

حافظ مکن ملامت رندان که در ازل

ما را خدا ز زهد ريا بی‌نياز کرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۳۲

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

به آب روشن می عارفی طهارت کرد

علی‌الصباح که ميخانه را زيارت کرد

همين که ساغر زرين خور نهان (کردند) گرديد

هلال عيد به دور قدح اشارت کرد

خوشا نماز و نياز کسی که از سر درد

به آب ديده و خون جگر طهارت کرد

امام خواجه که بودش سر نماز دراز

به خون دختر رز خرقه را قصارت کرد

بیا به میکده و وضع قرب و جاهم بین

اگر چه چشم به ما زاهد از حقارت کرد

دلم ز حلقه زلفش به جان خريد آشوب

چه سود ديد ندانم که اين تجارت کرد

اگر امام جماعت (بخواهدش) طلب کند امروز

خبر دهيد که حافظ به می طهارت کرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

ایمیل جهت ارسال جنبش کاهدود

[email protected]

غزل نمره ۱۳۱

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

بيا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

هلال عيد به دور قدح اشارت کرد

ثواب روزه و حج قبول آن کس (یافت) برد

که خاک ميکده‌ی عشق را زيارت کرد

مُقام اصلی ما گوشه‌ی خرابات است

خداش خير دهاد آن که اين عمارت کرد

بهای باده‌ی چون لعل چيست؟ جوهر عقل

بيا که سود کسی برد کاين تجارت کرد

نماز در خم آن ابروان محرابی

کسی کند که به خون جگر طهارت کرد

فغان که نرگس جماش شيخ شهر امروز

نظر به دردکشان از سر حقارت کرد

به روی يار نظر کن ز ديده منت دار

که کارديده نظر از سر بصارت کرد

(که دیده کار همه از سر بصارت کرد)

حديث عشق ز حافظ شنو نه از واعظ

اگر چه صنعت بسيار در عبارت کرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۳۰

مفاعیلن مفاعیلن فعولن

سحر بلبل حکايت با صبا کرد

که عشق روی گل با ما چه‌ها کرد

از آن رنگ رخم خون در دل (انداخت) افتاد

وز آن (وز این) گلشن به خارم مبتلا کرد

غلام همت آن نازنينم

که کار خير بی روی و ريا کرد

من از بيگانگان ديگر ننالم

که با من هر چه کرد آن آشنا کرد

گر از سلطان طمع کردم خطا بود

ور از دلبر وفا جستم جفا کرد

خوشش باد آن نسيم صبحگاهی

که درد شب‌نشينان را دوا کرد

نقاب گل کشيد و زلف سنبل

گره‌بند قبای غنچه وا کرد

به هر سو بلبل (بیدل) عاشق در افغان

تنعم از (زان) ميان باد صبا کرد

بشارت بر به کوی می‌فروشان

که حافظ توبه از زهد ريا کرد

وفا از خواجگان شهر با من

کمال دولت و دين بوالوفا کرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۲۹

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

اگر نه باده غم دل ز ياد ما ببرد

نهيب حادثه بنياد ما ز جا ببرد

اگر نه عقل به مستی فروکشد لنگر

چگونه کشتی از اين ورطه‌ی بلا ببرد؟

طبيب عشق منم باده (خور) ده که اين معجون

فراغت آرد و انديشه‌ی خطا ببرد

فغان که با همه‌کس غايبانه باخت فلک

که کس (کسی) نبود که دستی از اين دغا ببرد

گذار بر ظلمات است خضر راهی (جو) کو

مباد کآتش (این خاک) محرومی آب ما ببرد

دل ضعيفم از آن می‌کشد به طرف چمن

که جان ز مرگ به بيماری (همراهی، تیماری، غمخواری، دلداری) صبا ببرد

بسوخت حافظ و کس حال او به يار نگفت

مگر نسيم پيامی خدای را ببرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۲۸

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

نيست در شهر نگاری که دل ما ببرد

بختم ار يار شود رختم از اين جا ببرد

کو حريفی کش سرمست که پيش کرمش

عاشق سوخته‌دل نام تمنا ببرد

باغبانا ز خزان بی‌خبرت می‌بينم

آه از آن روز که بادت گل رعنا ببرد

رهزن دهر نخفته‌ست مشو ايمن از او

اگر امروز نبرده‌ست که (به) فردا ببرد

در خيال اين همه لعبت به هوس می‌بازم

بو که صاحب‌نظری نام تماشا ببرد

علم و فضلی که به چل سال (به دست آوردم) دلم جمع آورد

ترسم آن نرگس مستانه به يغما ببرد

بانگ گاوی چه صدا بازدهد عشوه مخر

(سحر با معجزه پهلو نزند فارغ باش)

سامری کيست که دست از يد بيضا ببرد

جام مينایی می سد ره تنگدلی‌ست

منه از دست که سيل غمت از جا ببرد

راه عشق ار چه کمينگاه کمانداران است

هر که دانسته رود صرفه ز اعدا ببرد

حافظ از جان طلبد غمزه مستانه يار

خانه از غير بپرداز و بهل تا ببرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۲۷

مفتعلن فاعلات و مفتعلن فع

روشنی طلعت تو ماه ندارد

پيش تو گل رونق گياه ندارد

گوشه‌ی ابروی توست منزل جانم

خوشتر از اين گوشه پادشاه ندارد

تا چه کند با رخ تو دود دل من

آينه دانی که تاب آه ندارد

شوخی نرگس نگر که پيش تو بشکفت

چشم‌دريده ادب نگاه ندارد

ديدم و آن چشم دل‌سيه که تو داری

جانب هيچ آشنا نگاه ندارد

رطل گرانم ده ای مريد خرابات

شادی شيخی که خانقاه ندارد

خون خور و خامش نشين که آن دل نازک

طاقت فرياد دادخواه ندارد

گو برو و آستين به خون جگر شوی

هر که در اين آستانه راه ندارد

نی من تنها کشم تطاول زلفت

کيست که او داغ آن سياه ندارد

حافظ اگر سجده‌ی تو کرد مکن عيب

(حافظ اگر سجده کرد پیش تو شاید)

کافر عشق ای صنم گناه ندارد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۲۶

مفعول و فاعلاتن مفعول و فاعلاتن

جان بی جمال جانان ميل جهان ندارد

هر کس که اين ندارد حقا که آن (جان) ندارد

با هيچ کس نشانی زان دلستان نديدم

يا من خبر ندارم يا او نشان ندارد

هر شبنمی در اين ره صد بحر آتشين است

دردا که اين معما شرح و بيان ندارد

سرمنزل فراغت (قناعت) نتوان ز دست دادن

ای ساروان فروکش کاين ره کران ندارد

چنگ خميده‌قامت می‌خواندت به عشرت

بشنو که پند پيران هيچت زيان ندارد

ای دل طريق رندی از محتسب بياموز

مست است و در حق او کس اين گمان ندارد

احوال گنج قارون کايام داد بر باد

در گوش دل (گل) فروخوان تا زر نهان ندارد

(با غنچه بازگویید تا زر نهان ندارد)

گر خود رقيب شمع است اسرار از او بپوشان

کان شوخ سربريده بند زبان ندارد

کس در جهان ندارد يک بنده همچو حافظ

زيرا که چون تو شاهی کس در جهان ندارد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۲۵

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

شاهد آن نيست که مویی و ميانی دارد

بنده‌ی طلعت آن باش که آنی دارد

شيوه‌ی حور و پری گر چه (خوب و) لطيف است ولی

خوبی آن است و لطافت که فلانی دارد

چشمه‌ی چشم مرا ای گل خندان درياب

که به اميد تو خوش آب روانی دارد

گوی خوبی که برد از تو که خورشيد آنجا

نه (نی)سواری‌ست که در دست عنانی دارد

دل‌نشان شد سخنم تا تو قبولش کردی

آری آری سخن عشق نشانی دارد

خم ابروی تو در صنعت تيراندازی

برده از دست هر آن کس که کمانی دارد

(دست برده‌ست ز هر کس که کمانی دارد)

در ره عشق نشد کس به يقين محرم راز

هر کسی بر حَسَب فکر (فهم) گمانی دارد

با خرابات‌نشينان ز کرامات ملاف

هر سخن وقتی و هر نکته مکانی دارد

مرغ زيرک نزند در چمنش پرده‌سرای

هر بهاری که به دنباله خزانی دارد

مدعی گو لغز و نکته به حافظ مفروش

کلک ما نيز زبانی و بيانی دارد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۲۴

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

آن که از سنبل او غاليه تابی دارد

باز با دلشدگان ناز و عِتابی دارد

از سر کشته خود می‌گذری (می‌گذرد) همچون باد

چه توان کرد که عمر است و شتابی دارد

ماه خورشيدنمايش ز پس پرده‌ی زلف

آفتابی‌ست که در پيش سحابی دارد

آب حيوان اگر اين (آن) است که دارد لب دوست

روشن است اين که خضر بهره سرابی دارد

چشم من کرد به هر گوشه روان سيل سرشک

تا سهی سرو تو را تازه‌تر (به) آبی دارد

چشم مخمور تو دارد ز دلم قصد جگر

ترک مستی است مگر ميل کبابی دارد

غمزه‌ی شوخ تو خونم به خطا می‌ريزد

فرصتش باد که خوش فکر صوابی دارد

جان بيمار مرا نيست ز تو روی سوال

ای خوش آن خسته که از دوست جوابی دارد

کی کند سوی دل خسته‌ی حافظ نظری

چشم مستش (مستت) که به هر گوشه خرابی دارد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۲۳

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن

مطرب عشق، عجب ساز و نوایی دارد

نقش هر نغمه (پرده، زخمه) که زد، راه به جایی دارد

عالم از ناله‌ی عشاق مبادا خالی

که خوش آهنگ و فرح‌بخش (نوایی، صدایی) هوایی دارد

پير دردی‌کش ما گر چه ندارد زر و زور

خوش عطابخش و خطاپوش خدایی دارد

محترم دار دلم کاين مگس قندپرست

تا هواخواه (هوادار، هواگیر) تو شد فر همایی دارد

از عدالت نبود دور گرش پرسد حال

پادشاهی که به همسايه گدایی دارد

اشک خونين بنمودم به طبيبان گفتند

درد عشق است و جگرسوز دوایی دارد

ستم از غمزه مياموز که در مذهب عشق

هر عمل اجری و هر کرده جزایی دارد

نغز گفت آن بت ترسابچه (باده‌فروش) باده‌پرست

شادی روی کسی خور که صفایی دارد

خسروا حافظ درگاه‌نشين فاتحه خواند

و از زبان تو تمنای دعایی دارد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۲۲

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

هر آن که جانب اهل خدا (وفا) نگه دارد

خداش در همه حال از بلا نگه دارد

حديث دوست نگويم مگر به حضرت دوست

(ز درد دوست نگویم حدیث، جز با دوست)

که آشنا سخن آشنا نگه دارد

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای

فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد

گرت هواست که معشوق نگسلد (پیوند) پيمان

نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

صبا بر (در) آن سر (خم) زلف ار دل مرا بينی

ز روی لطف بگويش که جا نگه دارد

چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت

(نگه نداشت دل ما و جای رنجش نیست)

ز دست بنده چه خيزد خدا نگه دارد

سر و زر و دل و جانم فدای آن (محبوب) ياری

که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد

غبار راه گذارت کجاست تا حافظ

به يادگار نسيم صبا نگه دارد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۲۱

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

هر آن کو خاطر مجموع و يار نازنين دارد

سعادت همدم او گشت و دولت همنشين دارد

حريم عشق را درگه بسی بالاتر از عقل است

کسی آن آستان بوسد که جان در آستين دارد

دهان تنگ شيرينت مگر ملک (مُهر) سليمان است

که نقش خاتم لعلش جهان زير نگين دارد

لب لعل و خط مشکين چو آنش هست و اينش هست

(لب لعل و خط مشکین چو آنش نیست جانش نیست)

بنازم دلبر خود را که حسنش آن و اين دارد

به خواری منگر ای منعم ضعيفان و نحيفان را

که صدر مجلس عشرت (عزت) گدای (فقیر) رهنشين دارد

چو بر روی زمين باشی توانايی غنيمت دان

که دوران ناتوانی‌ها بسی زير زمين دارد

بلاگردان جان و تن دعای مستمندان است

که بيند خير از آن خرمن که ننگ از خوشه‌چين دارد

صبا از عشق من رمزی بگو با آن شه خوبان

که صد جمشيد و کيخسرو غلام کمترين دارد

و گر گويد نمی‌خواهم چو حافظ عاشق مفلس

بگوييدش که سلطان هم گدای (سلطانی گدایی) همنشين دارد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۲۰

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سايه‌بان دارد

بهار عارضش خطی به خون ارغوان دارد

غبار خط بپوشانيد (نپوشانید) خورشيد رخش يا رب

بقای (حیات) جاودانش ده که حسن جاودان دارد

چو عاشق می‌شدم گفتم که بردم گوهر مقصود

ندانستم که اين دريا چه موج خون فشان دارد

ز چشمت جان نشايد (نخواهم) برد کز هر سو که می‌بينم

کمين از گوشه‌ای کرده‌ست و تير اندر کمان دارد

چو دام طره افشاند ز گرد خاطر عشاق

به غماز صبا گويد که راز ما نهان دارد

بيفشان جرعه‌ای بر خاک و حال اهل (شوکت پرس) دل بشنو

که از جمشيد و کيخسرو فراوان داستان دارد

چو در رويت بخندد گل مشو در دامش ای بلبل

که بر گل اعتمادی نيست گر حسن جهان دارد

خدا را داد من بستان از او ای شحنه مجلس

که می با ديگری خورده‌ست و با من سر گران دارد

به فتراکم اگر بندی خدا را زود صيدم کن

که آفت‌هاست در تاخير و طالب را زيان دارد

ز سرو قد دلجويت مکن محروم چشمم را

بدين (برین) سرچشمه‌اش بنشان که خوش آبی روان دارد

ز خوف هجرم ايمن کن اگر اميد آن داری

که از چشم بدانديشان خدايت در امان دارد

چه عذر بخت خود (خواهم) گويم که آن عيار شهرآشوب

به تلخی کشت حافظ را و شکر در دهان دارد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۱۹

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

دلی که غيب‌نمای است و جام جم دارد

ز خاتمی که دمی گم شود چه غم دارد

به خط و خال گدايان مده خزانه‌ی دل

به دست شاهوشی ده که محترم دارد

نه هر درخت تحمل کند جفای خزان

غلام همت سروم که اين قدم دارد

رسيد موسم آن کز طرب چو نرگس مست

نهد به پای قدح هر که شش درم دارد

زر از بهای می اکنون چو گل دريغ مدار

که عقل کل به صدت عيب متهم دارد

ز سر غيب کس آگاه نيست قصه مخوان

کدام محرم دل ره در اين حرم دارد

دلم که لاف تجرد زدی کنون صد شغل

به بوی زلف تو با باد صبحدم دارد

مراد دل ز که پرسم که نيست دلداری

که جلوه‌ی نظر و شيوه‌ی کرم دارد

ز جيب خرقه‌ی حافظ چه طرف بتوان بست

که ما صمد طلبيديم و او صنم دارد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۱۸

مفعول و مفاعلن فعولن

آن کس که به دست جام دارد

سلطانی جم مدام دارد

آبی که خضر حيات از او يافت

(آبی که حیات خضر از آن است)

در ميکده جو که جام دارد

سررشته‌ی جان به جام بگذار

کاين رشته از او نظام دارد

ما و می و زاهدان و تقوا

تا يار سر کدام دارد

بيرون ز لب تو ساقيا نيست

در دور کسی که کام دارد

نرگس همه شيوه‌های مستی

از چشم خوشت به وام دارد

ذکر رخ و زلف تو (دل من) دلم را

وردی‌ست که صبح و شام دارد

بر سينه‌ی ريش دردمندان

لعلت نمکی تمام دارد

در چاه (زنخ) ذقن چو حافظ ای جان

حسن تو دو صد غلام دارد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۱۷

فعلات و فاعلاتن فعلات و فاعلاتن

دل ما به دور رويت ز چمن فراغ دارد

که چو سرو پايبند است و چو لاله داغ دارد

سر ما فرو نيايد به کمان ابروی کس

که درون گوشه‌گيران ز جهان فراغ دارد

ز بنفشه تاب دارم که ز زلف او زند دم

تو سياه کم‌بها بين که چه در دماغ دارد

به چمن خرام و بنگر بر تخت گل که لاله

به نديم شاه ماند که به کف اياغ دارد

شب ظلمت و بيابان به کجا توان رسيدن

(شب تیره چون سر آرم ره پیچ‌پیچ زلفش)

مگر آن که شمع رويت به رهم چراغ دارد

من و شمع صبحگاهی سزد ار به (خود) هم بگرييم

که بسوختيم و از ما بت ما فراغ دارد

سزدم چو ابر بهمن که بر اين چمن بگريم

طرب‌آشيان بلبل بنگر که زاغ دارد

سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ

که نه خاطر تماشا نه هوای باغ دارد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۱۶

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

ایمیل جهت ارسال جنبش کاهدود

[email protected]

کسی که حسنِ خط دوست در نظر دارد

محقق است که او حاصل بصر دارد

چو خامه در ره (در خط) فرمان او سر طاعت

نهاده‌ايم مگر او به تيغ بردارد

کسي به وصل تو چون شمع يافت پروانه

که زير تيغ تو هر دم سری دگر دارد

به پای بوس تو دست کسی رسيد که او

چو آستانه برين در هميشه سر دارد

ز زهد خشک ملولم کجاست باده‌ی ناب

که بوی باده مدامم دماغ تر دارد

ز باده هيچت اگر نيست اين نه بس که تو را

دمی ز وسوسه عقل بی‌خبر دارد؟

کسی که از ره تقوا قدم برون ننهاد

به عزم ميکده اکنون ره (سر) سفر دارد

دل شکسته‌ی حافظ به خاک خواهد برد

چو لاله داغ هوایی که بر جگر دارد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۱۵

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

نهال دشمنی برکن که رنج بی‌شمار آرد

چو مهمان خراباتی به عزت باش با رندان

که درد سر کشی جانا گرت مستی خمار آرد

شب صحبت غنيمت دان که بعد از روزگار ما

بسی گردش کند گردون بسی ليل و نهار آرد

عماری‌دار ليلی را که مهد ماه در حکم است

خدایا در دل اندازش که بر مجنون گذار آرد

بهار عمر خواه ای دل وگرنه اين چمن هر سال

چو نسرين صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد

خدا را چون دل ريشم قراری بست با زلفت

بفرما لعل نوشين را که زودش (حالش) با قرار آرد

در اين باغ (ار) از خدا خواهد دگر پيرانه‌سر حافظ

نشيند بر لب جویی و سروی در کنار آرد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۱۴

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن

همای اوج (برج) سعادت به دام ما افتد

اگر تو را گذری بر مقام ما افتد

حباب‌وار براندازم از نشاط کلاه

اگر ز روی تو عکسی به جام ما افتد

شبی که ماه مراد از افق (طلوع کند) شود طالع

بود که پرتو نوری به بام ما افتد؟

به بارگاه تو چون باد را نباشد بار

کی اتفاق مجال سلام ما افتد

(ملوک را چو ره خاکبوس آن در نیست

کی التفات به حال سلام ما افتد)

چو جان فدای لبت شد خيال می‌بستم

که قطره‌ای ز زلالش به کام ما افتد

خيال زلف تو گفتا که جان وسيله مساز

کز اين شکار فراوان به دام ما افتد

به نااميدی از اين در مرو بزن فالی

بود که قرعه‌ی دولت به نام ما افتد

ز خاک کوی تو هر (دم) گه که دم زند حافظ

نسيم گلشن جان در مشام ما افتد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۱۳

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد

که تاب من به جهان طره‌ی فلانی داد

دلم خزانه‌ی اسرار بود و دست قضا

درش ببست و کليدش به دلستانی داد

شکسته‌وار به درگاهت آمدم که طبيب

به موميایی لطف توام نشانی داد

تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش

که دست دادش و ياری ناتوانی داد

برو معالجه‌ی خود کن ای نصيحتگو

شراب و شاهد شيرين که را زيانی داد

گذشت بر من مسکين و با رقيبان گفت

دريغ حافظ مسکين من چه جانی داد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۱۲

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان



آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرين داد 

صبر و آرام تواند به من مسکين داد 



وان که گيسوی تو را رسم تطاول آموخت 

هم تواند کرمش داد من غمگين داد 



من همان روز ز فرهاد طمع ببريدم 

که عنان دل شيدا به لب شيرين داد 



گنج زر گر نبود کنج قناعت باقی‌ست 

آن که آن داد به شاهان به گدايان اين داد 



خوش عروسی‌ست جهان از ره صورت ليکن 

هر که پيوست بدو عمر خودش کابين داد 



بعد از اين دست من و دامن سرو و لب جوی

خاصه اکنون که صبا مژده‌ی فروردين داد 



در کف غصه‌ی دوران دل حافظ خون شد 

از فراق رخت ای خواجه قوام‌الدين داد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۱۱

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

عکس روی تو چو در آينه‌ی جام افتاد

عارف از خنده‌ی می، در طمع خام افتاد

(عاشق سوخته دل)

حسن روی تو به يک جلوه که در آينه کرد

(جلوه‌ای کرد رخت روز ازل زیر نقاب)

اين همه نقش در آيينه‌ی اوهام افتاد

اين همه عکس می و نقش (مخالف) نگارين که نمود

يک فروغ رخ ساقی‌ست که در جام افتاد

غيرت عشق زبان همه خاصان ببريد

کز (از) کجا سر غمش در دهن عام افتاد

من ز مسجد به خرابات نه خود افتادم

اينم از عهد ازل حاصل فرجام افتاد

چه کند کز پی دوران نرود چون پرگار

هر که در دايره‌ی گردش ايام افتاد

در خم زلف تو آويخت دل از چاه زنخ

آه کز چاه برون آمد و در دام افتاد

آن شد ای خواجه که در صومعه بازم بينی

کار ما با رخ ساقی و لب جام افتاد

زير شمشير غمش رقص‌کنان بايد رفت

کان که شد کشته‌ی او نيک سرانجام افتاد

هر دمش با من دلسوخته لطفی دگر است

اين گدا بين که چه شايسته‌ی انعام افتاد

صوفيان جمله حريفند و نظرباز ولی

زين (زآن) ميان حافظ دلسوخته بدنام افتاد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۱۰

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعولن

پيرانه‌سرم عشق جوانی به سر افتاد

وان راز که در دل بنهفتم به در افتاد

از راه نظر مرغ دلم گشت هواگير

ای ديده نگه کن که به دام که درافتاد

دردا که از آن آهوی مشکين سيه‌چشم

چون نافه بسی خون دلم در جگر افتاد

از رهگذر خاک سر کوی شما بود

هر نافه که در دست نسيم سحر افتاد

مژگان تو تا تيغ جهان‌گير برآورد

بس کشته‌ی دل‌زنده که بر يکدگر افتاد

بس تجربه کرديم در اين دير مکافات

با دردکشان هر که درافتاد برافتاد

گر جان بدهد سنگِ سيه، لعل نگردد

با طينت اصلی چه کند بدگهر افتاد

حافظ که سر زلف بتان دست‌کشش بود

بس طرفه حريفی‌ست کش اکنون به سر افتاد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۰۹

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعولن

ديری‌ست که دلدار پيامی نفرستاد

ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد

صد نامه فرستادم و آن شاه سواران

پيکی ندوانيد و سلامی (پیامی) نفرستاد

سوی من وحشی‌صفتِ عقل‌رميده

آهوروشی کبک‌خرامی نفرستاد

دانست که خواهد شدنم مرغ دل از دست

و از آن خط چون سلسله دامی نفرستاد

فرياد که آن ساقی شکرلب سرمست

دانست که مخمورم و جامی نفرستاد

چندان که زدم لاف کرامات و مقامات

هيچم خبر از هيچ مقامی نفرستاد

حافظ به ادب باش که واخواست نباشد

گر شاه پيامی به غلامی نفرستاد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۰۸

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

ساحت کون و مکان عرصه‌ی ميدان تو باد

زلف خاتون ظفر شيفته‌ی پرچم توست

ديده فتح ابد عاشق جولان تو باد

ای که انشا عُطارِد صفت شوکت توست

عقل کل چاکر طغراکش ديوان تو باد

طيره‌ی جلوه طوبی قد چون سرو تو شد

غيرت خلد برين ساحت بستان (ایوان) تو باد

نه به تنها حيوانات و نباتات و جماد

هر چه در عالم امر است به فرمان تو باد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۰۷

مفعول و مفاعلن فعولن

حسن تو هميشه در فزون باد

رويت همه ساله لاله‌گون باد

واندر سر ما خيال عشقت

هر روز که باد (هست) در فزون باد

هر سرو که در چمن درآيد

در خدمت قامتت نگون باد

چشمی که نه فتنه‌ی تو باشد

از گوهر اشک غرق (بحر) خون باد

چشم تو ز بهر دلربايی

در کردن سحر ذوفنون باد

هر جا که دليست، در غم تو

بی‌صبر و قرار و بی‌سکون باد

قد همه دلبران عالم

پيش الف قدت چو نون باد

هر دل که ز عشق توست خالی

از حلقه‌ی وصل تو برون باد

لعل تو که هست جان حافظ

دور از لب مردمان دون باد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۰۶

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

تنت به ناز طبيبان نيازمند مباد

وجود نازکت آزرده گزند مباد

سلامت همه آفاق در سلامت توست

به هيچ عارضه شخص تو دردمند مباد

جمال (کمال) صورت و معنی ز امن (یمن) صحت توست

که ظاهرت دژم و باطنت نژند مباد

در اين چمن چو درآيد خزان به يغمایی

رهش به سرو سهی‌قامت بلند مباد

در آن بساط (مقام) که حسن تو جلوه آغازد

مجال طعنه‌ی بدبين و بدپسند (خودپسند) مباد

هر آن که روی چو ماهت به چشم بد بيند

بر آتش تو بجز جان (چشم) او سپند مباد

شفا ز گفته شکرفشان حافظ جوی

که حاجتت به علاج گلاب و قند مباد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۰۵

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

ور نه انديشه‌ی اين کار فراموشش باد

آن که يک جرعه می از دست تواند دادن

دست با شاهد مقصود در آغوشش باد

پير ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت

آفرين بر نظر پاک خطاپوشش باد

شاه ترکان سخن مدعيان می‌شنود

شرمی از مظلمه‌ی خون سياووشش باد

گر چه از کبر سخن با من درويش نگفت

جان فدای شکرين پسته‌ی خاموشش باد

چشمم از آينه‌داران خط و خالش گشت

لبم از بوسه‌ربايان بر و دوشش باد

نرگس مست نوازش‌کن مردم‌دارش

خون عاشق به قدح گر بخورد نوشش باد

به غلامی تو مشهور جهان شد حافظ

حلقه بندگی زلف تو در گوشش باد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۰۴

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیل

جمالت آفتاب هر نظر باد

ز خوبی روی خوبت خوبتر باد

همای زلف شاهين شهپرت را

دل شاهان عالم زير پر باد

کسی کو بسته زلفت نباشد

چو زلفت درهم و زير و زبر باد

دلی کو عاشق رويت نباشد

هميشه غرقه در خون جگر باد

بتا چون غمزه‌ات ناوک فشاند

دل مجروح من پيشش سپر باد

چو لعل شکرينت بوسه بخشد

مذاق جان من ز او پرشکر باد

مرا از توست هر دم تازه عشقی

تو را هر ساعتی حسنی دگر باد

به جان مشتاق روی توست حافظ

تو را در حال مشتاقان نظر باد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۰۳

فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

روز وصل دوستداران ياد باد

ياد باد آن روزگاران ياد باد

کامم از تلخی غم چون زهر گشت

بانگ نوش شادخواران (باده‌خواران) ياد باد

گر چه ياران فارغند از ياد من

از من ايشان را هزاران ياد باد

مبتلا گشتم در اين بند و بلا

کوشش آن حق گزاران ياد باد

گر چه صد رود است (از چشمم روان) در چشمم مدام

زنده‌رود و باغِ کاران ياد باد

راز حافظ بعد از اين ناگفته ماند

ای دريغا (دریغ آن) رازداران ياد باد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۰۲

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

دوش آگهی ز يار سفرکرده داد باد

من نيز دل به باد دهم هر چه باد باد

کارم بدان رسيد که همراز خود کنم

هر شام برق لامع و هر بامداد باد

در چين طره‌ی تو دل بی‌حفاظ من

هرگز نگفت مسکن مالوف ياد باد

امروز قدر پند عزيزان شناختم

يا رب روان ناصح ما از تو شاد باد

خون شد دلم به ياد تو هر گه که در چمن

بند قبای غنچه گل می‌گشاد باد

از دست رفته بود وجود ضعيف من

صبحم به بوی وصل تو جان بازداد باد

حافظ نهاد نيک تو کامت برآورد

جان‌ها فدای مردم نيکونهاد باد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

ایمیل جهت ارسال جنبش کاهدود

[email protected]

غزل نمره ۱۰۱

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

شراب و عيش نهان چيست؟ کار بی‌بنياد

زديم بر صف رندان و هر چه بادا باد

گره ز دل بگشا و از سپهر ياد مکن

که فکر هيچ مهندس چنين گره نگشاد

ز انقلاب زمانه عجب مدار که چرخ

از اين فسانه هزاران هزار دارد ياد

قدح به شرط ادب گير زان که ترکيبش

ز کاسه‌ی سر جمشيد و بهمن است و قباد

که آگه است که کاووس و کی کجا رفتند؟

که واقف است که چون رفت تخت جم بر باد؟

ز حسرت لب شيرين هنوز می‌بينم

که لاله می‌دمد از خون ديده‌ی فرهاد

مگر که لاله بدانست بی‌وفايی دهر

که تا بزاد و بشد جام می ز کف ننهاد

بيا بيا که زمانی ز می خراب شويم

مگر رسيم به گنجی در اين خراب‌آباد

نمی‌دهند اجازت مرا به سير و سفر

نسيم باد مصلا و آب رکن‌آباد

قدح مگير چو حافظ مگر به ناله چنگ

که بسته‌اند بر ابريشم طرب دل شاد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۱۰۰

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

دی پير می‌فروش که ذکرش به خير باد

گفتا شراب نوش و غم دل ببر ز ياد

گفتم به باد می‌دهدم باده نام و ننگ

گفتا قبول کن سخن و هر چه باد باد

سود و زيان و مايه چو خواهد شدن ز دست

از بهر اين معامله غمگين مباش و شاد

بادت به دست باشد اگر دل نهی به هيچ

در معرضی که تخت سليمان رود به باد

حافظ گرت ز پند حکيمان ملالت است

کوته کنيم قصه که عمرت دراز باد

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

ایمیل جهت ارسال جنبش کاهدود

[email protected]

غزل نمره ۰۹۹

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیل

دل من در هوای روی فرخ

بود آشفته همچون موی فرخ

بجز هندوی زلفش هيچ کس نيست

که برخوردار شد از روی فرخ

سياهی نيکبخت است آن که دايم

بود همراز و هم زانوی فرخ

شود چون بيد لرزان سرو آزاد

اگر بيند قد دلجوی فرخ

بده ساقی شراب ارغوانی

به ياد نرگس جادوی فرخ

دوتا شد قامتم همچون کمانی

ز غم پيوسته چون ابروی فرخ

نسيم مشک تاتاری خجل کرد

شميم زلف عنبربوی فرخ

اگر ميل دل هر کس به جایی‌ست

بود ميل دل من سوی فرخ

غلام همت آنم که باشد

چو حافظ بنده و هندوی فرخ

«««««🍷می‌‌بهـا»»»»»

ایمیل جهت ارسال جنبش کاهدود

[email protected]

غزل نمره ۰۹۸

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

اگر به مذ/هب تو خو/ن عاشق اس/ت مباح

صلاح ما همه آن است کان تو راست صلاح

(سواد زلف تو تفسیر جاعل الظلمات)

(بیاض روی تو تبیان فالق الاصباح)

ز چين زلف کمندت کسی نيافت خلاص

نه زآن کمانچه‌ی ابرو و تير چشم نجاح

ز ديده‌ام شده يک (صد) چشمه در کنار روان

که آشنا نکند در ميان آن ملاح

لب چو آب حيات تو هست قوت جان

وجود خاکی ما را از اوست ذکر رواح

بداد لعل لبت بوسه‌ای به صد زاری

گرفت کام دلم ز او به صد هزار الحاح

دعای جان تو ورد زبان مشتاقان

هميشه تا که بود متصل مسا و صباح

صلاح و توبه و تقوا ز ما مجو حافظ

ز رند و عاشق و مجنون کسی نيافت صلاح

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۹۷

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج

سزد اگر همه‌ی دلبران دهندت باج

دو چشم شوخ تو برهم زده خطا و ختن

به چين زلف تو ماچين و هند داده خراج

بیاض روی تو روشن‌تر است از رخ روز

سواد زلف تو تاریکتر ز ظلمت داج

دهان تنگ تو داده به آب خضر بقا

لب چو قند تو برد از نبات مصر رواج

از اين مرض به حقيقت شفا نخواهم يافت

که از تو درد دل ای جان نمی‌رسد به علاج

چرا همی‌شکنی جان من ز سنگ دلی

دل ضعيف که باشد به نازکی چو زجاج

لب تو خضر و دهان تو آب حيوان است

قد تو سرو و ميان موی و ساق سیمین عاج

فتاد در دل حافظ هوای چون تو شهی

کمينه ذره‌ی خاک در تو بودی کاج

غزل نمره ۰۹۶

فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

درد ما را نيست درمان الغياث

هجر ما را نيست پايان الغياث

دين و دل بردند و قصد جان کنند

الغياث از جور خوبان الغياث

در بهای بوسه‌ای جانی طلب

می‌کنند اين دلستانان الغياث

خون ما خوردند اين کافردلان

ای مسلمانان چه درمان الغياث

همچو حافظ روز و شب بی‌خويشتن

گشته‌ام سوزان و گريان الغياث

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۹۵

مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن

مدامم مست می‌دارد نسيم جعد گيسويت

خرابم می‌کند هر دم فريب چشم جادويت

پس از چندين شکيبايی شبی يا رب توان ديدن

که شمع ديده افروزيم در محراب ابرويت

سواد لوح بينش را عزيز از بهر آن دارم

که جان را نسخه‌ای باشد ز لوح× (نقش) خال هندويت

تو گر (اگر) خواهی که جاويدان جهان يک سر بيارایی

صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رويت

و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی

برافشان (بیافشان) تا فروريزد هزاران جان ز هر مويت

من و باد صبا مسکين دو سرگردان بی‌حاصل

من از افسون چشمت× (چشمِ) مست و او از بوی گيسويت

زهی همت که حافظ راست از دنيی و از عقبی

نيايد هيچ در چشمش بجز خاک سر کويت

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۹۴

مفعول و فاعلاتن مفعول و فاعلاتن

زان يار دلنوازم، شکری‌ست با شکايت

گر نکته‌دان عشقی، بشنو تو (خوش بشنو) اين حکايت

بی‌مزد بود و منت هر خدمتی که کردم

يا رب مباد کس را مخدوم بی‌عنايت

رندان تشنه‌لب را آبی (جامی) نمی‌دهد کس

گویی ولی‌شناسان رفتند از اين ولايت

در زلف چون کمندش ای دل مپيچ کانجا

سرها بريده بينی بی‌جرم و بی‌جنايت

چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی

جانا روا نباشد خونريز را حمايت

در اين شب سياهم گم گشت راه مقصود

از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدايت

از هر طرف که رفتم جز وحشتم (حیرتم) نيفزود

زنهار از اين بيابان وين راه بی‌نهايت

اي آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم

يک ساعتم بگنجان در سايه‌ی عنايت

اين راه را نهايت صورت کجا توان بست

کش صد هزار منزل بيش است در بدايت

هر چند بردی آبم روی از درت نتابم

جور از حبيب خوشتر کز مدعی رعايت

عشقت رسد به فرياد ار خود به سان حافظ

قرآن ز بر بخوانی در چارده روايت

«««««🍷می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۹۳

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

چه لطف بود که ناگاه رشحه‌ی قلمت

حقوق خدمت ما عرضه کرد بر کرمت

به نوک خامه رقم کرده‌ای سلام مرا

که کارخانه‌ی دوران مباد بی‌رقمت

نگويم از من بی‌دل به سهو کردی ياد

که در حساب خرد نيست سهو (نیست) بر قلمت

دلم مقیم در توست حرمتش می‌دار

به شکر آنکه خدا داشته‌است محترمت

مرا ذليل مگردان به شکر اين نعمت

که داشت دولت سرمد عزيز و محترمت

بيا که با سر زلفت قرار خواهم کرد

که گر سرم برود برندارم از قدمت

ز حال ما دلت آگه شود مگر (ولی) وقتی

که لاله بردمد از خاک کشتگان غمت

روان تشنه‌ی ما را به جرعه‌ای درياب

چو می‌دهند زلال خضر ز جام جمت

صبا ز زلف تو با هر گلی حدیثی کرد

رقیب کی ره غماز داد در حرمت

هميشه وقت تو ای عيسی صبا خوش باد

که جان حافظ دلخسته زنده شد به دمت

«««««می‌بهـا🍷»»»»»

غزل نمره ۰۹۲

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن

مير من خوش می‌روی کاندر سر و پا ميرمت

خوش خرامان شو که پيش قد رعنا ميرمت

گفته بودی کی بميری پيش من، تعجيل چيست؟

خوش تقاضا می‌کنی پيش تقاضا ميرمت

عاشق و مخمور و مهجورم بت ساقی کجاست؟

گو که بخرامد که پيش سرو بالا ميرمت

آن که عمری شد که تا بيمارم از سودای او

گو نگاهی کن که پيش چشم شهلا ميرمت

گفته‌ای لعل لبم هم درد بخشد هم دوا

گاه پيش درد و گه پيش مداوا ميرمت

خوش خرامان می‌روی چشم بد از روی تو دور

دارم اندر سر خيال آن که در پا ميرمت

گر چه جای حافظ اندر خلوت وصل تو نيست

ای همه جای تو خوش پيش همه جا ميرمت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۹۱

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ای غايب از نظر به خدا می‌سپارمت

جانم بسوختی و به دل دوست دارمت

تا دامن کفن نکشم زير پای خاک

باور مکن که دست ز دامن بدارمت

محراب ابرويت (ابروان) بنما تا سحرگهی

دست دعا برآرم و در گردن آرمت

گر بايدم شدن سوی هاروت بابلی

صد گونه جادویی بکنم تا بيارمت

خواهم که پيش ميرمت ای بی‌وفا طبيب

بيمار بازپرس که در انتظارمت

صد جوی آب بسته‌ام از ديده بر کنار

بر بوی تخم مهر که در دل بکارمت

خونم بريخت و از غم عشقم خلاص داد

منت پذير غمزه‌ی خنجر گذارمت

می‌گريم و مرادم از اين سيل اشکبار (اشک سیل‌بار)

تخم محبت است که در دل بکارمت

بارم ده از کرم سوی (بر) خود تا به سوز دل

در پای دم به دم گهر از ديده بارمت

حافظ شراب و شاهد و رندی نه وضع توست

فی‌الجمله می‌کنی و فرو می‌گذارمت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۹۰

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

اي هدهد صبا به سبا می‌فرستمت

بنگر که از کجا به کجا می‌فرستمت

حيف است طايری چو تو در خاکدان غم

زين جا به آشيان وفا می‌فرستمت

در راه عشق مرحله‌ی قرب و بعد نيست

می‌بينمت عيان و دعا می‌فرستمت

هر صبح و شام قافله‌ای از دعای خير

در صحبت شَمال و صبا می‌فرستمت

تا لشکر غمت نکند ملک دل خراب

جان عزيز خود به نوا می‌فرستمت

ای غايب از نظر که شدی همنشين دل

می‌گويمت دعا و ثنا می‌فرستمت

در روی خود تفرج صنع خدای کن

کآيينه خدای‌نما می‌فرستمت

تا مطربان ز شوق منت آگهی دهند

قول و غزل به ساز و نوا می‌فرستمت

ساقی بيا که هاتف غيبم به مژده گفت

با درد صبر کن که دوا می‌فرستمت

حافظ سرود مجلس ما ذکر خير توست

بشتاب هان که اسب و قبا می‌فرستمت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۹

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعولن

يا رب سببی ساز که يارم به سلامت

بازآيد و برهاندم از بند (چنگ) ملامت

خاک ره آن يار سفرکرده بياريد

تا چشم جهان‌بين کنمش جای اقامت

فرياد که از شش جهتم راه ببستند

آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت

امروز که در دست توام مرحمتی کن

فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت

ای آن که به تقرير و بيان دم زنی از عشق

ما با تو نداريم سخن خير و سلامت

درويش مکن ناله ز شمشير احبا

کاين طايفه از کشته ستانند غرامت

در خرقه زن آتش که خم ابروی ساقی

بر می‌شکند گوشه محراب امامت

حاشا که من از جور و جفای تو بنالم

بيداد لطيفان همه لطف است و کرامت

کوته نکند بحث سر زلف تو حافظ

پيوسته شد اين سلسله تا روز قيامت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۸

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

شنيده‌ام سخنی خوش، که پير کنعان گفت

فراق يار نه آن می‌کند که بتوان گفت

حديث هول قيامت که گفت واعظ شهر

کنايتی‌ست که از روزگار هجران گفت

نشان يار سفرکرده از که پرسم باز (راست)

که هر چه گفت بريد صبا پريشان گفت

فغان که آن مه نامهربان مهرگسل (دشمن‌دوست، سنگین‌دل)

به ترک صحبت ياران خود چه آسان گفت

من و مقام رضا بعد از اين و شکر (جور) رقيب

که دل به درد تو خو کرد و ترک درمان گفت

غم کهن به می سالخورده دفع کنيد

که تخم خوشدلی اين است و پير دهقان گفت

گره به باد مزن گر چه بر مراد رود (وزد)

که اين سخن به مثل باد (مور) با سليمان گفت

به مهلتی که سپهرت دهد ز راه مرو

تو را که گفت که اين زال ترک دستان گفت

مزن ز چون و چرا دم که بنده‌ی مقبل

قبول کرد به جان هر سخن که جانان گفت

که گفت حافظ از انديشه‌ی تو آمد باز (باز آمد)

من اين نگفته‌ام آن کس که گفت بهتان گفت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۷

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

آری به اتفاق جهان می‌توان گرفت

افشای راز خلوتيان خواست کرد شمع

شکر خدا که سر دلش در زبان گرفت

زين آتش نهفته که در سينه من است

خورشيد شعله‌ايست که در آسمان گرفت

می‌خواست گل که دم زند از رنگ و بوی دوست

از غيرت صبا نفسش در دهان گرفت

آسوده بر کنار چو پرگار می‌شدم

دوران چو نقطه عاقبتم در ميان گرفت

آن روز شوق ساغر می خرمنم بسوخت

کآتش ز عکس عارض ساقی در آن گرفت

خواهم شدن به کوی مغان آستين‌فشان

زين فتنه‌ها که دامن آخرزمان گرفت

می خور که هر که آخر کار جهان بديد

از غم سبک برآمد و رطل گران گرفت

بر برگ گل به خون شقايق نوشته‌اند

کان کس که پخته شد می چون ارغوان گرفت

حافظ چو آب لطف ز نظم تو می‌چکد

حاسد چگونه نکته تواند بر آن گرفت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۶

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ساقی بيا که يار ز رخ پرده برگرفت

کارِ چراغِ خلوتيان باز درگرفت

آن شمع سرگرفته دگر چهره برفروخت

وين پير سالخورده جوانی ز سر گرفت

آن عشوه داد عشق که مفتی ز ره برفت

وان لطف کرد دوست که دشمن حذر گرفت

بار غمی که خاطر ما خسته کرده بود

عيسی دمی خدا بفرستاد و برگرفت

هر سروقد (حوروش) که بر مه و خور حسن می‌فروخت

چون تو درآمدی پی کاری دگر گرفت

زين قصه هفت گنبد افلاک پرصداست

کوته‌نظر ببين که سخن مختصر گرفت

حافظ تو اين سخن (دعا) ز که آموختی که بخت (یار)

تعويذ کرد شعر تو را و به زر گرفت

زنهار از آن عبارت شيرين دلفريب

گويی که پسته تو سخن در شکر گرفت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۵

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

شربتی از لب لعلش نچشيديم و برفت

روی مه‌پيکر او سير نديديم و برفت

گويی از صحبت ما نيک به تنگ آمده بود

بار بربست و به گردش نرسيديم و برفت

بس که ما فاتحه و حرز يمانی خوانديم

وز پی‌اش سوره اخلاص دميديم و برفت

عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد

(عشوه می‌داد که از کوی ملامت نرویم)

ديدی آخر که چنين عشوه خريديم و برفت

شد چمان در چمن حسن و لطافت ليکن (وانگه)

در گلستان وصالش (جمالش) نچميديم و برفت

همچو حافظ همه شب ناله و زاری کرديم

کای دريغا به وداعش نرسيديم و برفت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۴

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ساقی بيار باده، که ماه صيام رفت

درده قدح، که موسم ناموس و نام رفت

وقت عزيز رفت، بيا تا قضا کنيم

عمری که بی‌حضور صراحی و جام رفت

مستم کن آنچنان که ندانم ز بيخودی

در عرصه‌ی خيال، که آمد کدام رفت

بر بوی آن که جرعه‌ی جامت به ما رسد

در مصطبه، دعای تو هر صبح و شام رفت

دل را که مرده بود، حياتی به جان رسيد

تا بویی از نسيم می‌اش در مشام رفت

زاهد غرور داشت، سلامت نبرد راه

(شیخ از غرور خود به سلامت نبرد راه)

رند از ره نياز، به دارالسلام رفت

نقد دلی که بود مرا، صرف باده شد

قلب سياه بود، از آن در حرام رفت

در تاب توبه چند توان سوخت همچو عود

می ده که عمر در سر سودای خام رفت

ديگر مکن نصيحت حافظ، که ره نيافت

گمگشته‌ای که باده‌ی نابش به کام رفت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۳

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

گر ز دست زلف مشکينت خطایی رفت رفت

ور ز هندوی شما بر ما جفایی رفت رفت

برق عشق ار خرمن (خرقه‌ی) پشمينه‌پوشی سوخت سوخت

جور شاهی کامران گر بر گدايی رفت رفت

در طريقت رنجش خاطر نباشد، می بيار

هر کدورت را که بينی، چون صفايی رفت رفت

عشقبازی را تحمل بايد ای دل پای دار

گر ملالی بود بود و گر خطايی رفت رفت

گر دلی از غمزه‌ی دلدار باری برد برد

ور ميان جان و جانان ماجرايی رفت رفت

از سخن‌چينان ملالت‌ها پديد آمد (آید) ولی

گر ميان همنشينان ناسزايی رفت رفت

عيب حافظ گو مکن واعظ که رفت از خانقاه

پای آزادی چه بندی گر به جايی رفت رفت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۲

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و مفاعیل

آن ترک (یار) پری‌چهره که دوش از بر ما رفت

آيا چه خطا ديد، که از راه ختا رفت

تا رفت مرا از نظر آن چشم (نور) جهان‌بين

کس واقف ما نيست، که از ديده چه‌ها رفت

دور از رخ تو (او) دم به دم از گوشه‌ی چشمم

سيلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت

بر شمع نرفت از گذر آتش دل دوش

آن دود که از سوز جگر بر سر ما رفت

از پای فتاديم چو آمد غم (شب) هجران

در درد بمرديم (بماندیم) چو از دست دوا رفت

دل گفت وصالش به دعا باز توان يافت

عمريست که عمرم همه در کار دعا رفت

احرام چه بنديم چو آن قبله نه اين جاست

در سعی چه کوشيم چو از مروه (کعبه) صفا رفت

دی گفت طبيب از سر حسرت چو مرا ديد

هيهات که رنج تو ز قانون شفا رفت

ای دوست به پرسيدن حافظ قدمی نه

زان پيش که گويند که از دار فنا رفت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۱

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

صبحدم مرغ چمن، با گل نوخاسته گفت

ناز کم کن، که در اين باغ بسی چون تو شکفت

گل بخنديد که از راست نرنجيم ولی

هيچ عاشق سخن سخت (تلخ) به معشوق نگفت

تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد

هر که خاک در ميخانه به رخسار نرفت

در گلستان ارم دوش چو از لطف هوا

زلف سنبل به نسيم سحری می‌آشفت

گفتم ای مسند جم، جام جهان‌بينت کو

گفت افسوس که آن دولت بيدار بخفت

گر طمع داری از آن جام مرصع می لعل

ای بسا در که (در و یاقوت) به نوک مژه‌ات بايد سفت

سخن عشق نه آن است که آيد به زبان

ساقيا می ده و کوتاه کن اين گفت و شنفت

اشک حافظ خرد و صبر به دريا انداخت

چه کند سوز غم عشق نيارست نهفت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۸۰

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

عيب رندان مکن ای زاهد پاکيزه‌سرشت

که گناه دگران، بر تو نخواهند نوشت

من اگر نيکم و گر بد، تو برو خود را باش

هر کسی آن درود عاقبت کار، که کشت

همه کس طالب يارند، چه هشيار و چه مست

همه جا خانه‌ی عشق است، چه مسجد، چه کنشت

سر تسليم من و خشت در ميکده‌ها

مدعی گر نکند فهم سخن، گو سر و خشت

نااميدم مکن از سابقه‌ی لطف ازل

تو (چه دانی که پس پرده) که خوب است و که زشت

نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس

پدرم نيز بهشت ابد از دست بهشت

(گر نهادت همه این است، زهی خوب‌نهاد

گر سرشتت همه این است زهی نیک‌سرشت

بر عمل تکیه مکن هیچ که در روز ازل

تو ندانی قلم صنع به نامت چه نوشت

باغِ فردوسْ لطیف است، ولیکن زنهار

تا غنیمت شمری سایه‌ی بید و لبِ کِشت!)

حافظا روز اجل گر به کف آری جامی

يک سر از کوی خرابات برندت به بهشت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۹

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

کنون که می‌دمد از بوستان نسيم بهشت

من و شراب فرح‌بخش و يار حورسرشت

گدا چرا نزند لاف سلطنت امروز

که خيمه سايه‌ی ابر است و بزمگه لب کشت

چمن حکايت (به رمز در) ارديبهشت می‌گويد

نه عاقل (عارف) است که نسيه خريد و نقد بهشت

به می عمارت دل (جان) کن که اين جهان خراب

بر آن سر است که از خاک ما بسازد خشت

وفا مجوی ز دشمن که پرتوی ندهد

چو شمع صومعه افروزی از چراغ کنشت

مکن به نامه سياهی ملامت من مست

که آگه است که تقدير بر سرش چه نوشت

قدم دريغ مدار از جنازه حافظ

که گر چه غرق گناه است می‌رود به بهشت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۸

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

ديدی که يار جز سر جور و ستم نداشت

بشکست عهد و از غم ما هيچ غم نداشت

يا رب مگيرش ار چه دل چون کبوترم

افکند و کشت و عزت (حرمت) صيد حرم نداشت

بر من جفا ز بخت من آمد وگرنه يار

حاشا که رسم لطف و طريق کرم نداشت

با اين همه هر آن که نه خواری کشيد از او

هر جا که رفت هيچ کسش محترم نداشت

هر راهرو که ره به حريم درش نبرد

مسکين بريد وادی و ره در حرم نداشت

ساقی بيار باده و با محتسب (مدعی) بگو

انکار ما مکن که چنين جام جم نداشت

خوش وقت رند مست که دنیا و آخرت

بر باد داد و هیچ غم بیش و کم نداشت

حافظ ببر تو گوی فصاحت که مدعی

هيچش هنر نبود و خبر نيز هم نداشت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۷

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

بلبلی برگ گلی خوش‌رنگ در منقار داشت

و اندر آن برگ و نوا، خوش ناله‌های زار داشت

گفتمش در عين وصل اين ناله و فرياد چيست

گفت ما را جلوه‌ی معشوق در (بر) اين کار داشت

يار اگر ننشست با ما، نيست جای اعتراض

پادشاهی کامران بود از گدایی (گدایان) عار داشت

درنمی‌گيرد نياز و ناز ما با حسن دوست

خرم آن کز نازنينان بخت برخوردار داشت

خيز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنيم

کاين همه نقش عجب در گردش پرگار داشت

گر مريد راه عشقی فکر بدنامی مکن

شيخ صنعان خرقه رهن خانه‌ی خمار داشت

وقت آن شيرين‌قلندر خوش که در اطوار سير

ذکر تسبيح ملک در حلقه زنار داشت

چشم حافظ زير بام قصر آن حوری‌سرشت

شيوه‌ی جنات تجری تحتها الانهار داشت

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۶

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

جز آستان توام، در جهان پناهی نيست

سر مرا بجز اين در، حواله‌گاهی نيست

عدو چو تيغ کشد (اگر تو تیغ کشی)، من سپر بيندازم

که تيغ ما، بجز از ناله‌ای و آهی نيست

چرا ز کوی (راه) خرابات روی برتابم؟

کز اين بهم به جهان، هيچ رسم (روی) و راهی نيست

زمانه گر بزند (فکند) آتشم به خرمن عمر

بگو بسوز، که بر من به برگ کاهی نيست

غلام نرگس جماش آن سهی سروم

که از شراب غرورش، به کس نگاهی نيست

مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن

که در شريعت ما، غير از اين گناهی نيست

عنان‌کشيده رو ای پادشاه کشور حسن

که نيست بر سر راهی که دادخواهی نيست

چنين که از همه سو دام راه می‌بينم

به از حمايت زلفش (زلفت)، مرا پناهی نيست

خزينه‌ی دل حافظ، به زلف و خال مده

که کارهای چنين، حد هر سياهی نيست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۵

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

خواب آن نرگس فتان تو بی چيزی نيست

تاب آن زلف پريشان تو بی چيزی نيست

از لبت شير روان بود که من می‌گفتم

اين شکر گرد نمکدان تو بی چيزی نيست

جان درازی تو بادا که يقين می‌دانم

در کمان ناوک مژگان تو بی چيزی نيست

(چشمه‌ی آب حیات است دهانت اما

زیر لب چاه زنخدان تو بی چیزی نیست)

مبتلایی به غم محنت و اندوه فراق

ای دل اين ناله و افغان تو بی چيزی نيست

دوش باد از سر کويش به گلستان بگذشت

ای گل اين چاک گريبان تو بی چيزی نيست

درد عشق ار چه دل از خلق نهان می‌دارد

حافظ اين ديده‌ی گريان تو بی چيزی نيست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۴

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

حاصل کارگه کون و مکان، اين همه نيست

باده پيش آر، که اسباب جهان اين همه نيست

از دل و جان، شرف صحبت جانان غرض است

غرض اين است، وگرنه دل و جان اين همه نيست

منت سدره و طوبی ز پی سايه مکش

که چو خوش بنگری ای سرو روان، اين همه نيست

دولت آن است که بی‌خون دل آيد به کنار

ور نه با سعی و عمل باغ جنان اين همه نيست

پنج روزی که در اين مرحله مهلت داری

خوش بياسای زمانی، که زمان اين همه نيست

بر لب بحر فنا منتظريم ای ساقی

فرصتی دان (جو) که ز لب تا به دهان اين همه نيست

زاهد ايمن مشو از بازی غيرت، زنهار

که ره از صومعه تا دير مغان اين همه نيست

دردمندی من سوخته‌ی زار و نزار

ظاهرا حاجت تقرير و بيان اين همه نيست

(از تهتک مکن اندیشه و چون گل خوش باش

زانکه تمکین جهان گذران این همه نیست)

نام حافظ رقم نيک (ننگ) پذيرفت ولی

پيش رندان رقم سود و زيان اين همه نيست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۳

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

روشن از پرتو رويت، نظری نيست که نيست

منت خاک درت، بر بصری نيست که نيست

ناظر روی تو صاحب‌نظرانند (ولی) آری

سر گيسوی تو در هيچ سری نيست که نيست

اشک غماز من ار سرخ برآمد چه عجب

خجل از کرده‌ی خود پرده‌دری نيست که نيست

تا به دامن ننشيند ز نسيمت(ش) گردی

سيل‌خيز از نظرم (مژه‌ام) رهگذری نيست که نيست

تا دم از شام سر زلف تو هر جا نزند

با صبا گفت و شنيدم سحری نيست که نيست

من از اين طالع شوريده برنجم ورنی

بهره‌مند از سر کويت دگری نيست که نيست

از (خیال) حيای لب شيرين تو ای چشمه‌ی نوش

غرق آب و عرق اکنون شکری نيست که نيست

مصلحت نيست که از پرده برون افتد راز

ور نه در مجلس رندان خبری نيست که نيست

شير در باديه‌ی عشق تو روباه شود

آه از اين راه که در وی خطری نيست که نيست

آب چشمم که بر او منت خاک در توست

زير صد منت او خاک دری نيست که نيست

از وجودم قدری (از وجود این قدرم) نام و نشان هست که هست

ور نه از ضعف در آنجا (اینجا) اثری نيست که نيست

غير از (به جز) اين نکته که حافظ ز تو ناخشنود است

در سراپای وجودت هنری نيست که نيست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۲

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

بحری‌ست بحر عشق، که هيچش کناره نيست

آن جا جز آن که جان بسپارند، چاره نيست

هر (دم) گه که دل به عشق دهی، خوش دمی بود

در کار خير، حاجت هيچ استخاره نيست

ما را ز (به) منع عقل مترسان و می بيار

کان شحنه در ولايت ما، هيچ کاره نيست

از چشم خود بپرس که ما را که می‌کشد

جانا گناه طالع و جرم ستاره نيست

او را به چشم پاک توان ديد چون هلال

هر ديده جای جلوه آن ماه‌پاره نيست

فرصت شمر طريقه‌ی رندی، که اين نشان

چون راه گنج، بر همه کس آشکاره نيست

نگرفت در تو گريه حافظ، به هيچ روی

حيران آن دلم، که کم از سنگ خاره نيست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۱

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نيست

هر چه گويد در حق ما جای هيچ اکراه نيست

در طريقت هر چه پيش سالک آيد خير اوست

در (بر) صراط مستقيم ای دل کسی گمراه نيست

تا چه بازی رخ نمايد بيدقی خواهيم راند

عرصه‌ی شطرنج رندان را مجال شاه نيست

چيست اين سقف بلند (استاده‌ی) ساده‌ی بسيارنقش؟

زين معما هيچ دانا در جهان آگاه نيست

اين چه استغناست يا رب وين چه قادر (حاکم) حکمت است

کاين همه زخم نهان هست و مجال آه نيست

صاحب ديوان ما گويی نمی‌داند حساب

کاندر اين طغرا نشان حسبة لله نيست

هر که خواهد گو بيا و هر چه خواهد گو بگو

کبر و ناز و حاجب و دربان بدين درگاه نيست

بر در ميخانه رفتن کار يک‌رنگان بود

خودفروشان را به کوی می‌فروشان راه نيست

هر چه هست از قامت ناساز بی‌اندام ماست

ور نه تشريف تو بر بالای کس کوتاه نيست

بنده‌ی پير خراباتم که لطفش دايم است

ور نه لطف شيخ و زاهد گاه هست و گاه نيست

حافظ ار بر صدر ننشيند ز عالی (همتی‌ست) مشربی‌ست

عاشق دردی‌کش اندربند مال و جاه نيست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۷۰

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

مردم ديده‌ی ما، جز به رخت ناظر نيست

دل سرگشته‌ی ما، غير تو را ذاکر نيست

اشکم احرام طواف حرمت می‌بندد

گر چه از خون دل ريش، دمی طاهر نيست

بسته‌ی دام و قفس باد چو مرغ وحشی

طاير سدره اگر در طلبت طاير نيست

عاشق مفلس اگر قلب دلش کرد نثار

مکنش عيب که بر نقد روان قادر نيست

عاقبت دست بدان سرو بلندش برسد

هر که را در طلبت همت او قاصر نيست

از روان‌بخشی عيسی نزنم دم هرگز

زان که در روح‌فزايی چو لبت ماهر نيست

من که در آتش سودای تو آهی نزنم

کی توان گفت که بر داغ دلم صابر نيست

روز اول که سر زلف تو ديدم گفتم

که پريشانی اين سلسله را آخر نيست

سر پيوند تو تنها نه دل حافظ راست

کيست آن کش سر پيوند تو در خاطر نيست؟

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۶۹

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعولن

کس نيست که افتاده‌ی آن زلف دوتا نيست

در رهگذر کيست که (این دام بلا) دامی ز بلا نيست؟

چون چشم تو دل می‌برد از گوشه‌نشينان

همراه تو بودن گنه از جانب ما نيست

روی تو مگر آينه‌ی (صُنع) لطف الهی‌ست

حقا که چنين است و در اين روی و ريا نيست

نرگس طلبد شيوه‌ی چشم تو زهی چشم

مسکين خبرش از سر و در ديده حيا نيست

از بهر خدا زلف مپيرای که ما را

شب نيست که صد عربده با باد صبا نيست

بازآی که بی‌ روی تو ای شمع دل‌افروز

در بزم حريفان اثر نور و صفا نيست

تيمار غريبان (سبب) اثر ذکر جميل است

جانا مگر اين قاعده در شهر شما نيست؟

دی می‌شد و گفتم صنما عهد به جای آر

گفتا غلطی خواجه در اين عهد وفا نيست

گر پير مغان مرشد من شد چه تفاوت

در هيچ سری نيست که سری ز خدا نيست

عاشق چه کند گر (نخورد تیر) نکشد بار ملامت

با هيچ دلاور سپر تير قضا نيست

در صومعه‌ی زاهد و در خلوت صوفی

جز گوشه‌ی ابروی تو محراب دعا نيست

ای چنگ فروبرده به خون دل حافظ

فکرت مگر از غيرت قرآن و خدا نيست؟

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۶۸

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

خوانش غزل 1:06:04

ماهم اين هفته (شد از شهر) برون رفت و به چشمم سالی‌ست

حال هجران تو چه دانی که چه مشکل‌ حالی‌ست

مردم ديده ز لطف رخ او در رخ او

عکس خود ديد گمان برد که مشکين خالی‌ست

می‌چکد شير هنوز از لب همچون شکرش

گر چه در شيوه‌گری هر مژه‌اش قتالی‌ست

اي که انگشت‌نمایی به کرم در همه شهر

وه که در کار غريبان عجبت اهمالی‌ست

بعد از اينم نبود شائبه در جوهر فرد

که دهان تو در اين نکته خوش استدلالی‌ست

مژده دادند که بر ما گذری خواهی کرد

نيت خير مگردان که مبارک فالی‌ست

کوه اندوه فراقت به چه حالت (حیلت) بکشد

حافظ خسته که از ناله تنش چون نالی‌ست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۶۷

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

يا رب (آن) اين شمع دل افروز، ز کاشانه‌ی کيست؟

جان ما سوخت، بپرسيد که جانانه کيست

حاليا خانه‌برانداز دل و دين من است

تا در آغوش که می‌خسبد و همخانه کيست

باده‌ی لعل لبش، کز لب من دور مباد

راح روح که و پيمان‌ده پيمانه کيست؟

دولت صحبت آن شمع سعادت‌پرتو

بازپرسيد خدا را، که به پروانه کيست

(می‌دمد) می‌دهد هر کسش افسونی و معلوم نشد

که دل نازک او، مايل افسانه کيست

يا رب آن شاهوش ماهرخ زهره‌جبين (مهرفروغ)

در يکتای که و گوهر يک‌دانه کيست؟

گفتم آه از دل ديوانه‌ی حافظ بی تو

زير لب خنده‌زنان گفت که ديوانه کيست؟

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۶۶

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

بنال بلبل اگر با منت سر ياری‌ست

که ما دو عاشق زاريم و کار ما زاری‌ست

در آن (زمان) زمين که نسيمی وزد ز طره‌ی دوست

چه جای دم زدنِ نافه‌های تاتاری‌ست

بيار باده که رنگين کنيم جامه زرق

که مست جام غروريم و نام هشياريست

خيال زلف تو پختن نه کار (خامان است) هر خاميست

که زير سلسله رفتن طريق عياری‌ست

لطيفه‌ای‌ست نهانی، که عشق از او خيزد

که نام آن نه لب لعل و خط زنگاری‌ست

جمال شخص نه چشم است و زلف و عارض و خال

هزار نکته در اين کار و بار دلداری‌ست

(برهنگان طریقت) قلندران حقيقت به نيم جو نخرند

قبای اطلس آن کس که از هنر عاری‌ست

به آستان تو مشکل توان رسيد آری

عروج بر فلک سروری به دشواری‌ست

سحر کرشمه‌ی چشمت به خواب می‌ديدم

زهی مراتب خوابی که به ز بيداری‌ست

دلش به ناله ميازار و ختم کن حافظ

که رستگاری جاويد، در کم‌آزاری‌ست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۶۵

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

خوشتر ز عيش و صحبت و باغ و بهار چيست؟

ساقی کجاست؟ گو سبب انتظار چيست؟

هر وقت خوش که دست دهد، مغتنم شمار

کس را وقوف نيست، که (فرجام) انجام کار چيست

پيوند عمر، بسته به مويی‌ست، هوش دار

غمخوار خويش باش، غم روزگار چيست؟

معنی آب زندگی و روضه‌ی ارم

جز طرف جويبار و می خوشگوار چيست؟

مستور و مست، هر دو چو از يک قبيله‌اند

ما دل به عشوه‌ی که دهيم؟ اختيار چيست؟

راز درون پرده چه داند فلک؟ خموش!

ای مدعی! نزاع تو با پرده‌دار چيست؟

سهو و خطای بنده گرش (هست اعتبار) اعتبار نيست

معنی عفو و رحمت آمرزگار چيست؟

زاهد شراب کوثر و حافظ پياله خواست

تا در ميانه خواسته‌ی کردگار چيست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۶۴

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

اگر چه عرض هنر پيش يار بی‌ادبی‌ست

زبان خموش وليکن دهان پر از عربی‌ست

پری نهفته رخ و ديو در کرشمه‌ی حسن

بسوخت ديده ز حيرت که اين چه بوالعجبی‌ست

در اين چمن گل بی‌خار کس (نمی‌چیند) نچيد آری

چراغ مصطفوی با شرار بولهبی‌ست

سبب مپرس که چرخ از چه سفله‌پرور شد

که کام‌بخشی او را بهانه بی‌سببی‌ست

به نيم جو نخرم طاق خانقاه و رباط

مرا که مصطبه ايوان و پای خم طنبی‌ست

جمال دختر رز نور چشم ماست مگر

که در نقاب زجاجی و پرده عنبی‌ست

(دوای درد خود اکنون از آن مفرح جوی

که در صراحی چینی و ساغر حلبی‌ست)

هزار عقل و ادب داشتم من ای خواجه

کنون که مست و خرابم صلاح بی‌ادبی‌ست

(هزار عقل و ادب داشتم من ای خواجه

کنون چو مست و خرابم صلای بی‌ادبی) مولانا

بيار می که چو حافظ هزارم (مدامم) استظهار

به گريه سحری و نياز نيم‌شبی‌ست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۶۳

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

روی تو کس نديد و هزارت رقيب هست

در غنچه‌ای هنوز و صدت عندليب هست

هرچند دورم از تو که دور از تو کس مباد

لیکن امید وصل توأم عنقریب هست

گر آمدم به کوی تو چندان غريب نيست

چون من در آن ديار هزاران (فراوان) غريب هست

در عشق خانقاه و خرابات فرق نيست

هر جا که هست پرتو روی حبيب هست

آن جا که کارِ (حسن) صومعه را جلوه می‌دهند

ناقوس دير راهب و نام صليب هست

عاشق که شد که يار به حالش نظر نکرد

ای خواجه درد نيست وگرنه طبيب هست

فرياد حافظ اين همه آخر به هرزه نيست

هم قصه‌ای غريب و حديثی عجيب هست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۶۲

فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلات

مرحبا ای پيک مشتاقان، بده پيغام دوست

تا کنم جان از سر رغبت، فدای نام دوست

واله و شيداست دايم همچو بلبل در قفس

طوطی طبعم، ز عشق شکر و بادام دوست

زلف او دام است و خالش دانه‌ی آن دام و من

(زلف و او دام است و خالش دانه و مسکین دلم)

بر اميد دانه‌ای افتاده‌ام در دام دوست

سر ز مستی برنگيرد تا به صبح روز حشر

هر که چون من در ازل، يک جرعه خورد از جام دوست

بس نگويم (من نگفتم) شمه‌ای از شرح شوق خود از آنک

دردسر باشد نمودن بيش از اين ابرام دوست

گر دهد دستم کشم در ديده همچون توتيا

خاک راهی کان مشرف گردد از اقدام دوست

ميل من سوی وصال و قصد او سوی فراق

ترک کام خود گرفتم، تا برآيد کام دوست

حافظ اندر (حافظا با) درد او می‌سوز و بی‌درمان بساز

زان که درمانی (آرامی) ندارد درد بی‌آرام دوست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۶۱

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

بيار نفحه‌ای از گيسوی معنبر دوست

به جان او که به شکرانه جان برافشانم

اگر به سوی من آری پيامی از بر دوست

و گر چنان که در آن حضرتت نباشد بار

برای ديده بياور غباری از در دوست

من گدا و تمنای وصل او؟ هيهات

مگر به خواب ببينم خيال منظر دوست

دل صنوبريم همچو بيد لرزان است

ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست

اگر چه دوست به چيزی نمی‌خرد ما را

به عالمی نفروشيم مويی از سر دوست

چه باشد ار شود از بند غم دلش آزاد

چو هست حافظ مسکين غلام و چاکر دوست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۶۰

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

آن (این) پيک نامور (نامه‌بر)، که رسيد از ديار دوست

و آورد حرزِ جان، ز خط مشکبار دوست

خوش می‌دهد نشانِ جلال و جمال يار

خوش می‌کند حکايت عز و وقار دوست

(تا در طلب شود دل امیدوار دوست)

دل دادمش به مژده و خجلت همی‌برم

زين نقد قلبِ خويش که کردم نثار دوست

شکر خدا که از مدد بخت کارساز

بر حسب آرزوست همه کار و بار دوست

سير سپهر و دور قمر را چه اختيار

در گردشند بر حسب اختيار دوست

گر باد فتنه هر دو جهان را به هم زند

ما و چراغ چشم و ره انتظار دوست

کحل الجواهری به من آر ای نسيم صبح

زان خاک نيکبخت که شد رهگذار دوست

ماييم و آستانه‌ی عشق و سر نياز

تا خواب خوش که را برد اندر کنار دوست

دشمن به قصد حافظ اگر دم زند چه باک

منت خدای را که نيم شرمسار دوست

«««««می‌به‍ـا»»»»»

غزل نمره ۰۵۹

مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

دارم اميد عاطفتی از جناب دوست

کردم جنايتی و اميدم به عفو اوست

دانم که بگذرد ز سر جرم من، که او

گرچه پريوش است، وليکن فرشته خوست

چندان گريستم که، هر کس که برگذشت

در اشک من چو ديد روان، گفت کاين چه جوست

هيچ است آن دهان و نبينم از او نشان

موی است آن ميان و ندانم که آن چه موست

دارم عجب ز نقش خيالش، که چون نرفت

از ديده‌ام که دم به دمش کار شست‌وشوست

بی‌گفتگوی زلف تو دل را همی‌کشد

با زلف دلکش تو که را روی گفتگوست

عمريست تا ز زلف تو بويی شنيده‌ام

زان بوی در مشام دل من هنوز بوست

حافظ بد است حال پريشان تو ولی

بر بوی زلف يار (دوست) پريشانيت نکوست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۵۸

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

که هر چه بر سر ما می‌رود، ارادت اوست

نظير دوست نديدم اگر چه از مه و مهر

نهادم آينه‌ها در مقابل رخ دوست

صبا ز حال دل تنگ ما چه شرح دهد

که چون شکنج ورق‌های غنچه، توبرتوست

نه من سبوکش اين دير رندسوزم و بس

بسا سرا که در اين کارخانه سنگ و (خاکِ) سبوست

مگر تو شانه زدی زلف عنبرافشان را

که باد غاليه‌سا گشت و خاک عنبربوست

نثار روی تو، هر برگ گل که در چمن است

فدای قد تو، هر سروبن که بر لب جوست

زبان ناطقه در وصف شوق نالان (ما لال) است

چه جای کلک بريده زبان بيهده‌گوست

رخ تو در دلم آمد مراد خواهم يافت

چرا که حال نکو در قفای فال نکوست

نه اين زمان دل حافظ در آتش هوس است

که داغدار ازل همچو لاله خودروست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۵۷

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

آن سيه‌چرده که شيرينی عالم با اوست

چشم ميگون، لب خندان، دل خرم با اوست

گر چه شيرين‌دهنان پادشهانند، ولی

او سليمان زمان است که خاتم با اوست

روی‌ِ خوب است و کمالِ هنر و دامن پاک

لاجرم همت پاکان دو عالم با اوست

خال مشکين که بر آن عارض گندمگون است

سر آن دانه که شد رهزن آدم با اوست

دلبرم عزم سفر کرد خدا را ياران

چه کنم با دل مجروح که مرهم با اوست

با که اين نکته توان گفت که آن سنگين‌دل

کشت ما را و دم عيسی مريم با اوست

حافظ از معتقدان است گرامی دارش

زان که بخشايش بس روح مکرم با اوست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۵۶

فاعلاتن مفاعلن فعلان

دل، سراپرده‌ی محبت اوست

ديده آيينه‌دار طلعت اوست

من که سر درنياورم به دو کون

گردنم زير بار منت اوست

تو و طوبی و ما و قامت يار

فکر هر کس به قدر همت اوست

گر من آلوده‌دامنم چه عجب (زیان)

همه عالم گواه عصمت اوست

من که باشم در آن حرم که صبا

پرده‌دار (خاک‌بوس) حريم حرمت اوست

بي خيالش مباد منظر چشم

زانکه اين گوشه جای (خاص) خلوت اوست

هر گل نو که شد چمن‌آرای

ز اثر رنگ و بوی صحبت اوست

دور مجنون گذشت و نوبت ماست

هر کسی پنج روز نوبت اوست

ملکت عاشقی و گنج طرب

هر چه دارم ز يمن همت (دولت) اوست

من و دل گر فدا شديم چه باک

غرض اندر ميان سلامت اوست

فقر ظاهر مبين که حافظ را

سينه گنجينه‌ی محبت اوست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۵۵

مفاعیلن مفاعیلن فعولن

خم زلف تو، دام کفر و دين است

ز کارستان او، يک شمه اين است

جمالت معجز حسن است ليکن

حديث غمزه‌ات سحر مبين است

ز چشم شوخ تو، جان کی توان برد

که دايم با کمان اندر کمين است

بر آن چشم سيه، صد آفرين باد

که در عاشق‌کشی سحرآفرين است

عجب علمی‌ست علم هيات عشق

که چرخ هشتمش، هفتم زمين است

تو پنداری که بدگو رفت و جان برد

حسابش با کرام الکاتبين است

مشو حافظ ز کيد زلفش ايمن

که دل برد و کنون دربند دين است

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۵۴

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

ز گريه مردم چشمم، نشسته در خون است

ببين که در طلبت، حال مردمان چون است

به ياد لعل تو و چشم مست ميگونت

ز جام غم، می لعلی که می‌خورم خون است

ز مشرق سر کو، آفتاب طلعت تو

اگر طلوع کند، طالعم همايون است

حکايت لب شيرين، کلام فرهاد است

شکنج طره‌ی ليلی، مقام مجنون است

دلم بجو که قدت همچو سرو دلجوی است

سخن بگو که کلامت لطيف و موزون است

ز دور باده به جان راحتی رسان ساقی

که رنج خاطرم از جور دور گردون است

از آن دمی که ز چشمم برفت رود عزيز

کنار دامن من، همچو رود جيحون است

چگونه شاد شود اندرون غمگينم

به اختيار که از اختيار بيرون است

ز بيخودی طلب يار می‌کند حافظ

چو مفلسی که طلبکار گنج قارون است

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره‌ی ۰۵۳

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

منم که گوشه‌ی ميخانه خانقاه من است

دعای پير مغان، ورد صبحگاه من است

گرم ترانه‌ی چنگ صبوح نيست، چه باک

نوای من به سحر، آه عذرخواه من است

ز پادشاه و گدا، فارغم بحمدالله

گدای خاک در دوست، پادشاه من است

غرض ز مسجد و ميخانه‌ام، وصال شماست

جز اين خيال ندارم، خدا گواه من است

مگر به تيغ اجل خيمه برکنم، ور نی

رميدن از در دولت، نه رسم و راه من است

از آن زمان که بر اين آستان نهادم روی

فراز مسند خورشيد تکيه گاه من است

گناه اگر چه نبود اختيار ما حافظ

تو در طريق ادب باش و گو گناه من است

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۵۲

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

روزگاری‌ست که سودای بتان، دين من است

غمِ اين کار، نشاط دل غمگين من است

ديدن روی تو را، ديده جان‌بين بايد

وين کجا مرتبه‌ی چشم جهان‌بين من است؟

يار من باش، که زيب فلک و زينت دهر

از مه روی تو و اشک چو پروين من است

تا مرا عشق تو تعليم سخن گفتن کرد (داد)

خلق را ورد زبان مدحت و تحسين من است

دولت فقر خدايا به من ارزانی دار

کاين کرامت (سعادت)، سبب حشمت و تمکين من است

يا رب اين (آن) کعبه‌ی مقصود تماشاگه کيست

که مغيلان طريقش، گل و نسرين من است

واعظ شحنه‌شناس اين عظمت گو مفروش

زان که منزلگه سلطان، دل مسکين من است

حافظ از حشمت پرويز دگر قصه مخوان

که لبش جرعه‌کش خسرو شيرين من است

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۵۱

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

لعل سيراب به خون تشنه، لب يار من است

وز پی ديدن او، دادن جان کار من است

شرم از آن چشم سيه بادش و مژگان دراز

هر که دل بردن او ديد و در انکار من است

ساربان رخت به دروازه مبر، کان (کین) سر کوی

شاهراهی‌ست، که منزلگه (سرمنزل) دلدار من است

بنده‌ی طالع خويشم، که در اين قحط وفا

عشق آن لولی سرمست، خريدار (وفادار) من است

طبله عطر گل و زلف (دُرج) عبيرافشانش

فيض يک شمه ز بوی خوش عطار من است

باغبان همچو نسيمم، ز در خويش (باغ) مران

کآب گلزار تو، از اشک چو گلنار من است

شربت قند و گلاب از لب يارم فرمود

نرگس او، که طبيب دل بيمار من است

آن که در طرز غزل نکته به حافظ آموخت

يار شيرين سخن (دهن) نادره گفتار من است

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۵۰

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

به دام زلف تو دل مبتلای خويشتن است

بکش به غمزه که اينش سزای خويشتن است

گرت ز دست برآيد مراد خاطر ما

به دست باش که خيری به جای خويشتن است

به جانت ای بت شيرين دهن که همچون شمع

شبان تيره مرادم فنای خويشتن است

چو رای عشق زدی با تو گفتم ای بلبل

مکن که آن گل خندان (خودرو) به‌ رای خويشتن است

به مشک چين و چگل نيست بوی گل محتاج

که نافه‌هاش ز بند قبای خويشتن است

مرو به خانه ارباب بی‌مروت دهر

که گنج (کنج) عافيتت در سرای خويشتن است

(گواه سخن)

بسوخت حافظ و در شرط عشقبازی او (عشق و جانبازی)

هنوز بر سر عهد و وفای خويشتن است

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۴۹

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

روضه‌ی خلد برين خلوت درويشان است

مايه‌ی محتشمی خدمت درويشان است

گنج عزلت (عزت) که طلسمات عجايب دارد

فتح آن در نظر رحمت درويشان است

قصر فردوس که رضوانش به دربانی رفت

(قصر جنت که به دربانیش آمد رضوان)

منظری از چمن نُزهت درويشان است

آن چه زر می‌شود از پرتو آن قلب سياه

کيميايی‌ست که در صحبت درويشان است

آن که پيشش بنهد تاج تکبر خورشيد

کبريايی‌ست که در حشمت درويشان است

دولتی را که نباشد غم از آسيب زوال

بی‌تکلف بشنو دولت درويشان است

خسروان قبله حاجات جهانند ولی

سببش بندگی حضرت درويشان است

روی مقصود که شاهان به دعا می‌طلبند

(چهره‌ی بخت که دل می‌برد از شاه و گدا)

مظهرش (منظرش) آينه طلعت درويشان است

از کران تا به کران لشکر ظلم است ولی

از ازل تا به ابد فرصت درويشان است

ای توانگر مفروش اين همه نخوت که تو را

سر و زر در کنف همت درويشان است

گنج قارون که فرو می‌شود (می‌رود) از قهر هنوز

خوانده باشی که هم از غيرت درويشان است

(صدمه‌ای از اثر غیرت درویشان است)

من غلام نظر آصف عهدم کو را

صورت خواجگی و سيرت درويشان است

حافظ ار آب حيات ازلی (ابدی) می‌خواهی

منبعش خاک در خلوت درويشان است

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۴۸

فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

صوفی از پرتو می، راز نهانی دانست

گوهر هر کس از اين لعل، توانی دانست

قدر مجموعه‌ی گل، مرغ سحر داند و بس

که نه هر کو ورقی خواند، معانی دانست

(گواه سخن)

عرضه کردم دو جهان بر دل کارافتاده

بجز از عشق تو، باقی همه فانی دانست

آن شد اکنون که ز ابنای (افسوس) عوام انديشم

محتسب نيز در (خود) اين عيشِ نهانی دانست

دلبر آسايش ما مصلحت وقت نديد

ور نه از جانب ما، دل‌نگرانی دانست

سنگ و گل را کند از يمن نظر لعل و عقيق

هر که قدر نفس باد يمانی دانست

ای که از دفتر عقل آيت عشق آموزی

ترسم اين نکته به تحقيق ندانی دانست

(گواه سخن)

می بياور، که ننازد به گل باغ جهان

هر که غارتگری باد خزانی دانست

حافظ اين گوهر منظوم که از طبع انگيخت

ز اثر (همه از) تربيت آصف ثانی دانست

«««««می‌بهـا»»»»»

غزل نمره ۰۴۷

مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

به کوی ميکده هر سالکی که ره دانست

دری دگر زدن انديشه‌ای تبه دانست

زمانه افسر رندی نداد جز به کسی

که سرفرازی عالم در اين کله دانست

بر آستانه‌ی ميخانه هر که يافت رهی

ز فيض جام می اسرار خانقه دانست

(خوش آن نظر که لب جام و روی ساقی را

هلال یک شبه و ماه چارده دانست)

هر آن که راز دو عالم ز خط ساغر خواند

رموز جام جم از نقش خاک ره دانست

ورای طاعت ديوانگان ز ما مطلب

که شيخ مذهب ما عاقلی گنه دانست

دلم ز نرگس ساقی امان نخواست به جان

چرا که شيوه‌ی آن ترک دل سيه دانست

ز جور کوکب طالع سحرگهان چشمم

چنان گريست که ناهيد ديد و مه دانست

حديث حافظ و ساغر کشیدنِ پنهان

چه جای محتسب و شحنه، پادشه دانست

بلندمرتبه شاهی که نه رواق سپهر

نمونه‌ای ز خم طاق بارگه دانست